De Verwanten

 

Het was laat vanochtend dat ik uit bed klom. Normaliter sta ik zeven uur op en nu was het al halfnegen. Meestal kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik wakker word rond twee en vier uur. De meest wonderlijk gedachten en ideeën wellen in deze onderbroken slaap omhoog waarbij ik dan toch uiteindelijk weer in slaap sukkel.

Ik zat daar suffig te overleggen of ik nu in pyjama naar beneden zou gaan en zo mijn eerste kop koffie zou nuttigen of…gelijk aankleden? Precair dilemma voor iemand als ik die altijd zweeft tussen hemel en aarde en ook nog een onwillig onvermogen de wereld energiek en vrolijk te betreden.

Eensklaps schoot ik omhoog richting badkamer en aangekleed en wel toog ik uiteindelijk naar beneden. Bezig met de koffie, hoorde ik mijn echtgenoot al niezende de trappen afdalen Ook goeiemorgen riep ik zo vrolijk mogelijk, want mijn man is net zo een tobber in de ochtend als ik en ik wil hem het idee geven dat ik er wel zin in heb.

Net nadat het ontbijt achter de rug was en mijn man naar zijn werkkamer, ging de bel, een buurvrouw stond voor mijn deur.
Het is een leuke vrouw en ze is net als ik, erg op haar vrijheid gesteld en als ze aan je deur komt is daar een gegronde rede voor.
Nu liep ik met haar de kamer in en het eerste wat ze deed was mij haar schoenen laten zien die ze gekocht had merk “ Barefoot “ Ze zegt Leonie ze lopen zo lekker en dus moet ik dit merk maar even noteren, want ik houd van praktische tips, zeker van mensen die niet zo maar van alles kopen .

Ze heeft een slechte heup en loopt daardoor moeilijk en met een stok. Ze had geprobeerd dit zelf te genezen door er energie naar toe te sturen, zei ze en ze sloeg daarbij met haar hand op de onwillige heup, waar ze zeer boos op was dat hij niet reageerde op de energie en dat een operatie nu het vervolg zou zijn.

Het gesprek ging daardoor opeens over de kracht van de wil en wat de echte wil nu dan wel was.
Ik zei dat ik altijd het gevoel had dat mijn wil mij uitdagingen op het pad bracht waar ik vaak bang en ook zeer zenuwachtig van werd. Dat ik mij een zwakkeling voelde als ik dat naliet, dat ik dan in gewetensnood belandde met mijzelf en ik dan heel erg in de war raakte. Ze hoorde mij met verbazing aan en zei, ‘maar Leonie wil je daarmee stoppen , deze wil komt niet uit een goede bron. De goede wil , de vrije wil zal je nooit het gevoel geven dat iets moet.’

Ach ja…kan Jan mij morgen even naar de trein brengen? Daar kwam ze uiteindelijk voor.

Leonie Heine 19.11.19