Van perfectie naar imperfectie, van gemaakt naar natuurlijk, van stereotype naar origineel, van eigenwijs naar wijs.

Mensen die bewust een spirituele ontwikkeling gaan hebben de neiging om zich te conformeren aan de leer van bepaalde religies, leraren, en wat ze allemaal tot zich nemen via sociale media en uit de vele boeken. Dan is de neiging groot om die kennis uit te willen dragen, omdat opgehoopte kennis nu eenmaal een uitweg zoekt. Dan kan er een grote kloof ontstaan tussen de opgenomen kennis van buiten en de echte innerlijke ontwikkeling die daar niet aan kan voldoen. Het streven naar perfectie zal uiteindelijk geestdodend blijken te zijn. 

Werkelijke innerlijke vooruitgang ontstaat door eigen ervaring en het inzicht dat daaruit ontstaan is; kennis is tijdelijk en inzicht blijvend- èn het verrijkt de ziel. Een symbiose tussen leerlingschap en meesterschap. Boekenwijsheid is niets meer en minder dan een richtingaanwijzer om het in jezelf te vinden. Een ervaringsdeskundige is geworteld in de aarde.

Er is geen grotere zielenpijn dan alsmaar niet te kunnen voldoen aan de eigen verwachting; het geprojecteerde ideaalbeeld dat je van jezelf hebt geschapen. Dan wordt het woordje als het leidende principe; als ik het nu zo gedaan had, als ik mij beter voel, als ik helderziend bent, als ik ………….

Het is de strijd tegen de ingebakken menselijke tekortkomingen, een strijd die enorm frusterend werkt en waarin we vroeg of laat het onderspit zullen delven. Door al die goede voornemens en het alsmaar weer mislukken daarvan, raakt men gefrustreerd en een moedeloze zelfhaat groeit. Dit heeft een verlammende uitwerking op het zelfvertrouwen, het vertrouwen in het Zelf.  Met als gevolg een schrijnende eenzaamheid.

Wat veel beter werkt is als mensen zichzelf durven te zijn en bovenal om hun eigen tekortkomingen kunnen lachen, dat maakt ons mensen tot Mens. Dan ontstaat er op het menselijk vlak gelijkheid en bemoediging om het vol te houden op het pad, omdat we allemaal mensen zijn met bijzondere tekortkomingen, daarom zijn we immers hier. Door betweterigheid en napraten ga je leven vanuit een oordeel en dat heeft nog nooit iets goeds teweeggebracht. Menswording is in feite de incarnatie van het onvolmaakte die de weg door de aarde wil gaan om zichzelf, het onvolmaakte, te leren kennen en daarachter de Geest te ontdekken.

We zijn voortdurend bezig elkaar een rad voor de ogen te draaien, iets te spiegelen naar de buitenwereld wat we in werkelijkheid niet zijn, zowel uiterlijk als innerlijk, dat stoot  mensen af en sluit  mensen buiten. Het maakt ook ziek, omdat niet jezelf durven zijn, heel veel energie kost  en letterlijk en figuurlijk dodelijk vermoeiend is.  Onze grootste opdracht is om een spiegel te zijn voor de ander, maar dan wel een echte spiegel en geen toverlantaarn. We kunnen hier op de aarde verderkomen, omdat we elkaar spiegelen, maar dat mist totaal zijn uitwerking als we iets spiegelen wat we niet zijn. Dat is niet alleen schadelijk voor onszelf, maar ook voor het geheel van samenlevende mensen. 

We houden ook het meest van iemand die spontaan, druk, of juist stil is, maar in ieder geval zichzelf. Die zichzelf zonder terughouding durft te laten zien, die nog een soort argeloosheid en onbevangenheid heeft behouden. Dat is echt een mens om van te houden! Negatief gezien: een kinderlijk mens:  kwetsbaar, open, spontaan en kinderlijk  blij met  ‘kleine’ dingen.

pastedGraphic.png

In onze maakbare maatschappij is het streven gericht op perfectie en daar hoort oud worden niet bij en daarom zijn cosmetische operaties een normaal verschijnsel geworden en lopen oudere mensen rond met die strakgetrokken gezichten en onwezenlijke lichamen. Het zijn karikaturen van zichzelf geworden. Het leven is eruit getrokken. Hoe mooi kan een doorleefd gezicht stralen, waar alle levenservaring in is opgetekend.

Ook wordt er alles aan gedaan om te voorkomen dat er nog mensen met het syndroom van Down geboren worden die ons zoveel te leren hebben. Kinderen met een verstandelijke beperking worden op gangbare scholen ondergebracht, omdat ze ‘normaal’ moeten meedraaien. Wat kunnen we veel leren van die mensen : liefde, spontaniteit, eerlijkheid en… wat zijn ze ongelooflijk ontroerend. Normaal zijn en het liefst helemaal vanuit je hoofd leven is de norm, daarbuiten heet het een handicap, een afwijking. Beschaving lees je af aan de manier waarop men met de meest kwetsbaren omgaat.

Daarom is het van belang om jezelf te durven zijn met alle tekortkomingen die daarbij horen. Er is overigens niets zo saai en geestdodend als perfectie.  Dat zijn de mensen die de regels volgen van hun geloof of esoterische groep en overtuigd zijn van hun gelijk. Die precies weten hoe de wereld in elkaar zit, en van daar uit oordelen.
Humor is onverbrekelijk verbonden aan geestelijke ontwikkeling, het kunnen lachen om je eigen mankementen brengt je verder, niet als je jezelf zo enorm serieus blijft nemen, dat heeft juist iets potsierlijks.  Ik heb mijzelf altijd met verwondering gadegeslagen en ook veelvuldig hard moeten lachen om al die vreemde capriolen die ik uithaalde. Blind liep ik in iedere kuil die voor mij gegraven was en bleef onvoorwaardelijk geloven in de maakbare maatschappij, in de goedheid van de mens en de aanstaande broederschap. Totdat ik leerde dat je de wereld alleen kunt veranderen door aan jezelf te werken. Een eerste vereiste op de weg van geestelijke ontwikkeling is acceptatie, accepteren wie je bent èn het verzet opgeven. Dan kan je ook veel beter omgaan met de imperfectie van de omgeving en van jezelf en een oordeel achterwege laten.
De aarde zelf is volmaakt, alleen de mensen die het bevolken zijn onvolmaakte wezens, die hun tekortkomingen botvieren op diezelfde aarde.

We kunnen alleen maar lachen om onszelf als er een waarnemer is en iets dat waargenomen wordt. Diegene die waarneemt is het hogere Ik, en de waargenomene is het kleine ik of het ego. Dat hogere Ik lacht wel, maar met een grote mildheid en liefde voor het onvolmaakte deel, zoals je glimlacht om een onschuldig kind. Het daaropvolgende is: dat we ons niet te veel identificeren met alle tekortkomingen, wel ze accepteren als het onvolmaakte deel van onszelf. De grootste opgave is om een waarnemer te zijn en te blijven, die oordeelloos kijkt naar zichzelf en anderen. Dat heet bewust-zijn.
Probeer te leven uit het Ware-Zelf en kijk met mededogen naar de eigen worsteling en de wereld om je heen. Als het goed is hoort daar geen arrogantie thuis, dan ben je niet in het Ware-Zelf, maar in het ego.

De gelukkigste mens is iemand die zichzelf volledig geaccepteerd heeft, niets meer hoeft te verdoezelen, en door die vrijgekomen ruimte zich kan ontfermen over de ander, die in staat is tot mededogen en het lijden van de ander wil verlichten, op wat voor niveau dan ook. Mensen die teveel op zichzelf gericht zijn, gevangen in het kleine ik, zijn in wezen ongelukkige mensen die wanhopig blijven zoeken naar iets van buiten, waarin die schrijnende eenzaamheid zich kan oplossen.

Een hulp kan zijn om voortdurend een mantra in jezelf te doen opklinken om niet te vergeten wie je echt bent: Ik Ben……….!
Je kunt de mantra versterken door er een woord achter te plaatsen waar je op dat moment aan wil werken, bijvoorbeeld: IK Ben Liefde, IK Ben Kracht, IK Ben Licht, IK Ben Vrede, IK Ben Oordeelloos, etc.

Meditatie is iets waar veel over gepraat wordt maar weinig gedaan, omdat het voor velen een frustrerende bezigheid is, omdat we zo ontzettend resultaat gericht zijn. We verwachten wonderen, bijzondere vergezichten of zalige vrede. Het werkt echter door alle onrust heen, gewoon blijven zitten en waarnemen en alle onrust laten gaan. Concentratie en kijken zonder oordeel, verbrandt veel achtergebleven vuil op alle niveaus. Ik zag eens in de meditatie, toen ik de zinloosheid ervan overdacht, drie vuilnisbakken waarin een vuur brandde om het vuil te verteren. Dus op drie niveaus, lichaam, ziel en geest, vond er een opruiming plaats.

In de imperfectie ligt alle schoonheid verborgen, in of achter de uiterlijke vorm woont de geest. Dus achter alles, achter iedereen, hoe imperfect de uiterlijke gedaante ook overkomt, leeft de geest. Als we zonder oordeel, zonder oude vaststaande beelden naar elkaar en de verschijnselen kunnen kijken kan de geest zich openbaren. Als je dan bijvoorbeeld een dakloze bedelaar ziet kan je bedenken dat het wellicht een grote geest is in een nederige gedaante, die nog één ding moest leren.

Daarmee worden we tegelijkertijd ook bevrijders van de geest die in de materie gevangen is. Zodoende kunnen we elkaars verlossers worden.
Verloskundigen die helpen bij de geboorte van het kind; het bewuste kind.

Imaginatief beeld: Ik liep rond in een tuin die vol lag met rijpe vruchten die van de boom waren afgevallen en ieder mocht ze naar behoefte meenemen. Achter het raam zag ik een vrouw die bevallen was van een kind. Ik ging naar binnen om haar te feliciteren met de geboorte. Ik zag geen wieg, noch baby.
Wèl een oude vrouw met een doorgroefd gelaat ….ik zag het kind door haar ogen stralen.

Voor persoonlijke vragen: DE VERWANTEN POSTBUS

OVER MEDITATIE  EN CONCENTRATIE

Ook geplaatst op de VERWANTENPAGINA voor reactie en verdieping.

(Totaal aantal bezoeken: 688, 1 bezoekers vandaag)