Ziel en geestverwanten

Naar aanleiding van de vele vragen over Tweelingzielen, ziel en geestverwantschap heb ik onderstaande artikelen bij elkaar gebracht. Dit geeft een overzicht over mijn eigen ervaringen en inzicht, en wat het onderwerp zo al kan inhouden. Er zullen wat herhalingen in voorkomen, maar laat dat je niet weerhouden het helemaal te lezen. In de spirituele ontwikkeling zal je voortdurend geconfronteerd worden met herhaling, net zo lang totdat het eigen inzicht is geworden. Je kunt het ook in etappes lezen, omdat het nogal veel is om in 1 keer op te nemen en te doorgronden.

Het artikel tweelingzielen en zielsverwanten op deze site is het meest gelezen en staat onverslaanbaar op nummer 1 van de ranking. Ik vraag mij vaak af hoe het toch komt dat zo enorm veel mensen met het idee tweelingziel bezig zijn. Komt dat voort uit een diep gevoel van heimwee naar iets wat men ooit kwijtgeraakt is, een oerheimwee?

Iedereen kent wel die diepe hunkering in zijn of haar ziel naar echt gekend worden door een zielsverwant, een maatje, iemand die de schrijnende eenzaamheid oplost die maar niet wil wijken of steeds weer de kop opsteekt. Dat is op zich een legitieme behoefte omdat het het leven kan veraangenamen, als het goed is, en je elkaar kunt bijstaan.

Eenzaamheid hoort echter onlosmakelijk bij de menselijke ontwikkeling en is een van de meest pijnlijke menselijke gevoelens, en toch draagt die nu juist een grote kans tot ontwikkeling in zich. Door die eenzaamheid gaan we op zoek naar iets wat ons zou kunnen vervullen, naar iets dat die pijn kan verzachten. Het zet ons als het ware in beweging om op zoek te gaan.
Eerst richt alles zich op materiële zekerheid en als dan eindelijk de leegte daarvan doorzien wordt en de eenzaamheid blijft, gaat men verder zoeken.

Boven alles staat voor de gelukszoeker een perfecte relatie, een relatie die zo intens en zo wonderlijk is dat de hemel op aarde een feit wordt. Die ander komt alle problemen, alle eenzaamheid en pijn oplossen, het is de gedroomde sprookjesprins.

TWEELINGZIELEN EN ZIELSVERWANTEN DEEL 1

Op datingsites is het vinden van de tweelingziel of minimaal een verwante ziel het hoogst haalbare in de zoektocht naar de ideale partner. Men zoekt niet naar iemand die een aanvulling kan zijn, die een leemte kan opvullen in de eenzijdigheid, maar de voorkeur gaat uit naar iemand die dezelfde eenzijdigheden vertegenwoordigt. Een lange lijst met eigen hoogstaande kwaliteiten gaat gelijk op met verwachtingen van een eventuele partner die minimaal gelijksoortige kwaliteiten ontwikkelend moet hebben.

Nergens is de illusie zo opgeblazen dan in de zoektocht naar de ideale partner en de desillusie is dan vanzelfsprekend navenant. Het woord tweelingziel draagt die illusie al in zich; een ziel die hetzelfde is, net als bij de eeneiige tweeling die er uiterlijk bijna hetzelfde uitzien. Als je toch een beetje zelfkennis hebt, jezelf kunt relativeren en door levenservaring een zekere humor ontwikkeld… dan wil je toch niet iemand die op jou lijkt in doen en laten, dat is toch verschrikkelijk om ieder moment op zo’n manier met jezelf geconfronteerd te worden? Wat maakt ons persoonlijk leven en de maatschappij nu juist zo interessant, dat zijn toch de verschillen en juist niet het gelijksoortige? Dat is niet de uitdaging voor onze ontwikkeling en kan alleen leiden tot conservatisme, zelfgenoegzaamheid en saaiheid. Dan krijg je van die echtparen die gaan fietsen op een tandem met dezelfde kleren aan en voorop de fiets een mandje met zo’n klein hondje met een zelfde soort jasje aan.

Toch is er blijkbaar diep in ons een hunkering en een diep innerlijk weten dat we gespleten zijn en dat ergens iets is dat ons weer heel kan maken, kan helen, maar is dat buiten onszelf of in onszelf?

Voordat we nu verder gaan wil ik eerst mijn eigen ervaring over mijn ontmoeting met een verwante of tweelingziel uit de doeken doen. Het zijn vrij intieme beelden, maar ik acht het aan de tijd om open en vrij te schrijven en te spreken over geestelijke ervaringen. Het is van belang dat we elkaar vertellen over onze persoonlijke ervaringen, om elkaar te bemoedigen vol te houden, het geloof en de hoop niet te verliezen. Gelukkig vertellen steeds meer mensen over hun ervaringen, omdat het heel menselijk is en steeds gewoner. Wel pas als de ervaring ingedaald is, en door inzicht vrijgemaakt.

EEN STUKJE EIGEN ERVARING:

Er was al een tijdje een gevoel dat er iets te gebeuren stond dat mijn leven drastisch zou veranderen. Ik was al zo’n tien jaar redelijk gelukkig getrouwd en had twee kleine kinderen. We woonden naar ons zin en ik had een goede baan met toekomstperspectief. In ons bedrijf moest een nieuwe medewerker aangenomen worden en ik koos uit de sollicitanten iemand die ik normaal gesproken nu niet direct gekozen zou hebben, maar nu wel, hij moest en zou komen, tegen de keus van mijn collega’s in. Hij kwam bij ons werken en op een personeelsavond, die ik regelmatig organiseerde om elkaar beter te leren kennen, ontmoette ik zijn vrouw en was diep onder de indruk. Ik voelde mij door haar direct gezien in wie ik werkelijk was en ben. Vrij spoedig werd ik bij hen thuis uitgenodigd, of beter gezegd liet mij uitnodigen: Het was of de hele wereld stil stond, een wederzijdse herkenning vond plaats. Wij zaten met z’n vieren in de kamer en binnen de kortste tijd bestonden de anderen niet meer voor ons, zij keken verbijsterd toe hoe wij geheel in elkaar opgingen. Na deze “fatale” avond was het proces onomkeerbaar, hoe ik mij ook innerlijk verzette, we werden steeds weer naar elkaar toe gedreven. Als we gingen wandelen voelden wij ons één met alles om ons heen; de kleuren, geluiden en de stilte waren vervuld van een wonderlijke kracht, het was een terugkomen in mijn vroege kindertijd. We droomden letterlijk dezelfde dromen; zij vertelde mij een deel van een droom en ik vulde het aan met het ontbrekende deel, wat ik die zelfde nacht gedroomd had. We schreven elkaar sprankelende gedichten en hebben ongelooflijk veel gepraat, alsof we beiden los van elkaar een lange reis gemaakt hadden en nu elkaar moesten bijpraten. Nu had ik iemand ontmoet wiens behoefte aan praten zelfs mij naar de kroon stak. Er was een eind gekomen aan mijn monologen waar echt naar geluisterd werd. Niet alleen was er een intens helder droomleven, maar ook in het dagbewustzijn wist ik mij enorm gedragen.

Veelal voelde ik een soort aanwezigheid die mij door alle problemen heen leidde en op cruciale momenten heel duidelijk ingreep. Toen ik dodelijk vermoeid van een vergadering in de auto naar huis reed kon ik mijn ogen met moeite open houden. Opeens schrok ik op van een soort geklop op de auto, verbaasd keek ik naast mij en achter in de auto, ik had toch echt iemand gehoord!

Langzaam drong het tot mij door dat ik in slaap gevallen was en behoed voor een zeker fataal ongeluk. Een andere keer reed ik met haar in de auto en al pratend gingen we weer eens in elkaar op, ondertussen naderde ik, zonder het echt te zien, een kruispunt en zag niet de auto die van rechts met grote snelheid op ons afkwam. In een flits gebeurde wat je achteraf pas beseft: het stuur werd letterlijk en figuurlijk overgenomen, ik liet het ook echt los. Het was een wonder van stuurmanskunst die geen coureur had kunnen nadoen. Op een haar na ontweken wij een grote vrachtauto die al toeterend voorbij schoot. We zaten langs de kant van de weg bij te komen en beiden voelden we een diepe ontroerende dankbaarheid in ons opkomen. Het was een intens leven op het scherp van de snede en alle geestelijke hulptroepen waren blijkbaar opgeroepen om ons er levend door heen te helpen.

Het was ook een soort sprookje, ware het niet dat we allebei ook in een andere wereld stonden en een biografie met anderen deelden. Momenten van geluksgevoel werden evenzoveel keren afgewisseld met momenten die ik onderging in een poel van diepe schuldgevoelens.

Nooit heb ik zo’n diepe smart beleefd als op het moment dat ik mijn vrouw en de twee kinderen voor het raam zag staan zwaaien toen ik wegging. Huilen was voor mij bepaald geen alledaags verschijnsel, maar toen heb ik echt gehuild. Ik hing over het stuur van de auto en beleefde een intense pijn die mijn hele lichaam deed trillen en diep doordrong in mijn ziel. Nooit is dit beeld uit mijn bewustzijn verdwenen en nog altijd kan ik het zo naar boven halen en die pijn voelen. Het wonderlijke van het hele gebeuren was dat mijn vrouw en de beiden kinderen, haar man en kinderen zich niet werkelijk verzet hadden tegen alles wat er gebeurde. Het was alsof iedereen zag en nog onbewust wist dat het waar was en dus onomkeerbaar. Ik pendelde tussen mijn en haar gezin en raakte dodelijk vermoeid van het steeds weer afscheid moeten nemen. Ik had niet alleen mijn twee meisjes maar nu ook de drie kinderen van haar, waarvan de jongste nog in de wieg lag. Deze jongen heb ik vanaf het eerste moment als mijn zoon aanvaard. Hier bleek dat echt vaderschap zeker niet alleen door vlees en bloed bepaald hoeft te zijn. Toch bleef het schuldgevoel en de twijfel knagen, wat het nieuwe gezin weer als een bedreiging beleefde en daardoor liepen de spanningen soms hoog op.

Temidden van die geestelijke en lichamelijke teloorgang zag ik een helder visioen voor mij verschijnen waarin een lichtend wezen mij een kind bracht. Ik zal niet trachten het te beschrijven daar zo’n gebeurtenis van een hogere orde is en moeilijk in woorden te vatten. De volgende dag hoorde ik iemand een naam roepen en terstond begreep ik dat het zijn naam zou zijn. Vanaf dat moment wist ik dat het onafwendbaar was en dat dit kind bij ons wilde komen en ons mede daarvoor bij elkaar gebracht had. Ik keek goed uit maar toch raakte zij al snel in verwachting. Gedurende de hele verwachtingstijd bleef ik ondanks het visioen mij verzetten en tegelijkertijd smeekte ik innerlijk om vergeving. Ik vond het verschrikkelijk voor mijn meisjes dat hun vader bij een andere moeder een kind kreeg. Ook vroeg ik mijzelf vertwijfeld af of dit wel liefde was, omdat ik tegelijkertijd anderen die ook van mij afhankelijk waren zo’n pijn deed en min of meer in de steek liet. Toen onze zoon kwam nam hij vrede met zich mee en vanaf dat moment kwam er rust, alles viel op zijn plaats. Haar man vond een vriendin en mijn vrouw een nieuwe man. En zo leefden we nog lang en gelukkig in een nooit eindigend sprookje.

Dus dit is zielsverwantschap zul je denken, wellicht denk je wel: “daar heb ik altijd naar gezocht, een relatie waar de dualiteit is opgeheven en waar je vredig verder kunt leven in opperste harmonie.” Maar ik durf te beweren, ondanks de bovenstaande ervaring, dat het zo niet werkt en dat een ideale droomrelatie niet bestaat, omdat relaties ook niet bedoeld zijn voor eeuwig geluk. Als we om ons heen kijken en de worsteling van mensen zien, dan is dat vaak zo’n egostrijd die zich afspeelt op het scherp van de snede. Wie heeft ons toch wijs gemaakt dat we voor het geluk geboren zijn? De filmindustrie en de reclame spiegelen ons een ideaalbeeld voor van de grote liefde en het ideale gezin en daar meten wij onze eigen situatie aan af.

Als we nu toch eens doorkregen dat het huwelijk of relatie een werkveld is waar voor onze ontwikkeling grote kansen liggen. Dat we eens, voor de geboorte, met elkaar afgesproken hebben om elkaar te helpen om een authentiek, zelfstandig en vrij mens te worden en niet om elkaar te kluisteren en klein te houden. Al met al kan ik zeggen: hoe groter de herkenning en liefde in het begin, hoe groter het werk en de daarbij behorende strijd. Hopelijk is de liefde en het bewustzijn dan toereikend om het vol te houden en tot een goed einde te brengen. Bedenk ook, dat zeker bij latere huwelijken, iedereen al een rugzak meebrengt die hopelijk lichter wordt in plaats van zwaarder. Ook ons sprookje kwam tot een eind en toen begon het pas echt: een 25 jaar durend losmakingsproces dat we met (meer) vallen en opstaan hebben overleefd en de kluisterende band van de tweelingziel omgezet in vrijmakende vriend en geestverwantschap.

WAT IS EEN TWEELINGZIEL?

Er is tegenwoordig heel wat te doen over tweeling en verwante zielen. Het is of het iets met onze tijd te maken heeft, alsof we er nu aan toe zijn om onze tweelingziel te mogen ontmoeten. Wat is dat toch, een tweelingziel en waarom hunkeren mensen daarnaar? Als we zo’n soort ziel ontmoeten is dat een enorme ingrijpende gebeurtenis die alles op z’n kop zet. Het is een grote herkenning van onszelf of een deel van onszelf dat we kwijt waren. Mensen denken ook wel dat het letterlijk je andere helft is van voor het moment dat de ziel gescheiden werd in een vrouwelijk en mannelijk deel. Als men dan in de ontwikkeling ver genoeg gevorderd is, vindt die ontmoeting plaats en ben je klaar en hoef niet meer te incarneren en leef je verder in heelheid en gelukzaligheid. Ik durf te beweren dat dit een onjuiste veronderstelling is. Een tweelingziel is iemand die ongeveer hetzelfde niveau heeft bereikt als jij en waar je vele levens mee bent opgetrokken. De grote herkenning kan nu plaats vinden en je vindt in de ander het nog ontbrekende deel van je eigen ziele-ontwikkeling. Eigenlijk houd je elkaar een levensgrote spiegel voor, waar je niet meer voor weg kunt lopen en je kan elkaar een grote stap voorwaarts helpen. Het grote probleem doet zich voor, dat je enorm aan de ander gehecht blijkt te zijn, afhankelijk en onvrij.

DE ANDER IS OOK WERKELIJK EEN ANDER:

Je hebt de ander heel erg nodig en je bent geneigd om je hele hebben en houwen in de handen van de ander te leggen. In plaats van jezelf te vinden, raak je jezelf kwijt in de ander. De ander kan het echter niet voor je doen, die ander is ook werkelijk een ander en niet jij! Vanuit een andere invalshoek zijn we wel een eenheid, maar niet vanuit de egodualiteit gezien en daar hebben we hier op aarde nu eenmaal mee te maken of we dat nu willen of niet. Daarbij komt dat als we de eenheid in onszelf verwerkelijken een relatie in feite niet meer nodig is. De opdracht van zo’n grootse ontmoeting is juist om elkaar nu te bevrijden en elkaar te ondersteunen en te helpen om jezelf te vinden. Je hebt dus eindelijk de ander gevonden en juist die komt je terugverwijzen naar jezelf! Al met al is de ontmoeting van enorme betekenis en een groot wonder, om heel dankbaar voor te zijn. De grote uitdaging is om het nu werkelijk samen af te ronden, elkaar te bevrijden en wederzijds tot steun te zijn om op te staan in het Zelf.

TWEELINGEN:

Wat te denken van mensen die letterlijk en figuurlijk als tweelingen naar de aarde komen? Het zijn ‘tweelingzielen’ die levenslang samen opgetrokken zijn en hun ziel als het ware verloren zijn in de ander. Voor hen nu de opdracht om er achter te komen wie ze zelf zijn en zich te bevrijden van de ander. Van nabij heb ik ervaren hoe die mensen moeten worstelen om zich van elkaar te bevrijdden en niet weinig gaan op den duur letterlijk en figuurlijk afstand scheppen, omdat ze innerlijk beseffen dat ze nu eindelijk eens los van elkaar moeten komen en de moed dienen op te brengen om op zichzelf te gaan staan. Hoe zou je in dit kader de Siamese tweeling geestelijk kunnen verklaren, die letterlijk en figuurlijk aan elkaar vastgeklonken zijn?

VERWANTEN ZIELEN:

Verwante zielen zijn van een enigszins andere orde en niettemin ook van grote betekenis omdat ze een gelijksoortige weg bewandelen en elkaar tot steun kunnen zijn. Deze zielen hebben als het ware een zelfde soort ‘stamboom’ en dat herkennen ze in elkaar. Vaak wordt dan de vergissing gemaakt om het te verwarren met een liefdesrelatie, want dat is het niet, het is van een andere orde. Die relaties lopen vroeg of laat stuk en de gemeenschappelijk opdracht kan niet meer vruchtbaar werken in de aarde en dat is geestelijk gezien een ramp te noemen. Omdat deze ontwikkelde zielen terug op aarde komen met een aan elkaar verwante opdracht. Het kan van een grote betekenis zijn dat ze elkaar herkennen en de gemeenschappelijke opdracht ook werkelijk in daden weten om te zetten. Zij zullen echter geconfronteerd worden met enorme tegenkrachten; het is alsof zij door hun samenkomst hele vijandelijke legers aantrekken die maar één opdracht hebben: voorkomen dat zij hun talenten en krachten samenbundelen en hun gemeenschappelijke opdracht ook echt uitvoeren. Hoe groter de tegenstand, hoe groter de opdracht! Daar is veel moed, wijsheid en wakkerheid voor nodig.

GROEPSZIELEN:

Er wordt in dit kader ook wel gesproken over de reïncarnerende zielengroepen. In het algemeen incarneer je binnen deze groep. De kans dat je in een andere groep reïncarneert is niet zo groot omdat

je met de leden daarvan weinig karma hebt opgebouwd, maar het is niet geheel onmogelijk. Soms zijn er mensen die zich als displaced persons voelen, ze kunnen maar geen verbinding krijgen met de mensen om hen heen. Door het verschijnsel abortus kan het ook gebeuren dat mensen, die hun incarnatie wel langdurig voorbereid hebben in een situatie komen dat ze een andere stroom moeten kiezen omdat ze vanwege de tijdsverschijnselen toch willen incarneren, maar fysiek gezien dan niet het meest passende lichaam kunnen vinden en dan voor een tweede keus gaan.

Als een hogere groepsziel zich vormt zoals met het optreden van de Pinkstergeest met de 12 discipelen (ieder houdt daarbij zijn eigen individuele bewustzijn) is dat ook iets dergelijks. Een hogere vorm van broederschap. Oude broederschappen stoelden op de bloedverwantschap, de nieuwe stoelen op geestverwantschap.

GEESTVERWANTEN:

Bloedverwantschap is a priori onvrij omdat er geen vrije keus aan ten grondslag ligt, zoals bij het koningshuis waar de bloedband bepaald wie de nieuwe koning wordt. In de geestverwantschap daarentegen is absolute vrijheid, daar komt het veel meer aan op verantwoordelijkheid, met als dragende kracht de liefde. Een vrijheid die niet meer is gebouwd op uiterlijke geboden, maar op een zuiver innerlijk ge-weten.

Er is naar mijn mening geen groter geschenk dan om bewust geestverwanten te ontmoeten, mensen met wie we ons verwant weten en waar we dezelfde drijfveren bij herkennen. Er is echter ook een probleem op dat gebied en dat is: dat de ander jou niet herkent en door de aardse problemen zijn of haar herkomst min of meer vergeten is en daardoor ook de gemeenschappelijke levensopdracht. Dat kan hartverscheurend zijn, ook omdat je de ander niet kan overtuigen van de dwaalweg, omdat het ook zou kunnen zijn dat hij of zij gekozen heeft om toch een andere weg te gaan en je iemand nooit mag aantasten in zijn of haar vrijheid.

Het enige dat dan overblijft is wachten en proberen zelf op de afgesproken weg te blijven, ook al moet je hem alleen begaan.

(Visited 3.438 times)

DEEL 2

Relatie, Christusbewustzijn en Kosmisch huwelijk

FAMILIE EN BLOEDVERWANTSCHAP:

Man en vrouw die samen met kinderen een gezin vormen zou je in de volmaakte vorm een eenheid kunnen noemen. Dan is er ook nog de familie waar zo’n gezin deel van uitmaakt; een soort veilige enclave in een onveilige wereld. Van oudsher waren familiebanden alles bepalend voor het aardeleven van de mensen. Families hadden hun eigen gedragscode en bewaakten hun grenzen zorgvuldig. Adellijke geslachten waren er lang op gericht om koste wat kost het familiebezit veilig te stellen en in stand te houden. Er werd zelfs binnen de bloedbanden getrouwd, met alle degeneratie tot gevolg. De mannelijke lijn was van levensbelang omdat die het geslacht in naam en bezit kon voortzetten. De vrouwelijke lijn was daar natuurlijk geheel aan ondergeschikt omdat zij uitgehuwelijkt moest worden, dat slechts ten koste ging van het familiebezit. In veel landen worden tot op de dag van vandaag nog familievetes uitgevochten. Wat te denken van bloedwraak als iemand in de familie iets is aangedaan. Nog steeds bepaalt de oudste zoon, naast de vader, wat goed of niet goed is voor de vrouwen en de jongere kinderen. Nog steeds worden meisjes uitgehuwelijkt binnen de familiebanden.

De verbeten strijd in de Islam tussen het Soennisme en Sjiisme is eigenlijk een oude familievete, die tot op heden, in al zijn wreedheid, wordt uitgevochten. De clan en stamoudsten zijn nog steeds machtige figuren die je maar beter tot vriend kunt houden. Dictators omgeven zich het liefst met familieleden omdat ze denken daar op te kunnen vertrouwen. Je zou kunnen zeggen dat mensen de neiging hebben om zich te verschansen achter dikke muren, om zich, omgeven door trouwe familieleden, te wapenen tegen de onbetrouwbare buitenwereld. In de mensheidsontwikkeling, die de bedoeling heeft de mens vrij en onafhankelijk te maken, zie je dat oude instituten en oude volkeren op den duur steeds weer verdwijnen, omdat hun functie in die ontwikkeling als het ware opgeheven is. Blijkbaar heeft het een geestelijke bedoeling dat de mensheid op den duur vrijkomt van stam en familieverbanden. Aan de ene kant is het een enorm verlies aan wijsheid dat ten gronde gaat, aan de andere kant is het goed, omdat anders de geestelijke groei van het mensenras zou stoppen. Je kunt er overigens van uitgaan dat die wijsheid behouden blijft en in de Akashakroniek is opgeslagen.( Een dimensie waar alles is en behouden blijft, waar alle inspiratie vandaan komt)

KATHOLIEKE KERK:

De katholieke kerk, in de persoon van de pastoor, gebruikte het huwelijk om veel, het liefst heel veel zieltjes te winnen. Ze stimuleerden de toch al vaak armoedige arbeidersbevolking om veel kinderen te produceren. Ook een man als Erdogan in Turkije maakt gebruik van deze oeroude tactiek om zijn machtsbasis te versterken. Voorbehoedsmiddelen waren vanzelfsprekend verboden, zelfs nu nog wordt het door het Vaticaan geproclameerd, ondanks aids en andere overdraagbare ziekten. Gelukkig hebben we nu een andere Paus die praat over de globalisering van de onverschilligheid en de moed heeft om de misstanden in de kerk van Petrus echt aan te pakken en die het kind bij de naam durft te noemen: ‘Spirituele Alzheimer, mentale verstening en existentiële schizofrenie.’

Paus Franciscus pakte zijn Romeinse hofhouding ongenadig hard aan

in zijn kersttoespraak. ‘Hypocriete kardinalen’ gaan volgens de kerkvorst zo op in hun bureaucratische taken dat ze contact met de werkelijkheid verliezen. En daarmee was Franciscus nog niet klaar; want vervolgens somde hij een lijst van de vijftien meest voorkomende ziekten in Vaticaanstad op.

Zolang die kerk echter nog blijft beweren dat we alleen via dat instituut tot de geest kunnen komen is en blijft het een achterhaald instituut dat niet meer past in deze tijd.

UNIVERSEEL OF CHRISTUSBEWUSTZIJN:

Niet degene die zegt dat hij iets kan ontvangen van een leraar, priester of dominee, maar degene die voelt dat rechtstreeks uit de geestelijke wereld impulsen opklinken in de ziel, die zich uiten in creativiteit, kracht en een oersterk zelf-vertrouwen, die is door de Christusimpuls gegrepen. Deze innerlijke ervaring zal steeds sterker worden, en zich meer en meer gaan manifesteren, tegen de stroom in. Het Christusbewustzijn uit zich bij iedere mensenziel in de vorm van het geweten. Zonder enige officiële regels, statuten, protocollen en kerken kan iedere ziel op aarde weten dat mededogen, liefde en respect voor alle levensvormen de kern van een gezonde samenleving vormen, maar ook dat (ver)oordelen, agressie, overconsumptie en nationalisme nooit de wereld tot bloei en succes zullen brengen.

Het kosmische Christusbewustzijn is in feite de onbeschreven wet van het hart. Hoe sterker onze verbinding met het hart is, de Goddelijke vonk in onszelf, hoe duidelijker de innerlijke stem van het geweten in de geest gaat klinken. Het hier bedoelde Christusbewustzijn staat dus los van enige vorm van georganiseerde religie, dus ook van de Jezusfiguur, en is er altijd al geweest, zelfs ver voordat het Christuslicht in een mens incarneerde.

Steeds meer mensen zullen dat licht ook werkelijk gaan zien; zoals ik in een eerder artikel schreef over een soortgelijke ervaring tijdens de meditatie: dat ik angstig in een hoek van de kamer wegkroop omdat ik het nog niet verdragen kon; het Licht laat niets ongezien. Mensen met een bijna dood ervaring vertellen ook vaak over hun ontmoeting met een gestalte van Licht. Tijdens de meditatie op het voorhoofdchakra kan de innerlijke zon zomaar opeens verschijnen. De zon staat symbool voor dit Licht dat iedere dag weer verschijnt om het duister te verdrijven.

RELATIE EN HUWELIJK:

In de zestiger jaren schudde het instituut dat huwelijk heet, op al haar grondvesten. Homo’s en lesbiennes gingen samenwonen en ook ‘het gewone volk’ ging hokken, zoals dat toen genoemd werd. De vrije liefde tierde welig omdat de voorbehoedsmiddelen binnen ieders handbereik waren gekomen. De babyboom van net na de tweede wereldoorlog, die uit grote gezinnen kwamen en hun ouders hadden zien sloven, vonden twee kinderen wel genoeg. Er werd ook geëxperimenteerd met nieuwe leefvormen waar meerdere mensen onder één dak samenleefden en waar mannen en vrouwen vrij inwisselbaar waren. De kinderen werden met elkaar opgevoed of aan hun lot overgelaten. Die zogenaamde communes hebben heel wat jonge mensen met enorme, latere problemen opgezadeld. Een kind heeft, hoe dan ook, tot ongeveer zijn zestiende jaar een veilige omgeving nodig. Toch heeft het monogame huwelijk ook wel iets absurds; dat je voor een leven lang vastgelegd wordt aan één man of vrouw en ondertussen te midden van talloze mooie mensen leeft. Alsof jouw liefde hooguit voldoende is om één ander daarvan te laten profiteren.

Dit heeft bij mij altijd veel verzet opgeroepen omdat ik nogal makkelijk verliefd kon worden. Daarom was ik voorstander van een soort open huwelijk: je blijft bij elkaar, maar mag buiten de huwelijksband andere relaties onderhouden zolang het maar in alle openheid gebeurt. Door ervaring wijzer geworden, kan ik nu zeggen dat we daar in het algemeen gezien, nog niet aan toe zijn. Jaloezie is nog een factor waar we niet omheen kunnen, die diep in de mens geworteld is en zijn basis heeft in angst, angst om alleen te staan, buitengesloten te worden, bezitsdrang, verlatingsangst, etc. etc. De Eskimo’s hadden daar niet zo’n last van en als de gastvrijheid dat betaamde mocht je ook gebruik maken van hun vrouw. Wat zijn wij dan toch kleinzielig ten overstaan van deze gastvrijheid. -:) Zo waren er ook kunstenaars, meestal mannen, die met meerdere vrouwen samenwoonden en waar het er redelijk harmonieus aan toe kon gaan. De tijd van de vrouwen echter is aanstaande en maak dan je borst maar nat!

In feite zijn het de vrouwen die de man bij de ziel brengen, zij staan veel dichter bij de geest dan de dieper geïncarneerde man. De trouwste bezoekers en lezers van deze site zijn bijvoorbeeld vrouwen, en zij maken 80% uit van het totaal aantal lezers/deelnemers, ik bedoel maar!

Toch meen ik dat naar de toekomst toe, als de mens in een hoger stadium is aangekomen, het huwelijk in zijn huidige vorm niet zal overleven. Wat we nu ook steeds meer zien is: dat mensen relaties onderhouden, maar niet gaan samenwonen, ze willen de verworven zelfstandigheid niet meer inleveren. Ook zal naar de toekomst het bewustzijn groeien over de begrippen ziels en geestverwanten, die steeds meer begrepen zullen gaan worden. Zich bewust worden dat je naast de relatie die zich meer op ziel en astraal niveau afspeelt, ook relaties kunt hebben met geestverwanten die weer een andere behoefte en opdracht vervullen. Dan zal er eindelijk vrijheid, die gelijk opgaat met verantwoordelijkheid, kunnen ontstaan in de relatiesfeer. Dan zal de scheidingsdrang ook veel minder kunnen worden, omdat de kluisterende band van een huwelijk zal veranderen in vrijheid en verantwoordelijkheid. Vrijheid in de geest en verantwoordelijkheid naar de aardse omgeving. Het zal echter nog wel even duren, omdat er nog veel werk te verzetten is, maar aan veranderingen gaan altijd experimenten vooraf waaraan je de toekomst zou kunnen aflezen.

KARMA EN REINCARNATIE:

Als karma en reïncarnatie realiteiten in je leven worden, dan kan het gebeuren dat je in dit leven ontmoetingen hebt, terwijl je al een partner hebt gevonden, dat die (karmische) ontmoetingen met partners uit vorige incarnaties zijn. De herkenning treedt dan onmiddelijk op (soms wederzijds) maar je kunt niet zo leven als destijds, ondanks de vertrouwdheid. De broederschap van de toekomst zal hier steeds meer mee van doen krijgen. Een grote familie maar dan niets meer met bloedverwandschap te maken hebbende. het is duidelijk dat we daar nu al een verhouding toe moeten zoeken. We oefenen reeds voor de toekomst!

Een belangrijke vraag die we ons zouden kunnen stellen is: of het ontmoeten van iemand een kwestie van toeval of voorbestemming is? Als het toeval is en je even zo goed voor een ander had kunnen kiezen, ja dan is het huwelijk en trouw tot aan de dood in ieder geval op zijn zachts gezegd absurd te noemen. Je leeft maar één keer en dan kies je vrijwillig om je vast te leggen aan één mens uit duizenden of sterker uitgedrukt: één uit miljarden. Voorbestemming is iets geheel anders, omdat je maar één leven met iemand deelt uit vele andere levens. Daarbij komt dat je afgesproken hebt om elkaar in dit leven te ondersteunen en te helpen in de wederzijdse ontwikkeling. Je weet dan ook dat het maar één leventje is en dat is vanuit geestelijk oogpunt gezien dus maar even. Wat ook van belang is dat we bepaalde zielen, door dat samenzijn, de gelegenheid geven om naar de aarde te komen. Verder heeft het ook met karma te maken, en het Christuslicht wordt ook wel beschreven als de Heer van karma: een liefdevol wezen dat de mensheid leidt door de aarde en daarvoor de juiste mogelijkheden aanreikt om door de ervaring inzicht te verwerven, om uiteindelijk tot een vrije verbinding met de geest te komen.

Karma klinkt als een soort straf: wat je zaait zal je oogsten! Je zou het woord karma ook kunnen vervangen door het woord…Kans.

De kans om je fouten weer goed te maken en om te vormen, zonder karma zou de voortgang van onze ontwikkeling tot een hoger bewustzijnsniveau onmogelijk zijn, we zouden gevangen blijven in een neerwaardse spiraal.

Als alles zijn geestelijke tegenhanger heeft dan geldt dat ook voor het begrip scheiding. We weten dat we van oorsprong uit de eenheid komen, er was geen dualiteit en dus ook geen man en vrouw. Die zijn later ontstaan toen het denken en daaraan verwant het onderscheidingsvermogen hun opwachting maakten. In de lemurische tijd was er de scheiding der geslachten. Deze scheiding zou zinvol geweest zijn voor de ontwikkeling van het “kennen” Adam bekende Eva. De heelheid van de androgyne mens werd de tweeheid der geslachten. Goethe spreekt over das ewig weibliche zieht mich hinan. Het eeuwig vrouwelijke trekt me aan. Ik kan me voorstellen dat deze splitsing in geslachten ook het streven naar het tegendeel weer oproept, de vereniging der geslachten in de toekomst en dat we daar nu al naar op zoek zijn. Het kan zo zijn dat deze scheiding ook voor ieder mens afzonderlijk zou gelden, dat zou dan onze tweelingziel kunnen zijn. We kunnen de eenheid dan weer beleven als we deze gevonden hebben. Of er in ieder geval voortdurend naar streven, aldus Rudolf Steiner.

DE OORZAAK VAN SCHEIDING:

Het lijkt erop dat in onze tijd de ontwikkeling in een stroomversnelling is geraakt en dat we daardoor in één leven meerdere karma’s tot een oplossing kunnen brengen. Dat zou naast een gebrek aan offervaardigheid en op jezelf gericht zijn een reden kunnen zijn van de explosieve groei van de scheidingen. Dat er geen heel leven meer nodig is om tot een oplossing te komen van een gemeenschappelijk karma.

Buiten dit alles blijft staan, dat we verantwoordelijk zijn en blijven voor de kinderen die wij hebben uitgenodigd om naar de aarde te komen. Er lopen steeds meer mensen rond die zo getraumatiseerd zijn door hun onverantwoordelijke en vaak egoïstische ouders, dat ze de rest van hun leven alleen nog maar bezig zijn met de verwerking. Het is niet zomaar dat mensen die de 60 jaar al ruimschoots zijn gepasseerd nog steeds zitten te klagen over hun ouders. Het probleem in deze is natuurlijk ook dat kinderen geconfronteerd worden met onvolmaakte ouders die zelf ook nog aan het leren zijn en ervaringen niet uit de weg kunnen gaan. Gemeenschappelijk karma?

We hebben bij elkaar wat te leren, we worden ook meestal verliefd op iets in de ander wat we zelf ontberen, we spiegelen elkaar en zijn elkaars les. We zien vaak als mensen gaan scheiden dat ze later met een bijna precies hetzelfde type komen aanzetten, waaraan je kunt aflezen dat ze hun les nog niet geleerd hebben en beter hadden kunnen blijven waar ze waren! Binnen de kortste keren, als het nieuwtje eraf is, worden ze weer geconfronteerd met dezelfde problemen. Je kunt je lot (les) niet ontlopen, al zoek je vijf keer een leukere partner.

Zoals reeds beschreven zijn mensen vaak wanhopig op zoek naar een zielsverwant of tweelingziel. Op een bepaald niveau van ontwikkeling worden we ons bewust dat we deel uit maken van een bepaalde zielengroep die een gelijksoortige ontwikkeling willen gaan en al lang elkaars helpers zijn. Het probleem is echter dat we veelal niet in de gaten hebben dat zo’n ziel nu juist al met ons optrekt en vlak bij ons staat. Waarom zien we dat niet? Omdat we denken dat zo’n ziel precies hetzelfde is als wij. We houden zoveel van onszelf dat we niet iemand zoeken die ons wat te leren heeft, maar iemand die precies hetzelfde denkt, voelt, leeft, etc.,…een tweelingziel het liefst.

TANTRA:

Eenheid en samensmelten zijn begrippen waar mensen mee bezig zijn en maar al te vaak vertalen in aardse begrippen en het proberen te verkopen in een mooie verpakking en noemen het dan tantrische seks, dat zijn oorsprong heeft in het verre verleden toen het nog een onderdeel was van een heilige inwijding. In de seksualiteit menen we het soms heel even aan te raken, omdat we voor een moment verlost zijn van ons malende denken, dat op zich voelt al als een ware bevrijding. Eens kreeg ik een inzichtgevend beeld over dit verschijnsel.

Droombeeld:

//Er staat iets heel bijzonders en verhevens te gebeuren en ik ben daarvoor uitgenodigd in een mooie kerk met ronde vormen, als een soort baarmoeder. (Het interieur van de kerk in Noorbeek Z/Limb. deed mij eraan denken, een soort déjà vu.) Er is een serene sfeer en de prachtige gebrandschilderde ramen breken het licht dat uiteenvalt in wonderlijk kleuren. Vol verwachting kijk ik rond en zie op een altaar twee ringen liggen. Dan verschijnt de vrouw die ik al eeuwig bewonder. Zij schrijdt naar mij toe en ik omarm haar heftig en voel de energieën stromen. Vervolgens probeer ik haar te strelen, maar zij geeft duidelijk aan dat het niet de bedoeling is en zegt: “daarvoor kom ik niet………”. Vervolgens verlaat zij de kerk zonder nog een keer om te kijken, mij met een verschrikkelijk gevoel van spijt achterlatend, in de wetenschap het niet begrepen te hebben.//

Alles op aarde heeft zijn geestelijke tegenhanger en dus heeft het aardse huwelijk ook een geestelijke betekenis en bedoeling. We mogen hier oefenen en leren om eens op een ander niveau verbonden te worden. Zoek eerst het koninkrijk Gods en de rest zal u gegeven worden: daarmee wordt bedoeld dat we niet het idee moeten hebben dat we in staat zijn onszelf te vervolmaken met uiterlijke of innerlijke regels die ons gesteld worden of die we onszelf opleggen. Veelal zijn die tot mislukken gedoemd en roepen alleen maar heel veel frustratie op. Individueel Christusbewustzijn betekent niet het vervolmaken of vergoddelijken van het menselijke, het ego werkt aan het ego, maar bovenal de erkenning van het Goddelijke in onszelf. Als we dat bewustzijn verder ontwikkelen volgt de rest vanzelf, dat is de belofte die daar bijhoort. Het gaat vooral om een innerlijke concentratie op dat Goddelijke principe in onszelf i.p.v. ons alsmaar en voortdurend te verliezen in de buitenwereld, alleen daardoor al vindt er een innerlijke reiniging plaats.

DE ZIEL:

We kunnen de aardse liefde niet omzeilen door een opgelegd celibaat, maar alleen door ervaring en voortschrijdend inzicht. Onze ziel is het vrouwelijke principe en de Christus het mannelijke. Als oeroud symbool, al ver voor onze Christelijke jaartelling, staat de vijfpuntige ster voor de ziel. Vijf stadia van ontwikkeling voor de wedergeboren ziel, gesymboliseerd door een vijfpuntige ster (pentagram) met de punt omhoog. De Rozenkruisers o.a. onderscheiden vijf stadia op het bevrijdende pad: inzicht, heilbegeren, zelfovergave, nieuwe levenshouding en vervulling. Heilbegeren betekent: dat men totaal beheerst wordt door een hogere begeerte, verlangen naar heling van de ziel.

Uiteindelijk zal de ziel zich dan weer verbinden, vol bewustzijn, met het universele Licht. Het universele of Christusbewustzijn. Het Kosmische Huwelijk. IK BEN!

DEEL 3

DE ILLUSIE VAN DE TWEELINGZIEL

De Illusie van de Tweelingziel komt voort uit een oude veronderstelling dat ergens het andere deel van onze ziel rondloopt en dat er een geheime magnetische kracht is die de twee delen eens samenbrengt, aan het eind van een lange ontwikkelingsweg. In de twee vorige artikelen ben ik uitgebreid op deze materie ingegaan en wil mij nu beperken tot de essentie.

De hele zoektocht begon met de schijnbare tweedeling tussen man en vrouw. De dualiteit plaatste goed tegenover kwaad, licht tegenover donker, liefde tegenover haat, etc. Net zolang tot er een volledig bewustzijn zal zijn over de eenheid in onszelf en de eenheid aller dingen, tot zolang zal de zoektocht duren en tot zolang zal de eenzaamheid ons vergezellen.

Waarom die hele nooit eindigende zoektocht, al vanaf de oertijd staat het verhaal van Adam en Eva al in het menselijk geheugen gegrift. De mens leefde in het paradijs totdat het denken zijn intrede deed en de schijnbare tweedeling plaatsvond en terstond werd hij uit het paradijs, de eenheid, verdreven.

Blijkbaar is het van een onmetelijke betekenis dat de mens zichzelf leert kennen, niet onbewust maar volledig bewust. Dat heeft met bevrijding te maken, bevrijding uit de duisternis van het onbewuste bestaan. Dan kan er sprake zijn van een bruiloft (chymische bruiloft) tussen het mannelijke en vrouwelijke, een versmelting tussen beiden. De mens is een androgyn wezen en draagt het mannelijke en vrouwelijke dus al in zichzelf, maar tot zover onbewust.

De bruiloft hier in de dualiteit van het aardse is niets meer of minder dan een nabootsing van het eindpunt van het innerlijke ontwikkelingsproces.

Om onszelf te leren kennen hebben we spiegels nodig en daarom is de buitenwereld van de verschijnselen voor ons neergezet. Het grote probleem doet zich nu voor dat we maar aan de gang blijven onszelf te projecteren in de ander. De ander is geen ander meer maar een onwerkelijk beeld, opgebouwd uit onterechte verwachtingen, een fantoom die in werkelijkheid niet bestaat.

WE SPIEGELEN ELKAAR:

Al die verwachtingen zijn daarbij ook nog eens heel oneerlijk en doen geen enkel recht aan die ander en hebben een verlammende uitwerking op de relatie. Het opgebouwde vaststaande beeld zal vroeg of laat aan gruzelementen vallen en twee teleurgestelde mensen achterlaten. De ander is er immers om ons te spiegelen wie we zijn en als we een tekortkoming van onszelf zien in de spiegel gaan we niet de spiegel repareren, dat zou absurd zijn. We spiegelen elkaar net zolang tot we het uiteindelijk in onszelf terugvinden, daar heeft het altijd liggen wachten.

En toch moeten we die reis maken omdat de ervaringen nodig zijn om onszelf te vinden. We kunnen deze woorden lezen en begrijpen en toch weten we het pas echt na eigen ervaring. Door ervaring ontstaat inzicht en door inzicht worden oude verwachtingspatronen verbrand.

Een relatie is er in feite niet voor dat die ander ons gelukkig maakt, maar dat we de wil en het bewustzijn hebben om elkaar te spiegelen. Een spiegel heeft geen oordeel, een spiegel laat zonder woorden, zonder verwijt, de werkelijkheid zien van het moment dat we erin kijken. Niet eenvoudig hoor, daar weet ik alles van. De wereld spiegelt op haar beurt, hoe wij als mensheid hier functioneren, en laten we er geen doekjes omwinden dat we dus nog verre van volmaakt zijn, gezien alle strijd en ellende om ons heen.

HERKENNING:

Zoals reeds beschreven zijn we door vele levens met elkaar verbonden en natuurlijk herkennen we verwante zielen die een gelijksoortige ontwikkeling gaan. Het is heel bijzonder om een ziel te herkennen waar je levenslang mee opgetrokken bent en als het wederzijds is…. een feest van herkenning. Wat niet wil zeggen dat het de bedoeling is om ook in dit leven weer samen op te trekken. Omdat de herkenning niet bedoeld is om te kluisteren, maar om te bevrijden, want alles wat we behouden of kluisteren willen zullen we vroeg of laat weer verliezen. Juist die relaties kunnen het zwaar krijgen omdat het zomaar iets ouds kan zijn wat ze willen voortzetten en als gevolg daarvan de ontwikkeling stagneert. Het kan ook zijn dat zo’n relatie of huwelijk de bedoeling heeft om elkaar nu werkelijk te bevrijden, te bevrijden van elkaars verwachtingen. Na de daarbij behorende strijd kan er voldoende bewustzijn ontwikkeld zijn om in vriendschap elkaar te stimuleren de individuele ontwikkeling aan te gaan.

Er zijn ook niet weinig echtparen die zo met elkaar verklonken zijn, dat als de een sterft de ander er binnen een paar maanden achter aangaat. We zijn zo bang, zo verschrikkelijk bang om los te laten en te leren luisteren naar de wijsheid die in onszelf verborgen ligt. Als we de geestelijke ontwikkeling serieus nemen zullen we steeds weer geconfronteerd worden met het proces van het loslaten van verwachtingen en hoop dat we het in de buitenwereld zullen vinden.

DE GROOTSTE ZOEKER:

Ikzelf ben de grootste zoeker geweest en kende geen rust, vanaf mijn vroegste jeugd voelde ik mij hier niet thuis en tot op het bot verlaten. Na een leven lang zoeken en dwalen zag ik de weg eens beeldend voor mij:

Ik stond voor een prachtig huis dat mij toebehoorde er lagen overal schatten voor het grijpen en het was er licht en vredig, de klok stond op vier uur. De deur stond uitnodigend open. Ik keerde mijn rug er naartoe en vertrok op mijn grote zoektocht naar geluk en vrede en wat al niet meer. Na een leven van omzwervingen, veel pijn en ellende kwam ik grijs geworden uiteindelijk weer aan bij hetzelfde huis. Het was nog precies hetzelfde en de klok stond nog steeds op vier uur en de deur stond nog steeds uitnodigend open. Oud geworden strompelde ik naar binnen en wat bleek: alles waar ik een leven lang naar gezocht had was daar aanwezig!
Wat zonde van al die verloren tijd en al die door mijzelf veroorzaakte ellende, dacht ik toen, maar blijkbaar moest ik die weg zo gaan; dat was mijn eigen unieke weg om tot inzicht te komen, om weer thuis te komen.

Er is slechts één plicht, verwerf inzicht en dit doen we door onszelf te leren kennen. Mens ken u zelf, stond al op de tempel van Apollo in Delphi. Als we onszelf kennen…. kennen we iedereen, en dat is het eind van alle onbegrip en alle strijd. Laten we daarom allemaal onze eigen weg gaan en de ons gegeven ervaringen doorleven tot op de bodem zodat het bewustzijn kan groeien door inzicht, dat ons vroeg of laat weer terug zal brengen naar daar waar we de reis eens begonnen zijn.

Een probleem is dat we de sterke neiging hebben om na te bootsen, de weg van de ander als dwingend voorbeeld, en te leven in vaststaande beelden over van alles en nog wat. We volgen guru’s, de ideeën van godsdiensten of wijsbegeerte, zelfs van God en Liefde hebben we een vaststaand idee. Er zijn wel voorbeelden nodig om ons aan op te trekken, maar het zijn en blijven voor-beelden en geen innerlijke beelden. We kijken niet meer echt omdat we alles al gezien en in een vaststaand beeld omgezet hebben en als we naar onze partner kijken of naar een vogel of boom zien we slecht het beeld dat we er vroeger van gevormd hebben. Ook naar onszelf kijken we op dezelfde manier.

VASTSTAANDE BEELDEN:

De oefening kan zijn om te proberen alles als nieuw te zien, het beeld over onszelf en de ander los te laten, zonder oordeel. Wordt als de kinderen die vol verbazing de wereld inkijken, nog zonder oordeel, omdat ze alles voor het eerst zien. Als een kind zo vrij en vol verbazing om ons heen kijken, kwetsbaar, zonder denken en leeg, zodat de geest achter de verschijnselen zich aan ons kan openbaren. Dan kan er een wonder gebeuren… dat het beeld wat we hebben over wat liefde zou moeten zijn, opeens oplost en er iets gaat stromen dat onvergelijkbaar is met het reeds gekende en een alles bevrijdende liefde tot stand brengt die niets of niemand uitsluit, van niets of niemand afhankelijk is.