Angstdenken

Ziekenhuizen zouden ware mysterieplaatsen moeten zijn omdat het doorgangsstations zijn van en naar de geestelijke wereld.

In een vorig leven, sommige situaties en ervaringen lijken al in een ver verleden te liggen,  kreeg ik een oproep van het ziekenhuis voor een kijkoperatie. Alles in mij kwam in verzet; een biologische reactie van het lichaam dat zich bedreigd voelt en zijn zelfstandigheid dreigt te verliezen.
Op een bepaalde manier boezemen ziekenhuizen mij angst in: het zijn oorden van eenzaamheid en lijden en voordat je het in de gaten hebt kom je er zieker uit dan je erin ging. Bijwerkingen zijn vaak erger dan de kwaal. Artsen adviseren voor ieder eventueel kwaaltje om een scan te laten maken, om je binnenstebuiten te keren en je daarna radioactief naar huis te sturen. Voor ieder orgaandistrict is er een gespecialiseerde arts, zodat oudere mensen wier machinerie gaat haperen, minimaal 4 specialisten hebben die volkomen langs elkaar heen werken. Holistische benadering is hen in het algemeen vreemd. Ziekenhuizen zouden ware mysterieplaatsen moeten zijn omdat het doorgangsstations zijn van en naar de geestelijke wereld.
Genoeg geklaagd, soms en vaker is er ook bewondering en dankbaarheid op zijn plaats en zijn het plekken van dienstbaarheid en naastenliefde…..

Angst als metgezel
Mijn metgezel was en is nooit helemaal weg, een claustrofobische angst om niet meer weg te kunnen, opgesloten te zijn. Dat steekt de kop op in een lift, in de stoel bij de tandarts of op een behandeltafel van een dokter of specialist. Met die angst ben ik blijkbaar geboren, omdat ik als geestmens mij opgesloten voel in het aardse lichaam. Ik voel mij als het ware al opgesloten in mijn eigen schoenen.
Stel je voor dat je als geestwezen in zo’n klein lichaampje geperst wordt en dat min of meer bewust meemaakt. Nu vereenzelvig ik mij niet meer, door een leven lang oefenen in meditatie, met de opkomende angsten die fysiek gerelateerd zijn. Er is een waarnemer of stille getuige gegroeid die kijkt zonder oordeel, die buiten de dualiteit staat.

Voorstellingsvermogen
De primaire reactie op naderend onheil of pijn is om er direct een voorstelling van te maken. Vooral gevoelige beeldmensen zijn daar sterk in. Je ziet het al voor je wat er zal kunnen gebeuren. Mensen die de (levens)angst kennen als een metgezel op hun pad weten dat angst voor de angst bijna nog erger is. Dan zie je hoe de angst je zal verlammen en dat je geen kant meer op kunt, of dat je op de vlucht slaat en de anderen in verbijstering achter latend.
Iemand vroeg eens: Stel je voor dat je tijdens een wandeling twee hongerige losgebroken tijgers tegenkomt, wat zal je dan doen? De een verstijfde al bij voorbaat van angst en zag de meest schrikwekkende beelden voor zich van de twee tijgers die zich op hem zouden storten.
De tweede voelde al de scherpe klauwen op zijn lichaam en keek in de onbarmhartige ogen van de Tijgers. De vraagsteller zweeg en de anderen vroegen: ‘Wat zou jij dan doen?’ ‘O, ik zou mij geen enkele voorstelling maken.’

Struisvogel
Maar de uitnodiging voor het ziekenhuis lag er wel, en ik had de neiging om ook deze oproep aan mij voorbij te laten gaan, tot grote ergernis van mijn kinderen die vinden dat ik mijn kop in het zand steek, als de bekende struisvogel. Als overgevoelig mens heb ik ook geleerd om niet meer bij iedere lichamelijke gewaarwording mij het ergste voor te stellen en als een hypochonder de dokter weer lastig te vallen. Een sensitief mens voelt altijd wel ergens iets dat hij niet zomaar kan thuisbrengen, kijkt dan op internet en de meest verschrikkelijke ziektes stemmen dan overeen met dat gevoel.

Ik ben niet het lichaam
Na een onrustige nacht fietste ik naar het ziekenhuis en sprak mijn kleine ik toe dat ik niet het lichaam ben en je het ook kunt zien alsof je naar de garage gaat om je auto te laten repareren. Je bent niet de auto, tenminste als je jezelf niet geheel hebt geindentificeerd met dat voertuig. Zo is het ook met het lichaam, dat ben je niet zelf, dat is je voertuig dat onderhoud nodig heeft. Hoe ouder het voertuig wordt hoe meer gebreken, vooral als het niet onderhouden is met goede brandstof. 
Het mondkapje maakte het er ook niet beter op en ik zat in de wachtkamer te wachten tot ik aan de beurt was. Verder liet ik mijn innerlijk gebed omhoog komen om het dreigende angstdenken voor te zijn.
Mijn mantra daar: Ik ben niet het lichaam, er kan mij niets gebeuren. Waar ik bewust aanwezig ben is licht en wordt alles gezond.

Zoeken naar het denken
Langzamerhand viel er een grote rust als een beschermende deken van licht over mij heen. Er was geen denken meer, helemaal niets meer, alleen maar stilte. Een opwellende tintelende energie verspreidde zich door het lichaam en vond geen enkele barrière meer. De waarnemer of de getuige in mij nam dit waar en zocht naar het denken of het zich ergens verstopt had om onverwachts weer de leiding over te nemen, maar het was werkelijk verdwenen. Ik moest glimlachen bij het idee dat ik in de wachtkamer ging zoeken onder de stoelen en tafels naar mijn denken.
Anderen zouden zeggen… naar zichzelf, omdat ze zich volledig geïdentificeerd hebben met dat denken, en zonder dat niet bestaan en dat is ook bedreigend. Zo ook met psychische problemen en ziektes die een deel van de indentiteit zijn gaan uitmaken, je raakt er onbewust aan gehecht.

Angstloosheid
Geen denken en dus ook geen angst, vanaf dat moment heb ik alles zonder enig verzet ondergaan. Ik beleefde dankbaarheid naar de liefdevolle arts en verpleegster die vakkundig hun werk deden. Bij operaties vertellen mensen soms dat ze alles van bovenaf gezien hebben en meegemaakt. Voor mij gold dat ook, omdat het zuivere bewustzijn mij niet meer verliet.
De uitslag was niet meer angstaanjagend, omdat ik alles in vrede zou kunnen accepteren. Alles bleek, op een kleinigheid na, prima te functioneren en ik kon het lichaam weer gebruiken om nog wat jaren op de aarde rond te zwerven.

Het denken is een aards werktuig dat ons geen echte vrijheid schenkt. Dat is in werkelijkheid een fantasiegedachte, een gevangenis van vooropgezette meningen, ijdelheid en hoogmoed.
Ieder mens hunkert naar vrijheid, naar angstloosheid, naar de ont-moeting met het onsterfelijke Zijn. Dat is de ware aard van ons menszijn.

——————————————-

(Weer terug naar)>> Sensitieve Beeld en Geestverwanten   voor reactie e.d. Ook geplaatst op de FB Pagina van de Verwanten voor reactie, aanvulling of vraag, waar ook gedeeld mag worden.

De Alleenganger >>inleiding en recensies. Verkrijgbaar rechtstreeks via de winkelwagen of bij iedere plaatselijke of digitale boekhandel. Vanaf nu ook bestelbaar en verkrijgbaar bij alle bibliotheken in Nederland.

(Totaal aantal bezoeken: 705, 1 bezoekers vandaag)
  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief van De Verwanten!