Het gevoel van dankbaarheid onderschat men tegenwoordig. Dit dankbaarheidgevoel verbindt de mensen met de wereld, laat de mensen zichzelf als een deel van de wereld voelen. Leidt men het kind zo, dat het tegenover de geringste kleinigheden dankbaarheid kan ontwikkelen, dan sluit het kind zich niet in egoïsme af, dan wordt het kind altruïstisch, dan verbindt het kind zich met de omgeving. […] En heeft men het kind het dankbaarheidgevoel bijgebracht, dan zal men zien, dat men de basis voor de morele opvoeding geplant heeft. Want als men dit dankbaarheidgevoel verzorgd heeft en deze dankbaarheid verenigbaar met alle kennis blijkt, dan zal het gevoel van het kind gemakkelijk doordrongen zijn van de liefde, zoals de mens ze hebben moet voor alle andere mensen, uiteindelijk voor alle schepselen van de wereld. Men zal de liefde het zekerste vanuit het dankbaarheidgevoel kunnen ontwikkelen.
De Grote Rudolf Steiner Citatensite
Het bovenstaande artikel fascineerde mij en ik bedacht me hoe vaak we wel niet vergeten om dankbaar te zijn voor wat we wel hebben, voor wat er wel is.
Als we ons lot op de geestelijke weegschaal zouden leggen en aan de andere kant het lot van de wereld dan zal die toch echt, in bijna alle gevallen, doorslaan naar het droeve lot van de wereld.
Iedere dag weer brengt het journaal de ellende van de anderen onze huiskamer in en iedere keer weer versterkt dat ons gevoel van machteloosheid, langzaam overgaand in onverschilligheid omdat we nog niet in staat zijn om dat met ons mededogen te dragen.
We hebben al genoeg aan onze eigen zorgen en onze westerse maatschappij heeft het ook zwaar.
In dit kader hoorde ik eens iemand min of meer wanhopig uitroepen: “Ja, we zitten in een crises, maar hoe komt dat? Omdat we elkaar aanpraten dat het slecht gaat en dat we niets meer kunnen kopen. Waarom vergeten we dat we in een prachtig land wonen, een van de mooiste en veiligste landen in de wereld met nog steeds, ondanks bezuinigingen, geweldige sociale voorzieningen?”
Als we collectief lopen te somberen dan kan het eenvoudigweg niet goed gaan, omdat alles immers energie is en onderhevig aan de gedachtenenergie van ons allen. Dat heeft onmiskenbaar uitwerking op ons individuele en collectieve bestaan.
Angst is een slechte raadgever en staat haaks op het woord en de betekenis van dankbaarheid.
Ik besef maar al te goed dat we enorme kwetsbare wezens zijn en dat de gevaren overal op de loer liggen.
Dat ons leven van de een op de andere moment totaal kan omslaan door een noodlottig ongeluk, een ziekte of verlies van een dierbare, etc.
Alles kan ons overkomen, maar onze grootste tegenstander is de angst die een verlammende uitwerking heeft op het leven en het noodlot uitnodigt.
In deze tijd hebben veel mensen last van onverklaarbare angsten, en als de angst even wijkt blijft het duister, omdat nu de angst voor de angst zijn verlammende uitwerking blijft behouden.
Dat is ook het doel van fundamentalistische groeperingen: angst zaaien, daarmee kunnen ze een hele maatschappij lam leggen.
Ik weet uit eigen ondervinding wat angst is, hoe het werkt en ik kom het voortdurend tegen bij steeds meer mensen.
Wij maken allen deel uit van het grote geheel en vooral het gevoel van afgescheidenheid maakt angstig.
Zoals een dier dat van de groep wordt afgescheiden omdat het dan kwetsbaar is en makkelijk aangevallen kan worden. Zie hier de werking van het kwaad.
Het gevoel, het idee van afgescheidenheid huist in ons denken. Er niet meer bijhoren, geen deel meer uitmaken van de wereld, en die eenzaamheid is de voedingsbron voor de angst.
Door het proces van de verdere ontwikkeling van het ik-bewustzijn, op zich noodzakelijk, komen we op ons zelf te staan. We zijn geen groepsmensen meer en zullen steeds meer de individuele vrijheid gaan koesteren en ook verdedigen.
Er is op diverse niveaus een strijd gaande om de mens de vrijheid te ontzeggen, zowel op politiek als op geestelijk niveau.
De eenzaamheid heeft niet alleen te maken met een gevoel van alleen zijn, door aardse perikelen maar ook door een fundamenteel gevoel van afgescheidenheid.
We zijn uit de eenheid verdreven om vrije wezens te worden die in vrijheid hun eigen keuzes mogen maken.
Dat is blijkbaar een enorm leerproces en aan de wereldontwikkeling te zien worden er vele verkeerde keuzes gemaakt en dwaalwegen bewandeld.
Iedereen komt overigens in zijn of haar ontwikkeling het gevoel van volkomen verlatenheid tegen, zelfs de Christus ontkwam er immers niet aan.
Het is onlosmakelijk verbonden aan het proces van menswording.
In zo’n fase kan het enorm helpen om je nu bewust weer te gaan verbinden met de wereld, daarvoor was er een min of meer onbewuste vanzelfsprekende verbinding.
In die fase heb ik de angst bestreden door mij alsmaar voor te houden dat ik verbonden was met de wereld d.m.v. mijn kinderen, vrienden, werk, etc.
Ik probeerde een gevoel in mijzelf wakker te roepen van dankbaarheid voor al het schoons en dierbare in mijn omgeving. Bijna dagelijks ging ik ook grote wandelingen maken langs de zee en door de duinen en ook dan probeerde ik dat gevoel van dankbaarheid te laten groeien. Dankbaar voor alle schoonheid om mij heen, dankbaar dat ik daar mocht zijn en dankbaar voor alle spanning die ik achter kon laten in de natuur.
In de zee ontdekte ik opeens een aantal zeehonden die mij op een koddige manier aan het opnemen waren, en daarboven zweefden de meeuwen en enkele prachtige aalscholvers en opeens overspoelde mij een diep gevoel van dankbaarheid, een verbondenheid met alles.
Dat is een groot geschenk en het gaat buiten onze eigen wil om, het is een geestelijke impuls die hernieuwde kracht en vertrouwen schenkt.
Door deze ervaring herkende ik het citaat zo overduidelijk.
Het gevoel van dankbaarheid onderschat men tegenwoordig. Dit dankbaarheidgevoel verbindt de mensen met de wereld, laat de mensen zichzelf als een deel van de wereld voelen.
We kunnen ook eenzaam worden op een ander niveau, het niveau van het ego. Onbewust bouwen we een muur om ons heen om onszelf te beschermen, en vanuit dat bastion gaan we de wereld tegemoet, altijd op onze hoede, en altijd het eigen belang voorop stellend.
Als de mens puur zijn eigen belang dient en zich niet meer ingebed weet in een samenleving van samenwerkende mensen, is hij tot een dienaar geworden van de grote Kilte.
Op jezelf gericht zijn veroorzaakt een koude en lege ruimte om je heen, waar niemand zich nog in kan verwarmen. Als men het begrip van wederzijdse afhankelijkheid niet meer begrijpt, brengt men alles om zich heen tot slavernij en in slavernij dood je de geest van warmte en creativiteit. Het uiteindelijke gevolg is dat je alleen overblijft en zal sterven in diepe eenzaamheid.
Bewustzijn voor de mensen om ons heen die allemaal al in vrijheid voor ons bezig zijn, zoals de vuilnisman die iedere week ons vuil ophaalt, de stratenmaker die onze straat maakt, de bakker die ons brood bakt, de winkelier die er voor zorgt dat we de nodige levensmiddelen en goederen kunnen kopen, en in verre landen maken ze onze kleding voor spotprijzen, en de hele gezondheidszorg staat tot onze beschikking, etc., etc.
Stel je voor dat we bij iedere koopdaad een stukje dankbaarheid kunnen teruggeven en dat we bewustzijn ontwikkelen dat ook ons eigen werk ten dienste staat van anderen.
Het werk zal een totaal andere impuls krijgen als we het idee omdraaien: ik werk voor mijzelf om er zelf beter van te worden, of ik werk voor anderen, opdat de ander zich beter gaat voelen. Dit bewustzijn kost niets, we gaan er ook niet minder door verdienen, maar onze werkhouding en werkvreugde zullen er totaal door veranderen.
Afhankelijk durven zijn, dankbaar zijn voor de kwaliteiten van de ander, brengt een warme levende stroom op gang, die alles en iedereen kan voeden en verbinden.
Daarom staat het gevoel van dankbaarheid ook zo heel dicht bij de Liefde, of sterker nog: het is de Liefde zelf.
De kracht van dankbaarheid is een groot en vredelievend wapen tegen het zich alsmaar verdiepende materialisme.
In het bovenstaande citaat wordt het belang aangehaald om vooral onze kinderen in die geest op te voeden.
Ik durf te beweren dat juist mijn generatie daar niet echt in geslaagd is. Het consumentisme heeft die kwaliteit verdrongen, omdat het er vanuit gaat dat alles binnen ons bereik ligt en dat we er bovenal recht op hebben.
Recht op het aanschaffen en op het bezit van alles wat de industrie en de techniek ons te bieden hebben.
Recht op kortstondig geluk dat altijd zal eindigen in verveling en onverschilligheid, dat vervolgens weer bestreden wordt met een nieuw volledig overbodig hebbeding. Alleen het woord al…..hebbedingetjes.
Hoe kun je nu dankbaarheid ontwikkelen voor iets dat zo makkelijk verkregen kan worden en zo snel verveeld.
Lijden hoort bij de menselijke ontwikkeling, hoe treurig en moeilijk dan ook.
Want ook in dit kader leren we blijkbaar pas dankbaar te zijn als we weet hebben hoe het ook anders kan zijn.
Als je altijd gezond bent geweest is het niet zo eenvoudig om mededogen te voelen met de lijdende mensheid.
Als we zelf weten, door eigen ervaring, hoe het is om ziek en afhankelijk te zijn dan pas beseffen we meestal hoe dankbaar we moeten zijn als het ons goed gaat.
Dit gaat ook op voor oorlog en strijd, armoede, honger, etc., etc.
Het ligt vooral ook in de kleine ongemakken: iedereen heeft wel eens meegemaakt dat je een hand, een vinger of een teen niet kan gebruiken en wat een ongemak en een gedoe dat veroorzaakt, en hoe blij je dan bent als het weer naar behoren functioneert.
Het hoort ook bij de mens omdat weer heel snel te vergeten en te menen dat ook gezondheid een recht is en normaal.
Dankbaarheid ontwikkelen voor alles wat is, is de oefening voor onze tijd van overvloed. Dankbaar voor het kleine omdat het grootste daarin vervat is.
Want als men dit dankbaarheidgevoel verzorgd heeft en deze dankbaarheid verenigbaar met alle kennis blijkt, dan zal het gevoel van het kind gemakkelijk doordrongen zijn van de liefde, zoals de mens ze hebben moet voor alle andere mensen, uiteindelijk voor alle schepselen van de wereld. Men zal de liefde het zekerste vanuit het dankbaarheidgevoel kunnen ontwikkelen.
(Totaal aantal bezoeken: 192, 1 bezoekers vandaag)
15 februari 2014 om 17:47
Dank je Alice! Fijn dat je ook het interessante blad Apokalyps Nu leest.<br />In het volgende nummer met Pasen zal je mij weer tegenkomen, met een nieuw artikel van dit blog.<br />Groet, <br />Jan.
12 februari 2014 om 18:33
Heel boeiend en leerzaam artikel. Ook je artikel in de Apokalyps Nu gelezen, mooi om je daar ook tegen te komen. Proficiat.
12 februari 2014 om 18:30
Dank Leonie! Verrassing!
12 februari 2014 om 00:09
Ik werd getroffen door het bericht van Adriaan. Hieruit blijkt eens te meer ….hoe belangrijk het is elkaar te ondersteunen in onze ontwikkeling.<br /><br />Hartelijke groet voor jou Adriaan !<br /><br />Leonie
11 februari 2014 om 18:50
Na een lange ziekteperiode koester ik iedere dag dat ik leef en ben ontzettend dankbaar dat ik het voorjaar nog mag beleven. Het is inderdaad waar omdat ik nu pas besef hoe kostbaar het leven is en dat niets vanzelfsprekend is. Dankbaar ben ik voor de herkenning in dit bericht dat maakt inderdaad minder eenzaam.<br />Met dank,
15 februari 2014 om 17:54
Fijn dat je enige steun vindt bij deze artikelen. Ja, het leven is kostbaar en niet vanzelfsprekend.<br />Gelukkig gaat het weer beter met je, begrijp ik. Hopelijk is het voorjaar ook tevens een nieuw begin.<br />Veel sterkte, kracht en verbondenheid toegewenst!<br />Jan.
11 februari 2014 om 15:03
Weer een boeiend artikel. Ik ga de dankbaarheid direct oefenen in mijn dagelijks zijn.<br />Ik ben DANKBAAR voor dit artikel!<br />Groet,<br />Alice
15 februari 2014 om 17:48
Ik ben dankbaar dat je een trouwe lezeres bent!