De mens… een wonderbaarlijk wezen
Wanhopig op zoek naar het vaderhuis
Voor menig deur botweg afgewezen
Steeds zwaarder te dragen het kruis
Innerlijke drang doet hem zoeken
Naar zielsverwanten, lotgenoten
Goeroes en andere betweters
Gelezen talloze boeken
Gaat de weg van blind verlangen
Vol vuur, enthousiasme en geloof
In het voorgenomen lot gevangen
Wil hij overbruggen een diepe kloof
Hij doorworsteld een verloren strijd
Zoekt naar verlossing van zijn lot
Niets geeft hem nog enig respijt
Wil het terugleggen in de handen
van zijn God
Nu denkt hij terug in het licht te zijn
Maar alleen echte ervaring zal leren
Niet meer te vluchten voor die pijn
Altijd weer die strijd, zovele keren
De pijn van kille eenzaamheid
Weer teruggeworpen in die kloof
Schrijnend gevoel van afgescheidenheid
Alleen te redden door een diep geloof:
In de grootsheid en kracht van de mens
Die zelf een eind maakt aan het strijden
Laat dat zijn….. de laatste wens
Los te laten al het menselijk lijden
Een stil meegaan met de stroom
Loslatend het voortdurende verzet
Sta op…… uit die boze droom
Niets wat dan nog belet:
Overgave aan Hem…….
Schreeuw het uit…………
……………………….IK BEN!
(Totaal aantal bezoeken: 267, 1 bezoekers vandaag)
1 mei 2014 om 15:38
Jan, dit gedicht lezen met Arvo Pärt en de vogeltjes op de achtergrond……