Ik moet mij nodig verantwoorden naar de abonnees op de berichten, omdat ik bijna niets meer laat horen. Ook naar de teleurgestelde mensen van de Facebook groepen die ik schijnbaar achteloos aan de kant geschoven heb.
Ik heb mij geheel uitgeschreven bij Facebook en omdat ik de groepen blijkbaar onder persoonlijke titel beheerde is alles bij de uitschrijving verdwenen. Dat was echter geen schok maar eerder een opluchting.
Natuurlijk had ik het kunnen overdragen aan  andere beheerders, maar naar mijn idee is het nooit geworden wat ik wilde uitproberen en waar ik in wilde blijven geloven. Ook was er geen groepsgebeuren ontstaan in de werkelijkheid van alle dag. Het bleef ergens zweven in het digitale.

Er ontstond langzamerhand een steeds groter wordende weerstand tegen alle zogenaamde spirituele sites en groepen, dus ook die waar ik persoonlijk bij betrokken was.
Ik bemerkte hoe kortstondig en vluchtig de vragen en reacties waren; even brandt het vuur van herkenning, om weer snel te veranderen in een dovend vuurtje. Allemaal mooie mensen met ieders eigen problemen komen voorbij. Men zoekt digitaal naar soortgenoten en verzamelt vrienden.
De digitale wereld is een geheel andere wereld dan de echte wereld waar de ervaringen elkaar opvolgen en mensen geluk vinden, beschadigd worden, eenzaam zijn, boos of wraakzuchtig, maar het zijn wel ervaringen die hoe dan ook tot inzicht leiden. De digitale wereld is een oord van afleiding, van heel veel mooie woorden en gedachten die her en der weggeplukt zijn en zelden nog vervuld van doorleefde ziel en geestkracht.
Eenzaamheid tussen alle eenzamen geeft een tijdelijk gevoel van samenzijn; samen in de eenzaamheid, om bij het wakker worden toch weer alleen te staan. De ontelbare dating sites doen gouden zaken, ze handelen in illusies.

Niet zo somber zal je denken, omdat het ook de wereld kleiner maakt en mensen met elkaar verbindt. Dat is ook zeker waar en enkelingen zijn in staat het contact om te zetten naar het echte leven. Dat heb ik ook ervaren, maar als het geen vervolg krijgt in de echte wereld zakt het al snel weer weg in het digitale web. Als je iets plaatst in een groep of op een site is het al snel niet meer te vinden en ondergesneeuwd onder steeds weer nieuwe informatie. Een onophoudelijke informatiestroom van buiten die maar één doel heeft: je bij jezelf weg te houden waar een andere bron van wijsheid en kennis verborgen ligt.

Zoals je doodmoe kunt worden van de drukte in een grote stad zo kun je ook uitgeput raken van de digitale wereld, die nog veel indringender werkt dan het stadslawaai, omdat het de hele wereld omspant en grotendeels in het onzichtbare werkt. Daarom besloot ik ook deze site op non-actief te zetten om mij helemaal vrij te maken en mijn keuzes te overdenken. Ook de motieven om een wereldverbeteraar te willen zijn en alsmaar door te gaan tegen beter weten in.
De werkelijke wereldverbeteraar werkt in stilte aan zichzelf, omdat hijzelf de wereld is.

Om een lang verhaal kort te maken: ik was dus moe en had mij wat teruggetrokken om weer in verbinding te treden met die andere bron van kennis en tevens ook de wereld van de natuur, te genieten van de kleuren, geluiden, zon, licht en de mensen die ik ontmoet onderweg.
Ik was lang een anti-toerist die zich grote zorgen maakte over het toerisme dat veel schade aan de aardbol toebrengt met zijn goedkope vliegreizen die hele volksstammen verplaatsen. Nu China, India en andere landen ook een rijkere middenklasse krijgen worden mooie steden en gebieden openluchtmusea waar de lokale bevolking uit verdreven wordt.
Dus bleef ik rustig in eigen omgeving en genoot van al het moois dicht bij. Mooier kan het nergens zijn, wel anders dacht ik.

Langzamerhand echter zijn er steeds meer bijzondere mensen uit mijn leefomgeving vertrokken en over de grens gegaan van leven en dood. Dat als mantelzorger en vriend meemakend werd het mij weer eens duidelijk hoe snel het over kan zijn en daarom besloot ik het leven weer uit te dagen en heb spontaan van mijn laatste spaargeld een buscamper gekocht, dwars tegen al mijn vooroordelen in. Luisterend naar muziek, waar ik kortgeleden nog van gruwde. Klassieke muziek ingeruild voor meezingers uit Ierland en andere volksmuziek, country en soul, vertolkt door echte volkszangers en ik zong naar hartelust mee.
Ik voelde mij weer leven en het was heerlijk om weer gewoon te kunnen zijn. Niets voor te wenden maar gewoon kinderlijk eenvoudig.

Het wegrijden met zo’n bus geeft een gevoel van vrijheid, van alles achter je laten, het gaan naar onbekende verten. Al snel werd mij duidelijk dat ik toch echt geen toerist ben en ook nooit geweest. Het jakkeren over de overvolle snelwegen vind ik vermoeiend en vraag mij dan af wat de mensheid bezielt om met z’n allen op weg te gaan, naar overvolle steden, drukke stranden, en op campings naast elkaar op een rijtje te gaan staan. Ik heb pogingen ondernomen om door te rijden en prachtige gebieden te doorkruisen die niet tot de bestemming behoorden, omdat ver weg en onbekend pas echt vakantie is.
De jongeren die nu goedkoop die hele wereld overvliegen zijn hoogstwaarschijnlijk nog nooit in de achterhoek, Friesland of Drenthe geweest. De nieuwe mens is een wereldburger en wil de wereld verkennen tot net zo lang als hij of zij die wereld in zichzelf vindt.
Dus nog een lange weg te gaan.

Wat ik in mijzelf bemerkte was een grote behoefte aan stilte, een onrustig zoeken naar zo’n ideale plek. Soms vond ik opeens zo’n unieke plek waar het nog stil was, maar ze zijn echt zeldzaam omdat er bijna altijd wel een drukke weg hoorbaar is of laag overvliegende vliegtuigen. Bij menig camping teleurgesteld weggereden, omdat het lawaai ook in de nacht onverstoorbaar doorging.
Het was ook een ontmoeting met mijzelf: een vermoeide man op leeftijd die iets zocht wat hij weer even buiten zichzelf geplaatst had. Net als al die miljoenen toeristen die op de vlucht zijn voor zichzelf en vooral naar drukke plaatsen gaan om maar niet geconfronteerd te hoeven worden met de innerlijke leegte.

Langzamerhand vond ik mijzelf weer terug en de stilte die daar bijhoort; vanaf dat moment vond ik ook de mooie plekjes die overeenstemden met mijn eigen innerlijke stilte. Het gelijksoortige zoekt elkaar op en dat is hoopvol en hoeft niet ver weg te zijn.

Ik loop zachtjes aan naar de zeventig, maar dat is maar een getal. Het zegt misschien iets over mijn lijf en grijze haren, maar niets over  het grijs geworden kind. Onderweg ontmoet ik de meest bijzondere mensen die klaar staan om de onervaren reiziger te helpen waar ze kunnen, we herkennen elkaar.  Zo nu en dan neem ik een reisgezel mee en we vertellen elkaar onze levensverhalen en wijzen elkaar op de schoonheid die overal aanwezig is.

DE OUDE MAN

Rustig, tevreden zit hij op het bankje
Heideveld, grazende koeien met horens
Omgeven door oprijzende groene sparren
Symboliserend het oneindige bestaan

Een specht die kiekeboe speelt
Zilveren meeuwen dansend op de wind
Torenvalken hangen biddend in de lucht
Nu…uit ootmoed voor hun schepper

Een blauwe hemel buigt zich liefdevol
Over dit vredig tafereel
De zon dempt haar licht enigszins
Een weldadige stilte omhult hem

De man voelt zich veilig in deze
Kleine overzichtelijke kosmos
Zijn wereld wordt alsmaar kleiner
Hij volgt de omgekeerde weg

Steeds verder naar binnen
Dwars door de leegte
Naar daar waar hij de wereld
Zelf is.

—————————————-

Ook geplaatst in de FB Pagina van DE VERWANTEN

(Totaal aantal bezoeken: 341, 1 bezoekers vandaag)