Op een gegeven moment in je leven, of na het aardse leven, kijk je terug wat er geworden is van je wil en voornemen om je te verbinden met de aarde en je aardse opdracht.
Ik werd hoopvol en strijdvaardig geboren vlak na een alles vernietigende oorlog, en kijk nu weer naar de eeuwig durende herhaling van haat en strijd. Wat is er eigenlijk ten goede veranderd en wat is mijn betekenis geweest?
Wat wilde ik graag van enige betekenis zijn voor de aarde, maar wat heb ik moeten worstelen met mijn eigen demonen van mislukking en eenzaamheid, en het zoeken naar de verloren broederschap.
Onlangs werd ik geconfronteerd met een verlopen rijbewijs dat ik niet zomaar meer mocht vernieuwen, maar eerst gekeurd moest worden door een arts. Anderen bepalen vanaf nu of ik nog wel in staat ben in een auto te rijden en met mijn campertje op pad te gaan.
Voordat je er erg in hebt ben je dus bijna 75 jaar. Onze westerse maatschappij beschouwt dat soort mensen als stokoud en niet meer relevant voor de maatschappij. De vergrijzing wordt ook een grote plaag waar men geen raad mee weet. Wie moet hen verzorgen en waar moeten ze wonen?
Het antwoord daarop is: steeds meer ongewilde immigratie van mensen die nog voor lage lonen de oudjes willen verzorgen, en daarnaast veel robots als gezelschapsdieren, en als definitieve oplossing wordt euthanasie veel toegankelijker gemaakt als ruimte scheppend idee.
Als je dan het voorrecht hebt om een hogere leeftijd te bereiken en je leven terugziet dan blijkt het een moment in de eeuwigheid te zijn: de dagen en jaren zijn als een schaduw voorbij gevlogen en geheel onverwacht hoor je bij de oudjes.
Alles wat zo belangrijk en bijzonder leek waren slechts kleine lichtstraaltjes die het bestaan even mochten verlichten.
Het zoeken en dwalen blijkt van minder betekenis te zijn dan je dacht te weten, het individuele lijden gaat gelijk op met het wereld-lijden. Vanuit een engelenbril bezien is het leven een kort intermezzo waar je slechts enkele ruwe stenen kan polijsten en meenemen, om verder aan je tempel te bouwen.
Los van dit alles voel ik mij op de een of andere manier jonger dan ooit. Het verouderingsproces is een materialistische blik op de werkelijkheid van de geest. Het ego zal zich hevig verzetten in vrees en angst, maar moet afnemen en tot overgave komen, zodat Ik kan groeien.
De geest verjongt met het ouder worden, om uiteindelijk weer een kind te zijn en herboren te worden. Een kind dat door de ervaringswijsheid het bewustzijn weer wat heeft versterkt en meeneemt als een een geschenk aan de zich ontwikkelde vrije geest.
Ik ben een blij kind en wil niets meer veranderen, ik wil alleen maar wat spelen in een wereld van volwassen mensen die mij nog amper kunnen begrijpen, omdat ik ook al in een andere dimensie leef.
Is kinds-zijn een ziekte of een verworvenheid?
ZESTIGER JAREN IDEALISTEN
Ongeschoren, haren tot op de schouders
Lange jurken, bloemen in de haren
Ontwapende bestrijders van conservatisme
Fascisten, seksisten en militaristen
Geboren of verwekt in een orkaan van geweld
Verkondigden zij een nieuwe wereld:
Alle mensen elkaars broeders
Stromende verbindende vrije liefde
Paradijs met nooit gehoorde muziek
In alle toonaarden uniek
Ahriman… tijdelijk verdreven
Broedde uit een duivels plan:
Overvloed stortte hij over hen uit
Vrijelijk te verdelen die grote buit
Het ego was zeker niet verslagen:
De communist omgevormd tot kapitalist
De socialist tot neoliberaal
En de holist werd een egoïst
De mens geworden tot koopwaar
Van handelaar en woekeraar
De slavernij van de nieuwe tijd
De nooit eindigende ratrace
Vliegend over de wereld, rondrennend op internet
De verveling en stilte verdrijvend
Verdrongen een diepe smartelijke pijn
om nog -gewoon- te kunnen zijn
Niets blijkt van waarde op den duur
Alles verdwijnt in de leegheid
Van het eens verloren vreugdevuur
Jan V.-
Terug naar FB vanJann Verduin voor reactie en vraag.
** Ook geplaatst in de facebookgroepen:
Sensitieve beeld en geestverwanten
Natuurwaarnemingen en poëzie
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
