Eens werd mij de volgende vraag gesteld:
“Zou je liever meer liefhebben en meer lijden, of minder liefhebben en minder lijden?
Dat is, denk ik, …uiteindelijk de enige echte vraag”, zei hij
De vraag komt bij regelmaat omhoog; op het eerste gezicht lijkt het makkelijk te beantwoorden, maar de eigen ervaring maakt het indringender.
Bedankt voor al jullie gedachten en antwoorden! Het beste is om het gewoon te laten staan en de antwoorden te herlezen. We kunnen van elkaar leren, omdat we met z’n allen een gelijksoortige weg gaan.
Ik wil graag beginnen met een gedicht dat ik jaren geleden alweer schreef over dit onderwerp:
Liefde is vrijheid
Als liefde bloeit in de mens
Kostbare geuren verspreidt
Ieder daarin gedijt
Groeit woekerend een wens:
Een wens te willen hebben
Het instrument wiens snaren bespeelt
Door hogere macht toebedeeld
Te kluisteren in hun webben
Teleurgesteld vinden zij:
Een bloem ontdaan van zijn geuren
Een instrument zonder kleuren
Verdord, verdroogd en onvrij
Deze wonderbaarlijke macht
Omarmt door aardse banden
Door liefkozende mensenhanden
Zal steeds weer worden ontkracht
Tot mensenzielen zullen beseffen:
Dat dit grote geschenk
In vrijheid een ieder gedenkt
Die het omhoog weet te verheffen.
Mijn eigen ervaring leerde mij het bovenstaande, en het nu volgende:
*Op de foto staat mijn kleindochter en ik heb haar lief op een bijzondere intense manier. Dat is mooi, maar het maakt mij ook heel kwetsbaar want alles wat haar overkomt doorleef ik mee, en haar lijden wordt mijn lijden.
*In de meeste glorieuze liefdevolle relaties loopt het lijden hand in hand met de geliefde. Nergens is het lijden en de eenzaamheid zo groot dan in relaties die vol van verwachting zijn; en onlosmakelijk verbonden.
*Er is geen groter lijden dan een kind dat je los moet laten door het noodlot. Toch gaat ook zonder dat, het kind weg om z’n eigen weg te vinden. Het is niet van jou, nooit geweest ook.
Liefde is een onbegrepen grootmacht: een stromende en verbindende energie die de hele kosmos en alle wezens voedt. Wat wij veelal liefde noemen is een vaag aftreksel van wat het werkelijk is.
Persoonlijke liefde is de energie aftappen om het op een bijzonder en uitverkoren iemand te richten. Het is lief-hebben. Vroeg of laat zal het overgaan in lijden, omdat het je eens zal ontglippen en je weer alleen staat.
Probeer door die persoonlijke liefde voor die bijzondere persoon, een alles omvattende liefde te ontwikkelen die niets en niemand uitsluit. Die persoonlijke liefde is geen eind of rustpunt, maar een begin en een kans voor … echte liefde. Persoonlijke liefde is van en naar het ego.
Onpersoonlijke liefde is als die energie je vervuld en vrijelijk stroomt, niets en niemand uitsluit en zonder verwachting is.
Het is het zoeken naar het welzijn voor de ander, het is onbaatzuchtig en vrijlatend.
Die liefde verlaat je nooit meer, omdat je het zelf geworden bent. Ook het lijden is daarin opgenomen en je zult dan bemerken dat het menselijk lijden doortrokken is van liefde en de liefde doortrokken van het lijden.
Je zult tranen voelen opwellen van liefde voor al het kwetsbare leven dat een aardse uiting van liefde is. Het kleine bloempje, het kalf dat zijn toekomst niet kent, de onschuld in de kinderogen, een kind of mens op de vlucht, et cetera.
Het is onpersoonlijk en zo gauw als je het denkt te bezitten is het weg alsof het er nooit geweest is.
De brenger van die liefde is iemand die het niet bezit, maar een doorgeefluik is, iemand die het niet in de weg staat.
Het is stromende energie, die steeds sterker gaat stromen als ze geen obstakels vindt. Alles is Liefde, als het denken het verzet staakt en zich overgeeft… in volle overgave.
*Lief-hebben in de vorm van persoonlijke liefde draagt het lijden al in zich. Onpersoonlijke liefde heeft het lijden getransformeerd en stroomt naar alles en iedereen die er ruimte voor heeft
Terug naar…………voor reactie, aanvulling of vraag:
Sensitieve Beeld en Geestverwanten
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
