De Verwanten

Het kleine bloempje dat tot wasdom
wil komen, dienstbaar aan het geheel:

De Bramenstruik in de tuin
Neemt steeds meer ruimte in
Hij overwoekert sluipenderwijs
De mooie Hollandse goudsbloemen

Hij is onbescheiden in z’n zoektocht
Naar levensruimte en geluk
Met snoeischaar in de aanslag
Ga ik het probleem te lijf

Word onverwachts aangevallen
Door venijnige steken
Die wakker makend zijn
Mij tot luisteren aanzetten:

Ik ben geen duistere wolk
Ik ben geen vijandige struik
Ik ben dat ene bloempje
Dat later tot vrucht wordt

Ik buig mij naar het ene bloempje
En zie in haar de wereld weerspiegeld
Waarvan een groot deel op drift
Op zoek naar wat levensruimte

Uit eerbied voor dat ene bloempje
Maak ik wat ruimte in de tuin
Opdat iedereen tot wasdom kan komen
In een oase van eenheid
Dienstbaar aan het geheel.

(Foto en gedicht: Jann Verduin)
Hoe gaan jullie uiterlijk en innerlijk om met het wereldwijde vluchtelingen debacle?
Is er nog uiterlijke en innerlijke ruimte?
Ben je grenzeloos of stel je grenzen?
Is er angst, onverschilligheid of liefde en hoe ga je er mee om?
Wat voor innerlijke houding zal kunnen helpen?
Ik weet zelf geen oplossing, jullie wel?

Natuurwaarnemingen en poëzie
Sensitieve Beeld en Geestverwanten

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin