Ik bivakkeer al enige tijd in het huis van mijn zoon in Amsterdam als een soort vakantieoppas.
Ik fiets op zijn fiets door Amsterdam als een echte Amsterdammer, de rinkelende fietsketting in de krat voorop als fietsbel.
Ik stel mij voor hoe mijn zoon door de stad fietst naar zijn werk, jeugdig en vol levenskracht, nagekeken door het vele vrouwelijke schoon. Ik echter ben onzichtbaar, maar toch… heel soms even oogcontact met een oma- leeftijdgenoot,…. een gevoel van verbondenheid.
Het is een bijzondere belevenis om als dorpsbewoner in de grote stad te kunnen zijn. Soms kan ik mij voorstellen dat ik hier ook echt woon en ieder moment in de gelegenheid ben om cultuur te snuiven. Je kunt hier overigens ook anders snuiven, in iedere straat is wel een zogenaamde koffieshop te vinden.
Bijna dagelijks loop ik een museum, filmhuis, kerk of synagoge binnen. De grote musea laat ik echter links liggen omdat ik als Amsterdammer natuurlijk niet tussen de toeristen in de rij ga staan.
In het centrum kun je letterlijk en figuurlijk over de hoofden lopen, het is werkelijk absurd druk in het openluchtmuseum dat Amsterdam heet.
De hele wereld is er vertegenwoordigd, en nu ook alle Chinezen op reis kunnen is het eind nog lang niet in zicht.Volgens mij kan zo’n stad die toeloop op een gegeven moment niet goed meer aan en komen er slagbomen rond het centrum..vol is vol.
In het mooie Vondelpark waar ik weer even bijkwam van alle drukte vroegen een paar engels sprekende mensen of ik een foto van hen wilde maken.
Na het fotomoment wilde ik weer plaatsnemen op mijn bankje, terug in de anonimiteit, maar de twee jonge toeristen stelden zich aan mij voor:
“Jozef en Ammylou uit de VS, Nebraska..Omaha.”
“Jan uit Holland, a small town on the coast, close to the town of Alkmaar.”
Daar hadden ze nog nooit van gehoord, maar wat ze wel heel verrassend vonden… dat ze tegenover een echte Hollander stonden in levende lijve. “Are you a Dutchman, really?! Die waren ze nog niet veel tegengekomen. Ik voelde mij een soort oermens, een rariteit op klompen.
Ze hadden zich duidelijk voorgenomen om contact te maken met de Europeanen om er iets meer van te gaan begrijpen. Amsterdam was slechts een van de steden die ze aandeden in ongeveer drie weken tijd. De verschillen waren zo veel groter als in Amerika, en dan ook nog al die inheemse talen.
Na een poosje liep het gesprek toch een beetje vast op mijn gebrekkige Engels, wat eigenlijk wel jammer was.
Wat een barrière kan dat zijn als je wat dieper op de vragen e.d wil ingaan.
Ik ga mij er weer toezetten om mij een grotere woordenschat eigen te maken, al valt dat niet mee omdat ik bepaald niet gezegend ben met een talenknobbel.
Gelukkig heeft de stad ook mooie parken waardoor mensen er ook enigszins gezond kunnen overleven.
Amsterdam is in verhouding met andere wereldsteden toch wel een soort dorp te noemen en ook zit het planmatig prachtig in elkaar. Ik heb neiging om in grote steden te verdwalen, behalve in Amsterdam, daar klopt het voor mijn gevoel omdat mijn innerlijke navigatie mij daar nooit in de steek laat. Altijd kom ik weer uit waar ik wil of moet zijn.
Ik ben gezegend dat ik dicht bij de zee en duinen mag wonen en daar bijna dagelijks ga wandelen of fietsen.
Als rechtgeaarde kreeft heb ik water om mij heen nodig en dat is ook hier gelukkig ruimschoots aanwezig en mijn verblijf ligt vlak aan de Amstel.
Er was een tijd dat ik het in een drukke stad maar heel kort uithield. De energie vloeide al snel uit mij en na korte tijd werd ik dood en dood moe. Midden in het drukke centrum voel ik dat nog wel enigszins. Al die energieën, al die mensen met hun uitstraling vol van zielenkrachten.
Het is een door elkaar weven van samensmeltende maar vooral tegenstrijdige energieën.
Ieder mens op zich is een wereld in zichzelf met alle verwachtingen, problemen, zorgen, angsten, etc.
Wat zo bijzonder is als je jezelf steeds beter leert kennen, dat je dan ook naar verhouding ook steeds beter je medemens leert kennen. Anders gezegd: als je werkelijk jezelf kent ken je alle mensen. ‘Mens ken uzelf ‘ stond al gegrift in het voorportaal van Apollo’s tempel in Delphi.
Het was en is nog steeds de grootste opdracht en uitdaging aan en voor de mensheid.
Zelfkennis is van een groot belang om überhaupt ook maar iets aan jezelf te kunnen veranderen. Wat heb je aan alle kennis van de wereld als je nog niet eens jezelf kent?
Levenslang geven we de ander de schuld van onze ellende, van onze depressies en onvrede. Lang leggen we alles buiten onszelf omdat we slachtoffer denken te zijn van een boze buitenwereld.
En natuurlijk leven we ook in een meedogenloze wereld vol van haat, wreedheid en kilte. De kinderen hebben vaak te lijden onder de onwetendheid en domheid van hun omgeving en worden daardoor voor hun leven beschadigd.
Daarom is het juist zo nodig om ondanks alle problemen buiten jezelf diep af te dalen in jezelf.
Vele hulpverleners staan klaar om ons daarbij te helpen.
Die hulp is er echter vooral op gericht om ons weerbaar te maken, om het ego dusdanig te manipuleren dat het zich kan handhaven tussen de anderen.
Ken uzelf echter gaat daar aan voorbij,(of komt erna) is een proces van voortschrijdend inzicht door levenservaring. Geen boekenwijsheid kan de echte doorleefde levenservaring vervangen. Het is de weg van het denken naar weten, van twijfel naar direct handelen, van ik en de anderen naar Wij.
We zullen gevangen blijven in het rad van de wereld, het rad van wedergeboorte, gevangen in een wereld waar de strijd eeuwig doorgaat.
Een schimmenspel van ego,s die denken al mens te zijn.
Waar ongelijkheid altijd streeft naar het weer in balans brengen, tot het weer doorslaat naar de andere kant, en zo verder.
Net zolang tot het individu zichzelf leert kennen en er achterkomt dat hij in het diepst van zijn wezen verbonden is met alles en iedereen, dat hij de wereld zelf is.
Zo fietste ik door Amsterdam met al die duizenden mensen uit alle windstreken van de wereld en ik voelde mededogen, vreugde en een diepe ontroering omdat ik ze allemaal bleek te kennen.
Thuis gekomen zette ik de negende van Beethoven op met als Finale: ode an die Freude geënt op een gedicht van Von Schiller uit 1785.
Hier is op miraculeuze wijze bovenstaande ervaring in woord en muziek omgezet.
negende symfonie Beethoven
(Eventuele youtube reclame direct wegtikken, sorry daarvoor.)
Maar dan hoor en zie je wel wat !!
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
18 augustus 2014 om 19:14
Dank ALIE en ALICE voor jullie bijdrage!<br />Het was populair in de landen van Oost Europa toen ze erbij kwamen. Ook daar is het enthousiasme zeer sterk gekrompen. In Nederlad blijven we liever het Wilhelmus zingen dat we van Spaans bloed zijn.<br />Het is nog een lange weg te gaan voor alle mensen broeders zijn, het zich bewust worden.<br />Mooi om de tekst te lezen, al is het volgens mij
18 augustus 2014 om 18:30
Latijnse tekst<br />Est Europa nunc unita<br />et unita maneat;<br />una in diversitate<br />pacem mundi augeat.<br /><br />Semper regnant in Europa<br />fides et iustitia<br />et libertas populorum<br />in maiore patria.<br /><br />Cives, floreat Europa,<br />opus magnum vocat vos.<br />Stellae signa sunt in caelo<br />aureae, quae iungant nos.<br /><br />Nederlandse vertaling<br />Nu Europa is
18 augustus 2014 om 18:27
Bedankt voor je interessante artikel over de fiets van je zoon door Amsterdam.<br />Ik begrijp het moment dat je opeens weet dat al die mensen een zelfde soort leefwereld hebben als jijzelf.<br />Dat we in feite verwant zijn aan elkaar….Mooi!<br />Freude schoner Gotterfunken……Ode aan de vreugde…Prachtige vondst dat filmpje uit Japan.<br />Geweldig ontroerend! <br />Je weet dat dit ook het
17 augustus 2014 om 15:45
Eindelijk zeg iemand er eens iets van. Ik word zo moe van al die hoogevoeligen mensen die niets meer kunnen verdragen. Geen voeding, geen wijntje, geen lawaai of blijdschap en zelfs een goed gesprek is al te veel. <br />Ze stralen eerder iets meelijwekkends uit dan wijsheid. Alsof ze er zijn en zeggen: Ik ben..hooggevoelig.<br />Houd rekening met mijn fijn besnaarde energie. Dit wilde ik even
17 augustus 2014 om 13:32
Dank voor je reactie Marga! Mensen denken nogal eens dat gevoeligheid en je steeds meer terugtrekken ontwikkeling en groei betekent. Je hoort zoveel gepraat over hooggevoeligheid als een soort benijdenswaardige ziekte. Het is zeker een ontwikkeling maar geen eindstadium. We dienen naar mijn idee onszelf ook weer te sterken door met die kwaliteit midden in de wereld te staan.<br /><br />'As
17 augustus 2014 om 11:35
Mooi stukje, Jan. Ook heel fijn om de groei bij jou te zien. Dat je het nu beter uithoudt in de stad! Wanneer je beter verankert in jezelf heb je ook niet meer zo'n 'last' van anderen. Het brengt je minder snel uit balans. Daar heeft je tijd stilte vast aan bijgedragen, denk ik zo. :-)<br />Fijn om je weer zoveel te lezen.<br /><br />Groetjes,<br />Marga <br /><br />P.S. als je van
17 augustus 2014 om 07:14
Dank je wel Esther! Dat brengt zoiets teweeg: een gevoel van herkenning, een eenheidsbeleving.<br />Dat heb ik overigens ook als een heel stadion vol mensen gaan meezingen met een lied dat ze horen.<br />Bij het wereldkampioenschap voetbal heb ik het meest genoten van toeschouwers uit Zuid-Amerikaanse landen die het volkslied gingen zingen. Zo vol passie, zo vol van een samenzijn. Dat is
17 augustus 2014 om 07:02
Ik was vroeg op deze zondagmorgen en vond het wel een goed moment om te zien of je nog wat geschreven had. Ik ben niet zo,n spontane reageerder maar nu moet ik toegeven aan deze impuls.<br />Ik ben Amsterdammer en fiets ook dagelijks door deze mooie stad. De toeristen komen hier kijken na een lange reis en ik mag er gewoon wonen. En dan ook nog op een bijzondere plek…een stil hofje.<br />Je