De Verwanten

Ik ben enkele maanden heel stil geweest omdat stilte naar mijn idee van een grotere kracht getuigd dan een onophoudelijke stroom informatie vanuit de buitenwereld. 
In de stilte kan er informatie op gang komen vanuit de binnenwereld als we de ruimte en leegte hebben om het te horen.
In vroegere tijden waarin het vele malen stiller was dan nu waren pelgrimstochten heel gebruikelijk. De pelgrim ging op weg naar een heilige plek, maar dat was niet het hoofddoel, het doel van een echte pelgrimstocht is de weg zelf.
Het is een weer herstellen van het contact met jezelf en steeds meer mensen voelen nu ook weer een soortgelijke behoefte.
In deze tijd is er zo’n grote drang om voortdurend onszelf te willen bevestigen  in o.a. ‘vriendschap’ dat er al nervositeit en onzekerheid ontstaat als iemand niet binnen  een aantal uren reageert op een bericht.
Tegelijkertijd zijn de mensen nooit eenzamer geweest dan nu en veel jongeren met een enorme vriendenlijst stappen ondanks dat uit het leven.
In Londen wonen miljoenen jongeren die allemaal intensief gebruik maken van de sociale media en toch blijken het de meest eenzame jongeren te zijn van de wereld.
Onder mijn generatiegenoten heb ik nog een paar vrienden die altijd geweigerd hebben om zich te begeven in en te omringen met de digitale media.
Eén heeft zelfs geen televisie en toch ervaar ik hem niet als wereldvreemd of a-sociaal. Ieder jaar trekt hij ook voor een aantal maanden naar Frankrijk om in alle stilte  en eenvoud een stukje grond te bewerken

Als je hem wilt bereiken zit er niets anders op dan een brief te schrijven aan -Poste Restante- in een gehucht in de Franse Alpen.
Als we elkaar dan weer na langere tijd ontmoeten is het net of het contact nooit verbroken is geweest en we gewoon weer verder praten over waar we de laatste keer gebleven waren.
Geloof maar dat hij in die stilte ook werkt aan menswording of beter gezegd: de stilte werkt aan hem!
Ondertussen zitten wij de hele dag aan de buis gekluisterd om de ene ramp na de andere mee te beleven. We worden geïnformeerd over alle gebeurtenissen die zich in alle uithoeken van de wereld afspelen. Al naar gelang waar we wonen en welke politiek er heerst worden we bespeeld en belogen omdat de publieke opinie van levensbelang is voor de heersende klasse.
Zolang alles zich afspeelt ver van ons bed ondergaan we het allemaal gelaten en laten de stroom van ellende vaak onaangeraakt aan ons voorbij gaan.
Als er dan plotseling als een donderslag bij heldere hemel, letterlijk en figuurlijk, een vliegtuig uit de hemel komt vallen met heel veel landgenoten schrikken we wakker uit onze apathie.
Iemand noemde dat nationalistisch humanisme: we zijn humaan, betrokken en diep bewogen als het onze eigen mensen aangaat. We organiseren dan stille tochten en nationale rouw.
We kunnen uiteindelijk niet de hele wereld op onze schouders dragen en hebben een schild opgebouwd om alle ellende die te dicht bij komt van te voren af te serveren en min of meer onschadelijk te maken.
In feite hebben we onze handen al vol genoeg aan alle gebeurtenissen die zich vlak om ons heen afspelen.
Zo’n vliegtuigramp is ingrijpend omdat het heel dicht bijkomt en omdat we mensen persoonlijk kennen.
Vanzelfsprekend is het een grote tragedie voor de mensen die het overkomt, het is onvoorstelbaar ingrijpend.
Als we ze niet persoonlijk kennen worden de nabestaanden naar allerlei programma’s gesleept om de overlevenden zogezegd een gezicht te geven, opdat ook wij het intenser kunnen meebeleven.
Op de televisie en de sociale media gaan mensen ermee aan de haal en al snel verzandt het in een soort misselijkmakende massahysterie die niets humaans meer heeft en vele mensen in geestelijke ontreddering achterlaat. De politici gaan stoere taal uitslaan en willen zelfs een militaire bewapende missie naar de Russische grens sturen. Een geluk bij een ongeluk was het in dit kader dat er niet veel Amerikanen inzaten.
Mijn vader heeft 94 jaar geleefd en als ik wanhopig aan hem vroeg wanneer er een eind zou komen aan alle ellende die ons voorgeschoteld werd of die ons persoonlijk raakte zei hij gelaten: “Dit is altijd al zo geweest en zal waarschijnlijk ook altijd wel doorgaan zolang er mensen zijn.” Vervolgens leefde hij voort in zijn eigen wereld die hij overzichtelijk en klein had gemaakt.
Hoe kunnen we ons nu enigszins gezond ontwikkelen als we voortdurend, onafgebroken worden bestookt met het zogenaamde nieuws. Het is in feite geen nieuws maar oud, zo oud als de eerste mens. Ze waren nog maar met enkelen en toen sloeg de ene broer de ander al dood.
. Broedermoord

God vroeg aan Kaïn wat hij met zijn broeder gedaan had en Kaïn antwoordde: ” Ben ik mijn broeders hoeder?”
Dat is dus al vanaf de schepping het grote mensen probleem: hoe kunnen we onze medemensen als ware broeders beschouwen en beleven?
Ook in het verhaal van Kaïn en Abel ligt ongelijkheid aan de basis van de broedertwist.
Dus zolang er ongelijkheid is tussen de mensen op aarde zal de strijd voortduren, dus 
nog een lange weg te gaan. 
De wereld wordt alsmaar kleiner en we zijn op de hoogte van alles wat er gebeurt, bijna niets kan zich meer in het verborgene afspelen. Het is goed dat alles zichtbaar wordt en niemand zich meer blijvend kan verschuilen na gepleegd onrecht. Het kwaad in de wereld wordt herkend, alleen jammer dat het naar willekeur gebruikt wordt.
Wat voor de een goed is is voor de ander het kwaad in optima forma en andersom.
Alle informatie, alle kennis maakt ons nog geen betere mensen. We worden overspoeld door onophoudelijke beelden die ons van buitenaf tegemoet komen. Enkele mensen zijn nog maar in staat om in het groot te werken aan een betere wereld, en anderen worden min of meer geïndoctrineerd om mee te gaan vechten om hun broeders in nood bij te staan. Een oud generaal buiten dienst noemde de Syriëgangers eens idealisten en kreeg vervolgens het hele land over zich heen. Ook veel mensen van Joodse afkomst uit Amerika en Europa gaan hun broeders helpen in Israël tegen de in opstand gekomen onderdrukte Palestijnen.
Wat voor de één een waar ideaal is, is voor de ander een misdaad en vice versa.
De meeste mensen echter worden door de nieuwsstroom lamgeslagen en vervallen in een soort angstige apathie, onmachtig om nog maar iets bij te dragen.
Daar ontstaan op het fysieke plan ook vermoeidheidsziektes en depressiviteit door, dat kan toch niet uitblijven. Ook op het geestelijk plan zijn de gevolgen echter desastreus te noemen.
We zijn verstoken van onze eigen innerlijke beeldenwereld en mede daardoor van een werkelijk contact met ons-zelf.
Alleen een Zelf heeft iets te bieden vanuit zichzelf!
Daarom is het noodzakelijk om de stilte opnieuw te ontdekken.

Het is niet a-sociaal of egoïstisch om de beeldenstroom vrijwillig en met een zekere wilskracht te beperken. Probeer de wereld voor jezelf overzichtelijker en hanteerbaarder  te maken.
We zijn allemaal een wereld op zich, we zijn de wereld!
Hoe dichter bij je aan deze wereld werkt in stille verbondenheid, hoe heilzamer dat voor de wereld in het groot is.

Dan zijn woorden niet meer nodig
Stilte…………..zo intens van kracht
Maakt alles overbodig
Wat mensen niet tot elkander bracht

Uit het gedicht De kracht van de Stilte. Zie gedichten van de auteur pag.2

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin