De Verwanten

Enkele dagen geleden verscheen het onderstaande bericht op … De grote Rudolf Steiner Citatensite…(iedere dag een mooi citaat!)
Het is niet mijn gewoonte om citaten over te nemen, zoals jullie weten wil ik hier vooral schrijven uit eigen ondervinding en ervaring, maar dit liet mij niet los.

Op één gebied bevindt zich ieder mens altijd in de zielsgesteldheid, die men voor andere gebieden van de spirituele wetenschap zich met veel moeite eigen moet maken om tot bovenzinnelijke kennis te komen. En dit ene gebied is wanneer men liefhebbend van mens tot mens in een relatie treedt. De mensen tot wie men liefhebbend in verhouding treedt, beschouwt men vanuit dezelfde zielenhouding als van waaruit men moet beschouwen als men bovenzintuiglijke kennis wil hebben. Alleen moet men de vaardigheid van de ziel eerst ontwikkelen om met betrekking tot andere dingen dezelfde instelling in zijn ziel te bewerkstelligen, als die door het gewoonlijke leven instinctmatig bewerkstelligd wordt wanneer men liefhebbend en begripvol, met interesse tegenover een ander mens staat en zich met belangstelling in zijn aard verdiept. In die gevallen waarin men een ander mens met innerlijke deelname, met diep begrip, met waarachtige interesse tegemoettreedt, in die ogenblikken wordt men – als ik het zo zeggen mag – in het gewone leven helderziend.
R.Steiner.

Mijn reactie op het bovenstaande bericht:
Men denkt bij helderziendheid al gauw aan het schouwen in de geestelijke wereld, aura’s zien, contact met overledenen etc. etc.,
Wat Steiner hier beschrijft heb ik een periode lang, nog onbewust van wat hij erover zei, geoefend in mijn werk met mensen die met een hulpvraag bij mij kwamen.
—Wanneer men liefhebbend en begripvol, met interesse tegenover een ander mens staat en zich met belangstelling in zijn aard verdiept. In die gevallen
waarin men een ander mens met innerlijke deelname, met diep begrip, met waarachtige interesse tegemoettreedt, in die ogenblikken wordt men – als ik het zo zeggen mag – in het gewone leven helderziend.——
Als mensen binnenkwamen zei ik in mijzelf: “Christus komt binnen gestuurd door God.” Vanuit die houding verbond(verbind) ik mij met de mensen en daaruit ontstaat dan vanzelf wat hij hierboven beschrijft. Het wonderbaarlijke gebeurde dan: dat ik vanuit die liefdevolle en belangstellende houding, leeg van eigen mening of oordeel, en leeg van de pretentie iemand te willen zijn, precies wist wat zich in de ander afspeelde en wat de diepste innerlijke vraag en behoefte was, nog voor de ander dat zelf wist of begreep.
Achteraf, na een vraag, probeerde ik dan uit te leggen dat dit een geschenk is van werkelijke verbinding, het tijdelijk oplossen van de dualiteit, een eenheidsbeleving, een innerlijke weten van de noden van de ander.
Vervolgens moest ik mij vrijwaren van allerlei gedachten die mij toebedeeld werden. Want mensen doen niets liever dan iemand op een troon zetten om weer in afhankelijkheid te vervallen, zichzelf onvrij maken.
Een ware helper zal nooit iemand onvrij of afhankelijk maken. Hij streeft altijd naar de vrijheid van de ander met respect voor de ontwikkeling die daar naartoe leidt.
Tot zover………
Dus we kunnen dit iedere dag oefenen bij en met onze medemens. Voor mij is nieuwe helderziendheid meer een innerlijk weten.
Direct contact met ons ge-weten.
Wij zijn in feite verbonden met al het kosmische weten, dat we zouden kunnen benaderen met een een groeiend bewustzijn en creatief denken. Alleen zijn we veel te onrustig en vol van onszelf en aardse beleving dat we als het ware doof geworden zijn. Er is stilte en ruimte nodig om weer te leren luisteren, naar de ander en onszelf.
Eigenlijk doen we niets anders dan vluchten voor dat stille luisteren en proppen ons vol met alledaagse informatie, vluchtige informatie over de waan van de dag.
Steiner zegt hier dat je de geestelijke wereld eigenlijk op een zelfde liefdevolle wijze dient te benaderen als de geliefde.
Wat in de relatie met de medemens van groot belang is: dat we ophouden met alsmaar verwachtingen koesteren over wat die ander voor ons zou kunnen betekenen.
De vraag dient andersom gesteld te worden: wat zouden wij kunnen betekenen voor de ander.
Zo is het ook in de relatie met de geestelijke wereld:
wat kunnen wij als kleine mensen betekenen voor hen?! En niet zo verwachtingsvol gaan mediteren in de hoop dat er een soort wonder zal gebeuren, in de vorm van visioenen, plotsklaps verlichting, etc. Dat is allemaal eigen belang en voeding voor het ego.
Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het is om te gaan zitten mediteren zonder ook maar één verwachting.
Zoals ook in ons dagbewustzijn, waar we alsmaar rondlopen met teleurstelling omdat de ander en het leven niet voldoen aan onze al te hoge verwachtingen.
Zoveel mensen wenden zich dan ook teleurgesteld af van een werkelijk spiritueel leven omdat al die mooie illusies alleen maar eindigen in desillusies.
Vrede… staat aan het eind van al onze verlangens en verwachtingen. Dat is nog een lange weg te gaan.
Zoals ik reeds beschreef is een echte ontmoeting alleen mogelijk als we die ander kunnen benaderen zonder verwachting, maar wel met een liefdevolle belangstelling voor wat leeft in de ziel van de ander, de vragen en behoeften.
Zo heeft de geestelijke wereld ook een vraag aan ons, en er wordt geduldig maar ook met een zekere smart gewacht tot er een eind gekomen is aan ons aanhoudend gevraag en gesmeek. Als we langzamerhand steeds meer loslaten en onszelf niet meer vooropstellen groeit er een stil weten. Dat weten is niet te vergelijken met kennis, omdat kennis is aangeleerd, daar moet je heel veel voor lezen en studeren. Het weten waar ik hier op doel is een geschenk, een geschenk dat we echter ook niet zomaar in de schoot geworpen krijgen. Daar is ook heel wat aan vooraf gegaan. Waar je bij de één spreekt over kennis vergaren is hier sprake van het tegenovergestelde:
een alsmaar meer loslaten, leeg worden, ruimte scheppen om het weten toe te laten. Als we steeds meer onze verwachtingen van de wereld loslaten zijn we geneigd dat te gaan verleggen naar de geestelijke wereld.
Dan denken we dat we al heel wat overwonnen hebben en onze ziel klaar is voor transformatie. Maar wat blijkt: alles waar we vanaf dachten te zijn wordt heftiger.
We gaan op ons hoofd staan om de energiestroom om te vormen…we kunnen letterlijk en figuurlijk op onze kop gaan staan maar het zal niet baten.
Dan komt het op zelfkennis en innerlijk kracht aan om vol te houden en steeds dichter bij te komen.
En vooral niet te denken dat je ook maar iets kunt afdwingen met tucht, zelfkastijding, yoga, tantra, urenlange meditatie of wat dan ook.
Het is een diep verlangen wat alle andere verlangens overstijgt, en zelfs dat laatste heilige verlangen dienen we los te laten, over te geven.

Ik herinner mij enkele zinnen: -Wachten op God- noemde Simone Weil het. Hoe moeilijk is het in onze snelle tijd wel niet om te wachten, dat zijn we verleerd.
-Niet mijn wil maar Uw Wil geschiede. – Hoe moeilijk is het niet om onze wil ondergeschikt te maken aan de Wil van God.
-Neem mij zoals U zich aan mij gegeven heeft- klinkt altijd nog in mij na vanuit de Christengemeenschap waar ik een periode heen gegaan ben.
Het heeft met overgave te maken. Een samenvloeien van eigen inzichten, ontstaan uit individuele ervaring, en vrijkomende kosmische wijsheid.
Hier is geen sprake van onbewuste willoosheid maar van een nieuw bewustzijn voor onze verhouding tot de geestelijke wereld waar we uiteindelijk zelf ook deel van uitmaken!

Zie ook het voorafgaande gedicht:
De Stilte van de Vrede.

Nieuwe berichten direct via de email?
Vul emailadres in op het blog
Niet zichtbaar voor anderen en/of
auteur. Dus privacy blijft gewaarborgd.

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin