Oorlogen, aardbeving
De aarde in woedende destructie
De veilige woning een kaartenhuis
Medemensen in nood
Onder puin bedolven
Kinderen zonder ouders
Ouders zonder kinderen
Leer soldaten levens te redden
In plaats van onbarmhartig te doden
Op het slagveld van de waanzin
Noem het geen illusie
Om jezelf staande te houden
Geef het je aandacht, doorvoel het lijden
Hoe zou je niet kunnen voelen
Die ander ben jezelf!
Menswording is geen afgescheidenheid
Maar heelheid
Het maakt genezende kracht vrij
Het is Liefde!
En wat doe ik?
Ik loop stil langs de zee
**Hoe zinloos is al dat lijden?
Lijden heeft in de diepste betekenis een zin en brengt mensen terug naar de Geest en zet anderen aan om mededogen te ontwikkelen en het lijden te verlichten. Medelijden zal omgebogen dienen te worden naar mededogen, omdat medelijden kan verlammen en mededogen daarentegen aanzet tot het bieden van bijstand aan hen die lijden. Medelijden is een gevoel dat ook weer lijden in de geest teweegbrengt. Mededogen daarentegen is niet zozeer een gevoel, maar een geworteld zijn in de bewuste geest. Met andere woorden: Wend je niet af van het lijden omdat het een realiteit is en geen illusie. Blijf een waarnemer of getuige van het wereld-lijden, zonder oordeel, opdat de ander zich in dat bewust-er-zijn kan laten kennen. Dan vallen de vraag en het antwoord samen in doorleefde waarheid.
De vraag is: of je wat mee kan dragen, wat ruimte in jezelf krijgt, voor de ander, die je ook zelf bent. Hoe meer je het ego overstijgt, hoe meer in staat om te dragen en zelfs het duister in licht te metamorfoseren
**Ligt er een oordeel aan ten grondslag om het geen illusie te mogen noemen?
Inderdaad er ligt een (oordeel)waarneming aan ten grondslag. Iedereen mag zijn of haar eigen waarheid koesteren, maar het is onverdraaglijk als mensen vanuit hun hogere dimensie het lijden af doen als illusionair en daar geen energie of aandacht aan willen besteden alsof het hen niet aangaat. Vanuit het weten van de eenheid van allen is het echt’ onmenselijk’ om de ander die jij ook bent niet te voelen. Het lijden hoort bij het menszijn; het loutert en maakt de ziel zo sterk dat het op den duur in staat is het wereldlijden zelfs mee te dragen. Mededogen, maar ook medelijden zonder er aan onder door te gaan. Het maakt genezende kracht vrij, het is liefde
**Mijn leven kan toch prima perfect zijn zonder weg te kijken van het wereld-lijden?
Als je niet afgescheiden, maar je bewust bent van de éénheid met allen , kan je leven niet perfect zijn zolang er nog medemensen zijn die lijden. Je kunt wel genieten van de zon maar je hart en mededogen zijn bij hen die lijden; op dit moment in jouw wereld, die ook de ander z’n wereld is.
De wachter op de drempel stelt ook de vraag: “ je bent nu als individu zo ver gekomen dat jij de gelukzaligheid deelachtig bent geworden, of wil je meehelpen tot je laatste broeder hetzelfde bereikt heeft?” Dit is ongeveer de vraag der vragen. Het is een vraag over naastenliefde: heb de ander lief als uzelf. Als dat zo is hoe kan je dan hun pijn niet voelen?
**Hoort het echt bij de evolutie van ons mens-zijn?
Ja het is evolutie en pijnlijk, maar het maakt iets bijzonders vrij wat je niet meer zou willen missen, het gevoel en weten van de universele broederschap. Het gaat hier om de ervaring van de eenheid van alle wezens.
Hoe kan je dan geen pijn en mededogen voelen voor je naaste, die je ook zelf bent. Vanuit dat gevoel en weten ontwikkelen we een liefdekracht die medelijden ver overstijgt.
Dan kan ook voorspoed en gezondheid bewust beleefd worden, zonder schuldgevoel, omdat het andere deel ook gekend is en doorzien als een werkelijkheid in het bestaan.
Terug naar FB vanJann Verduin voor reactie en vraag.
** Ook geplaatst in de facebookgroepen:
Sensitieve beeld en geestverwanten
Natuurwaarnemingen en poëzie
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
