Alles al eens gelezen, gehoord, en meegemaakt, maar... Wat Nu....?

Beste Verwanten, graag deel ik met jullie het begin van een briefwisseling die betrekking heeft op mijn laatste bericht: Spreken en schrijven vanuit Stille verbinding. Ik vond de mail die ik ontving te treffend en herkenbaar om hem jullie te onthouden…

Beste Jan
Ik deel je dilemma al van af het begin dat ik je site ben gaan volgen, en als ik je laatste stukken lees…
Het is in het algemeen zo dubbel en tegenstrijdig om te spreken en te schrijven over stilte die je zoekt, zoekend naar de rust en de ruimte die je van binnen op het spoor bent. En die je steeds weer ontglipt. Ieder woord is er een te veel. Met ieder woord dat je spreekt of schrijft doorbreek je juist de stilte die je zoekt. De stem in jezelf, waar je naar wilt luisteren.
Maar je weet ook dat het gaat om jouw pad en niet om de bestemming.

Ook het gebruik van social media om elkaar te vinden in dit werk, is net zo tegenstrijdig. De mensen die je wilt bereiken zijn veelal niet op dat platform aanwezig, of slechts zelden. Maar wat zouden je alternatieven kunnen zijn in deze tijd. Ik zou het ook niet weten.
Ik vind de dingen die je schrijft steeds weer boeiend, en ze helpen me ook om mijn voeten op het pad te houden. In die zin heb ik heel hard anderen nodig om dit gevoel van- samen– te hebben. En te weten dat ik hier niet alleen rondwandel met 50 jaar spirituele lees-wijsheid in m’n lijf. En dat maar ronddraag met het gevoel, En Nu…?
Wat ga ik hier mee doen, wat kan ik er mee? En voel me dan al weer afdwalen in de waan van de dag. In die zin ben ik blij met de stukken van deverwanten.nl die steeds in mijn mailbox voorbij komen.

Maar ik weet ook dat we allemaal onze eigen persoonlijke individuele weg hierin moeten gaan. En die weg is niet gebaat bij te veel geschrijf en gepraat hierover. Want eigenlijk weet ieder voor zich die hier mee bezig is heel goed dat we alleen wandelen. En zo nu en dan, totaal onverwacht, weer een cadeautje krijgen van de andere kant. Als we iemands pad kruisen die ook op zijn/haar eigen eenzame weg aan het werk is. En met zo’n cadeautje kan je dan weer een tijd mee vooruit. Maar hier zit geen regelmaat in zoals het lidmaatschap van een esoterische vereniging waar je elkaar geregeld treft. Als startende zoeker kun je hier wel veel aan hebben. Maar als gevorderde zoeker haal je daar niet meer uit wat je nodig hebt. In die zin ben ik wel heel blij met hoe ik in mn jonge jaren geholpen ben bij de start van mn zoektocht. Ik heb daar wel een paar echte vrienden aan over gehouden.
Maar die zie je nu ook met dit dilemma worstelen. Het dilemma, van: ik heb alles gelezen en mee gemaakt, en nu….op mn drieënzestigste?

Ik hoef niet in een cluppie bij elkaar te gaan zitten om mijn ogen te sluiten en te gaan mediteren. Dat kan ik in iedere bushalte waar ik op de bus sta te wachten, of in de auto op een parkeerplaats.
Maar het geeft wel een goed gevoel, de wetenschap dat er een mooi fijnmazig netwerk is van zielsverwanten die allemaal met het zelfde bezig zijn. De wereld is een boek geschreven door de hiërarchieën… aan ons de kunst om het te leren lezen.

Dank voor je blogs en je boek. Fijn als je dit wilt blijven delen.
Een stille lezer en luisteraar.

Beste Jan-Willem
Dan komt er opeens iemand bovendrijven waar ik blijkbaar al langere tijd mee in contact ben. Een fijnmazig netwerk van verwante zielen, is een mooie omschrijving. Mijn dilemma is precies zoals je het beschrijft. Eerst benoem je geheel terecht dat we met ieder woord de stilte verbreken, en je vraag jezelf af wat de sociale media daar dan aan bij te dragen hebben, en dat juist de mensen voor wie ik schrijf daar niet aanwezig zijn, of hooguit een aantal verdwaalden die menen juist daar iets te kunnen bijdragen. Als een soort tegenwicht voor het eigen bubbel-gelijk. We kunnen alles ten goede keren, dus ook FB.
Aan de andere kant schrijf je dat je mijn artikelen prettig vindt en dat ze meehelpen je voeten op het pad te houden. Juist die tegenstrijdigheid worstel ik zelf ook wel mee.

Aan de ene kant de monnik die zich het liefst terug wil trekken en moe is van al het gepraat, aan de andere kant het idee dat ik iets uit te dragen heb.
Daarnaast blijft toch hetzelfde gevoel van jou staan: ik heb alles al gezegd, ik heb alles al eens gehoord, ik heb al veel ervaringen opgedaan die mijn inzicht versterkt hebben, maar ook bij mij…..en Nu?

Al schrijvende kom ik echter zelf tot waarheid, tenminste mijn idee daarover, juist door te luisteren naar die innerlijke stille stem, die ik dan zo graag wil verwoorden naar de wereld toe. Want Jan-Willem als ik daar niets meedoe is het net alsof ik afgescheiden word van de geestelijke wereld, alsof de bron uitdroogt. Juist door die innerlijke twijfel kom ik al schrijvend en luisterend toch weer uit bij die bron die ik dienstbaar wil zijn.
Ik weet ook dat FB en andere sociale media een zeer vluchtig medium zijn. Zoals ik al schreef: een hap-snap cultuur is, waar men uithaalt wat in het straatje past en het liefst de eigen mening bevestigt. De stukjes moeten kort en herkenbaar zijn. Het complotdenken is een gevolg van deze cultuur, omdat algoritmes erop uit zijn om alles op mensen af te vuren wat in hun straatje past om hun eenzijdige mening te versterken. Daardoor komen mensen tegenover elkaar te staan met onwrikbare ‘waarheden’.
Ondanks dat biedt het ons ook kansen, het kan bewuste mensen ook verbinden, die van onderaf veranderingen teweeg kunnen brengen.

Ik probeer op mijn bescheiden wijze een beetje mee te helpen om weer een cultuur te scheppen van interesse in elkaar. De community heeft toch een bijzonder sfeer en een aantrekkingskracht naar mensen die iets gelijksoortig zoeken. Het boek ben ik gaan schrijven omdat ik dacht daarmee iets ‘blijvends’ neer te kunnen zetten, iets wat langer in de buurt blijft dan de kortstondige berichten op de site. En ook om mijzelf voor een periode een taak te geven, die vreugde bracht en waarbij ik merkte dat er dan ook hulp en inspiratie komt.
Tot slot geloof ik dat mensen het gelukkigst zijn als ze zich kunnen inzetten voor andere levende wezens, en de gezondheid van de aarde, vanuit een weten dat de ander ook jou is.
…weer veel woorden maar je bericht raakte mij en het antwoord heb ik laten gaan zonder er tussen te gaan staan met het denken.
In verbondenheid,
Jan