Het onderstaande stukje schreef ik op onze FB groep: Sensitieve Beeld en Geestverwanten
Het werd door velen herkend en er kwamen veel reacties die mij inspireerden om het nader uit te werken.
*Kennen jullie ook het verschijnsel dat je denkt: ik doe er verder het zwijgen toe? En dan vervolgens het goede voornemen om minder te praten en nooit meer ook maar iemand te willen overtuigen van een een of andere waarheid?
*Vrijheid van meningsuiting is blijkbaar het hoogste goed om de ander doelbewust in de ziel te treffen, in wat hem of haar heilig is?
*Dan zou ik een oude wijsheid nieuw leven willen inblazen: “Zet een wacht voor je mond. Niet wat de mond ingaat maakt onrein, maar wat de mond uitgaat.” Ik zeg het niet maar ik zwijg, ben ik daardoor laf?
*Discussiëren betekent letterlijk ‘In stukken hakken’. Op de barricade van je eigen mening blijven staan. Kennen jullie dat ook dat je de barricade niet meer op kunt klimmen, omdat je daar doodmoe van wordt en de strijd hebt opgegeven om een diepe buiging te maken voor de stilte?
De pen aan de wilgen hangen
De zondag daarvoor had ik mijn laatste bericht geschreven. Het ging moeizaam en ik voelde weerzin in plaats van inspiratie. De weerzin kwam voort uit de ondermijnende gedachte dat alles al eens gezegd en geschreven is. Dat betrok ik ook op mijzelf:
*Een boek vol geschreven en mijzelf ontmaskerd als ‘de Alleenganger’. Iemand die de wereld doorzien heeft en zich een vreemdeling is gaan voelen tussen zijn soortgenoten. Ik beschreef mijn worsteling met het leven en uiteindelijk de teruggevonden of geschonken her-verbinding.
*Op de verwantensite heb ik vele blogs geschreven en de inzichten, door ervaring verkregen, gedeeld met de lezers en abonnementhouders op de berichten.
*Een Facebookgroep opgericht met bijzondere mensen die met elkaar de geplaatste berichten optillen naar iets gemeenschappelijks.
Dus genoeg geschreven en gepraat over hetzelfde en de neiging werd sterker om nu voorgoed ‘de pen aan de wilgen te hangen’.
De oude monnik
Mijn leven lang ben ik een oude monnik geweest die buiten de veilige muren van het klooster is gezet. Alles wat ik tegenkwam was totaal tegengesteld aan een leven van inkeer, meditatie en gebed. Echt een modern leven; groots, druk en meeslepend en… ik liep er hijgend achteraan te hollen. De opdracht was niet om een vorig leven voort te zetten en mij tegen het nieuwe te verzetten, maar om een waar priester te worden temidden van het alledaagse leven. Omdat dat de nieuwe inwijdingsweg is van deze tijd. Er wordt blijkbaar overgave gevraagd en de moed om alles te ondergaan wat op je pad komt. Omdat het ons nu wil leren om zelfstandige mensen te worden, die op zichzelf kunnen staan en op een gegeven moment kunnen zeggen: Ik-Ben. Die er niet voor terugdeinzen om zelfs het duister te verlossen.
Lao Tzu
Al het gepraat en geredeneer leidt eerder tot verwarring dan tot werkelijke kennis. Als er geen inspiratie is kunnen we maar beter zwijgen. Zoals Lao Tzu zei: “Zij die weten spreken niet en zij die spreken weten niet.”
Hoe kunnen we tot waarheid komen als we denken en spreken vanuit lawaai, vanuit een onrustige geest? Er wordt nog weinig gereageerd met eigen gedachten of eigen verworven inzichten. Er is een nieuwe taal aan het ontstaan, die van de emoticons en kant en klare Gifs. Het is de taal van de verregaande materialistische toekomst, die de oorspronkelijke beeldentaal verdringt.
Luisteren
Die oorspronkelijke taal komt voort uit de Stilte, die nieuw en inspirerend is; de taal van de geest.
Zoals ook een ander soort denken en spreken dat verbonden is met de oergrond van ons bestaan, dat opwelt uit de Stilte. Aan ieder woord, aan iedere zin zou luisteren aan voorafgegaan moeten zijn. Luisteren naar je innerlijke stem die verbonden is met het al-weten. De beste oefening om dat te leren is: te luisteren naar de ander en proberen voorbij het oordeel en de kwetsing te gaan en werkelijk de ander te horen. ‘Waar het hart vol van is, loopt de mond van over‘, dan kunnen we elkaars bevrijders worden.
De stem van de Stilte
Ik las eens dat het woord het voertuig van de stilte is. Om de stilte te verstaan zullen we eerst voor of op de drempel staan van alles, een vreemdeling in de wereld van alledag zijn, losgekomen van alle conditioneringen, van alle autoriteiten, van alle vaders en moeders. Pas dan kan de stem van de stilte vernomen worden vanuit een bodemloos zwijgen. Zolang we nog vergelijken, oordelen, zolang we nog denken in goed en kwaad, is er… het praten. Vergelijkingen delen de werkelijkheid in tweeën, maar boven de dualiteit leeft het ondeelbare, het Ik-Ben.
Spreken vanuit een weten; ge-weten. Luisteren naar de woorden die opwellen en nieuw zijn. Het worden dan bezielde woorden, en vanuit het Woord is alles ontstaan. Dat is de oefening voor onze tijd, om tegenwicht te bieden aan de onrustige geest.
Dus toch maar niet stoppen met schrijven? Mezelf altijd afvragen of ik denkwoorden of geïnspireerde stiltewoorden gebruik. Al kan je dat ook voelen aan de energie waarmee de woorden vervuld zijn; warme of koude woorden.
Vruchtbare bodem
Het is ook een oefening om te weten wanneer en tegen wie je iets zegt. Het kost zoveel energie om een boodschapper te willen zijn aan mensen die er niet aan toe zijn, en er ook niet op zitten te wachten, laat staan erom gevraagd hebben. Je kweekt eerder haat dan begrip. Ooit is er zelfs iemand aan het kruis genageld die sprak over liefde. De mensen weten en begrijpen iets pas echt als ze het zelf ervaren hebben, omdat eigen ervaring echt inzicht geeft. En dat kan levens lang duren.
Michaëlische wisselwerking
Het wonderlijke doet zich dan voor dat het bewuste spreken of schrijven vanuit stille verbinding niet vermoeiend is, nooit zinloos kan zijn en veel energie geeft. Ik schreef een boek van 465 pagina’s in korte tijd, met veel plezier en een voortdurend gevoel van verbondenheid. Als ik het waagde om soms iets na te slaan op internet of elders verdween de energie zoals het gekomen was. Alsof het beledigd was dat ik niet volledig op de innerlijke stroming durfde te vertrouwen. Vele schrijvers verhalen hierover, dat als ze zelf aan de kant gaan dat de woorden dan als vanzelf komen en ze zich verbazen over wat er komt en daar dan ook zelf van leren. Het wordt dan moeiteloos omdat het voorbij het denken gaat, het is er gewoon en je hoeft alleen maar mee te stromen. Het is geen automatisch schrift, we zijn geen robot! Het is een samengaan van de menselijke ervaring en inzicht, en de inspirerende wijsheid.
Wij als mensen schenken onze inzichten, verkregen uit aardse ervaringen, naar boven en krijgen ze dan omgevormd, vergeestelijkt terug; een Michaëlische wisselwerking.
*Het sprookje van de groene slang en de schone lelie van J.W. von Goethe.
De koning ontmoet de slang en stelt een paar wezenlijke vragen:
‘Waar kom je vandaan?’
‘Uit de onderaardse gangen, waar het goud zich bevindt,’ zei de slang.
‘Wat is heerlijker dan goud?’ vroeg de koning.
‘Het licht,’ antwoordde de slang.
‘Wat is verkwikkender dan licht?’
‘Het gesprek,’ zei de slang.
Zelfs het licht is niet het beste op aarde, want verkwikkender dan licht is het gesprek. Je laat er beiden je licht erover schijnen. Het gesprek waarin zielen elkaar ten diepste ontmoeten en zich aan elkaar verkwikken. Dat is het echte gesprek met een ander waarin beiden geven en nemen; bevragen, luisteren en vertellen. In een wezenlijke ont-moeting valt alle dwang, angst en conventie weg. Je biedt elkaar het goud van je ervaringen aan.
En het allermooiste is dat je jezelf dan dingen kan horen zeggen die je niet wist. Alsof je ter plekke goud uit je eigen diepste innerlijk delft. En tegelijkertijd ben je in staat je licht over de ervaringen van de ander te laten schijnen, merken dat je het vermogen hebt om de juiste vragen te stellen die het de ander mogelijk maken zijn of haar innerlijk goud op te delven. In het gesprek versmelten goud en licht tot iets hogers. Het goud uit de donkere diepten en het licht uit de hoogten zijn samen grondstof voor het gesprek. Rijker dan goud en helderder dan licht is het gesprek waarin twee zielen elkaar ten diepste ontmoeten en zich aan elkaar verkwikken.
Een soort Pinstergebeuren : “Ze voelden de liefdeskracht stromen als een heilig vuur en hun hele wezen veranderde. Alle kleinzieligheid en kortzichtigheid waren verdwenen en zij konden voor elk mens de juiste woorden vinden om haar of hem te troosten en te helpen.”
Weer terug naar>> Sensitieve Beeld en Geestverwanten voor reactie/aanvulling of vraag.
Ook geplaatst op de FB Pagina van de Verwanten
*De Alleenganger/ Eenzaamheid … een uitdaging. Meer informatie over het boek vind je Hier
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
