We leven op een keerpunt van de menselijke geschiedenis. De leiders spreken over en verschuilen zich achter de wijsheid van nu, omdat de toekomst niet meer zo zeker is, niet meer te voorspellen. Het is amper te bevroeden hoe het de mensheid fysiek, materieel en spiritueel zal raken. Het beïnvloedt de zielenrust en brengt verzet, verwarring, machteloosheid, angst en onzekerheid teweeg. Niet in het minst door een onophoudelijke stroom aan nieuwsberichten waar geen touw meer aan vast te knopen is. Ook het internet als de gematerialiseerde Akashakroniek brengt geen uitkomst meer, omdat het gelijk het malende denken een opslagplaats is van wat geweest is.
Zal de uitbuitende materiële overvloed van een bepaald deel van de wereldbevolking zijn grens bereikt hebben?
Het kerstkind wil geboren worden, maar wordt bedolven onder alle informatie van buiten en zakt steeds verder weg in het onderbewustzijn, zoals alles binnen no time wegzakt in de diepste spelonken van Facebook en andere media. Alle wijsheid ligt in de mens zelf besloten, maar dat zelf-vertrouwen is veelal gebouwd op los zand: op de omgeving, op materieel succes, op studie, of hoe men door anderen beoordeeld wordt. Veelal wordt de wijsheid buiten zichzelf gezocht, in de chaos van de strijdende wereld. Alle uiterlijke omstandigheden van het huidige tijdsbestek schreeuwen om inkeer;
vind je-zelf terug in… jezelf!
De twee gezichten van de crisis
.Deze periode heeft twee duidelijke gezichten: de duistere kant is… naast ellendig ziek zijn, vooral ook dat de mensen bang voor elkaar zijn, afstand van elkaar moeten houden; het zal nodig zijn maar de ziel verkommert. Het duister, het kwaad, of hoe je het ook noemen wilt, kun je herkennen aan een totaal gebrek aan interesse in de medemens en altijd bezig mensen te isoleren, te vervreemden en tegen elkaar op te zetten. Daarnaast een vijandbeeld te creëren om het volk af te leiden van het falen van de overheid. Zo werkt dat ook in de natuur: roofdieren zullen altijd proberen hun prooi te isoleren van de groep, omdat het daardoor zwak en hulpeloos wordt.
Maar iets is nooit alleen maar duister er ligt ook een lichtboodschap in verborgen: waar mensen op zichzelf gezet worden en niet meer grenzeloos en egoïstisch kunnen voortleven. Zal de duistere kant de mensen uit elkaar drijven en tegen elkaar opzetten of zal de inkeer, de ontmoeting met het-zelf zijn vruchten gaan afwerpen? Zal het licht van de geest het duister kunnen verdrijven? Zijn het de barensweeën voor een nieuwe tijd? Of is het nog even volhouden om daarna weer op de oude voet verder te gaan?
Ik wil de vraag aan de orde te stellen of het nu echt zo erg is dat we dit jaar de kerst weer anders moeten vieren? Eigenlijk wordt er een tegengesteld proces gevraagd dat haaks staat op het kerstfeest zoals wij dat gewoontegetrouw nu al zo lang volhouden, als bovenal een bloedverwanten bijeenkomst waar gepoogd wordt om het gezellig te hebben met elkaar. De kerstboom staat al ver van te voren als een soort schemerlamp te stralen. Veel families komen plichtmatig bij elkaar in een opgeroepen kerststemming en het moet koste wat kost gezellig zijn. Zou de advent en kersttijd, esoterisch gezien, eigenlijk niet veel meer een feest van Ziel en Geestverwanten moeten zijn? Niet zozeer verbonden door oude bloedbanden maar door geestverwantschap.
Advent is de voorbereidingstijd
In de loop van de tijd groeit, als het goed is, het bewustzijn dat er iets in onze ziel geboren wil worden. Het vraagt van ons een zekere voorbereiding om alles klaar te maken om het nieuwe te ontvangen. We zijn gewend om kennis te vergaren en er zoveel als mogelijk van op te slaan. Maar zo’n proces vraagt nu juist leegte, stilte en inkeer. Advent is een voorbereidingstijd, een schoonmaaktijd om ruimte te scheppen in de ziel. Want vol is vol daar kan niets meer bij. Hang dan maar een bordje bij de deur: ‘Vol… probeer het later nog eens.’
Op het niveau van de ziel en geest zijn afleren en loslaten de uitdagingen. Geduld, moed en vertrouwen zijn hier de kernwoorden. Net zo lang tot er een soort leegte ontstaat waar het ego geen enkel houvast meer heeft, en dat is moeilijk. Een acceptatie van niet-weten. Het vertrouwen hebben dat de vervulling van binnenuit komt. Het welt daar op uit de diepere lagen van de ziel, een nooit meer opdrogende bron. Daar is geen aards denken meer, maar een weten. Terug te keren, dwars door de leegte, naar daar waar het kerstkind woont. Het Christusbewustzijn drukt zich uit in mededogen en compassie, en een innerlijk weten van de eenheid van alle levende wezens.
Het is de geboorte van het Licht in… de donkere nacht van de ziel.
**Ik dank alle abonnees en andere lezers voor het vertrouwen in mij gesteld en wens jullie allen een stille en ingetogen kersttijd toe en een gezond, geïnspireerd en verbonden nieuwjaar!
Voor reactie, vraag of aanvulling weer terug >>naar de Sensitieve Beeld en Geestverwanten privé groep. / Antroposofische beweging ,of onze pagina De Verwanten waar ook gedeeld kan worden.
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
