Dirk Marcelis en ik hadden een interessante uitwisseling in de FB groep over het non-dualisme, het ontkennen van het lijden, en het gaan van de middenweg die juist dwars door het licht en het duister heenloopt. DM is de bijdrage van Dirk en JV is de bijdrage van Jan.
DM.
Bijzonder hoe de dingen/mensen op het juiste moment verschijnen. Ik heb vertrouwen in het Universum/God en geloof dat alles wat we hier meemaken een bedoeling heeft en dat, hoe pijnlijk ook, het een soort van zuivering/loutering proces is en dat we op deze manier steeds dieper in onszelf kunnen indalen. Hoor mij nu spreken, indalen in mezelf, terwijl ik jarenlang in India gewoond heb op zoek naar ‘verlichting’ , waar ik een non duaal spiritueel pad bewandelde dat nu juist het-Zelf ontkende; het leven was niet echt, het lijden evenmin. En hoewel dit in het absolute misschien wel waarheid bevat, is het toch veel fijner om eerst wel echt te mogen/kunnen incarneren in ons lichaam.
JV.
Het is zo’n misvatting om het leven hier op aarde en het daarbij behorende lijden te ontkennen. Het is in spirituele kringen blijkbaar in zwang om het af te doen als een bewustzijnsvernauwing. Hoe kun je nu iets ontkennen dat je gewoon iedere dag voor je ziet plaatsvinden? Dat kan dus alleen als je je omdraait en wegkijkt van al het menselijke. Dat wordt wel Luciferisch genoemd: “Het is allemaal Maya en niet echt, je bent al verlicht.” Dan is onze incarnatie dus ook een grote vergissing en in onbewustheid daartoe gekozen, ook al denken mensen al in de vijfde dimensie te leven zolang hen alles voor de wind gaat. Er is ook veel spirituele hoogmoed die ons weghoudt bij ons-Zelf.
Er komen veel mensen snuffelen in deze groep, maar veel verdwijnen ook weer, omdat we hier over het algemeen het bestaan van het menselijk lijden erkennen en ook de dualiteit in de ogen durven te kijken. Er is Duister, er is Licht en… er is een Middenweg. Waarom zou je mededogen ontwikkelen en interesse in de medemens als je denkt dat het lijden komt door onbewustheid? Daar ligt geen liefde aan ten grondslag maar onverschilligheid.
Door die wetenschap zijn we hier bereid om naar elkaar te luisteren, een open ruimte te bieden voor de problemen van de ander. We ontkennen niets en zijn ons bewust dat bevrijding komt door eigen ervaring en het daaruit ontstane inzicht…..en evenredig daaraan groeit het eenheidsbewustzijn. We zijn geen geloofsgemeenschap, omdat je geloof niet kunt organiseren, dat is de dood in de pot. Dus geen groepsetiket… wat ons bindt is geestverwantschap, je herkent je in elkaar. Niet in het alledaagse fysieke, maar in de geest waar de verschillen zich in oplossen.
DM.
Inderdaad zo zie ik het ook nu. Ik ben al jarenlang bevriend met een antroposofische arts en heb veel boeken van Rudolf Steiner gelezen. India was een vlucht voor me, omdat ik zoveel pijn had dat ik het niet onder ogen kon zien. Als ik in België was vluchtte ik in drugs, drank en sex, en omdat dit de pijn alleen maar erger maakte was de enige manier die ik toen kon bedenken… te vluchten naar India. Daar ontmoette ik allerlei leraren en werd ook door 1 van hen erg misbruikt. Maar bon, het waren allemaal levenslessen. Zelfs mijn vrienden daar, toen ik bij hen te rade ging ivm mijn pijn, deden uitspraken als: ‘No brain no pain’, of ‘I’m not interested in your egoic stories’.
Ieder zijn pad uiteraard maar ik ben blij dat ik de moed heb gevonden om naar binnen te keren, mijn pijn onder ogen te zien en te communiceren met God via gebed en schrift. Er zijn zoveel dwaalwegen en het was niet makkelijk om te komen tot waar ik nu ben. Zeker door het gemis aan een veilige basis was ik ook steeds op zoek naar ‘de redding’ buiten mezelf, de ene guru volgde de andere op, daarna de ene healing methode en therapie na de andere en langzaamaan voel ik dat mijn ik kracht sterker en sterker aan het worden is en vertrouw ik erop dat de Christus de weg van het midden is.
JV.
Eigenlijk vind ik dat er op het spirituele pad geen dwaalwegen zijn. Het is nu juist zo mooi dat ‘alle wegen naar Rome leiden.’ Een ieder loopt het pad dat bij hem of haar hoort op dat moment in de ontwikkeling. Dat pad blijven lopen totdat je doorhebt dat je ergens vastloopt en het niet meer in overeenstemming is met je huidige bewustzijn. We moeten immers niet 1 richting onderzoeken maar 12 om de waarheid te vinden. Denk in dit geval aan de twaalf mensen die de olifant onderzoeken en allemaal een stukje van de waarheid koesterden. Een dwaalweg ontstaat pas als je de soepelheid verliest en de weg uitkomt bij een grote berg met daarop een toren, en een kluis waarin je jouw waarheid opsluit en het verder met hand en tand verdedigt. Ook zelf heb ik me ontwikkeld dankzij diverse richtingen: onderzoek alle dingen en behoudt het goede.
**Non dualiteit in de ontkenning van twee, alles komt voort uit het ene. Het Bewustzijn is het Alomvattende, het Geheel, het “Ene zonder tweede” zoals de Upanishads zeggen. Als je dan beseft dat jij dat Bewustzijn bent, dat jij datgene bent waarin of waaraan alle dingen verschijnen, dan besef je tegelijk ook dat jij in de kern samenvalt met het Geheel, dat jij het Alomvattende bent, de grenzeloze ruimte waarin alles zich afspeelt. Alles is één; en dat alomvattende Ene is Bewustzijn; en dat Bewustzijn ben jij. Dát besef is het zaadje van Verlichting, de realisatie van je ware natuur en de bevrijding van het lijden. Je kunt niet meer geraakt worden door de dingen en gebeurtenissen in de wereld, want voortaan ken je jezelf als ‘Dat’ wat aan de wereld voorafgaat, de Liefde die alles laat zijn.
Voor mijzelf is de les uit het non dualisme…de Waarnemer is het waargenomene, er is in feite geen verschil . Krishnamurti kon daar prachtig over vertellen/schrijven.
Zelf beschrijf ik dat voor mezelf als het eenheidsbewustzijn. Dus in die zin staat het niet zo ver van me af. Maar zoals alle religies kent het uitwassen en wordt het vertaald tot daar waar de persoon zelf is. **
Er is moed voor nodig om ervaringen niet uit de weg te gaan. Door de confrontatie met de tegenstellingen groeit het ik-bewustzijn. We kunnen putten uit het Zelf we kunnen ook schenken aan dat Zelf. Als je in staat bent de doorleefde ervaringen los te laten en naar boven op te dragen, krijg je vergeestelijkt inzicht terug. Compassie en mededogen zijn daar de vruchten van.
Dan is die middenweg niet alleen maar zwaar en treurig, maar juist ook heel vreugdevol, en door een verdiepend bewustzijn krijgt alles betekenis en…straalt.
Je vraag over het Luciferische en Ahrimanische principe en de middenweg tussen de twee wordt nader uitgelegd in De Middenweg op de verwanten.nl
Voor reactie, vraag of aanvulling Sensitieve Beeld en Geestverwanten privé groep. Antroposofische beweging ,of onze pagina De Verwanten waar ook gedeeld kan worden.
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
