De Verwanten

Bij het ouder worden groeit, als het goed is, het bewustzijn dat er iets in onze ziel geboren wil worden.
Het vraagt van ons een zekere voorbereiding om alles klaar te maken om het nieuwe te ontvangen.
Zo’n proces vraagt leegte, stilte en inkeer.
Hoe wonderlijk dat dit totaal tegengesteld is aan het kerstfeest zoals wij dat gewoontegetrouw nu al zo lang volhouden. Het is alsof er alles aan gedaan wordt om nu juist die stilte en ontvankelijkheid te verdrijven.

Ja, dan kun je het nog zo goed weten hoe het allemaal wel of niet zou moeten en wat goed of niet goed is voor de ziel. Er is echter een groot verschil tussen ons denken over het juiste handelen en wat ons uit het leven daadwerkelijk tegemoet komt. 
De dag voor kerst belt mijn zoon, en ‘deelt mij mede’ dat hij zijn nieuwe vriendin komt voorstellen en dat ze ook de kerstnacht blijven slapen. Hij bracht het ook van: je zal wel verrast en blij zijn dat wij nu juist jou hebben uitgekozen  op zo’n bijzondere avond. Zeg dan maar eens: ‘Nee, ik wil deze avond in stilte en het liefst in afzondering doorbrengen, kom maar een andere keer kennismaken.’ Het had gekund maar dat is mij eerlijk gezegd nooit goed afgegaan.
Twee dochters hoorden hiervan en stonden vergezeld van kinderen, met een grote glimlach, op de stoep. 
Je zag ze denken: ‘Of je het nu leuk vindt of niet wij zijn je dochters en willen graag bij je zijn op deze avond.’

En ik moet toegeven dat het een bijzondere avond is geworden. 
Ik moet er wel bij vermelden dat mijn grootste vreugde in het leven altijd de kinderen zijn geweest en nu de kleinkinderen, het is geweldig en een groot geschenk. 
Die zuiverheid van die kleine mensen is steeds weer zo ontroerend!
Ik denk wel eens dat zij mij echt door het leven hebben geholpen, zeker op de momenten dat ik de hardvochtige wereld even niet meer goed kon verteren, en mij ook zorgen maakte over hun toekomst en de toekomst van alle kinderen.
De kleintjes kregen direct ruzie wie het eerst op opa’s schoot mocht kruipen. Eindeloos verhaaltjes voorlezen en nog liever dat opa ze uit zijn duim zuigt….kabouter verhaaltjes.
Laat in de avond bracht mijn dochter haar zus met kind naar huis omdat die wat gedronken had. Op weg naar haar huis kon zij haar zus halverwege afzetten. 
De deur was echter van binnenuit vergrendeld en haar vriend werd niet wakker omdat als hij eenmaal slaapt met geen tien paarden wakker is te krijgen. 
In plaats dat ze verder kon rijden naar haar huis moest ze weer omkeren en de weg terugrijden. Een heel gedoe omdat ook zij een slapend kind in de auto had. Een slaapkamer ingericht in onze rommelkamer overvol met boeken en creativiteitsspulletjes van echtgenote.
Mijn kleinzoon had zich in het hoofd gezet dat hij bij opa zou slapen en uiteindelijk lag hij op mijn kamer op een stretchbed. 
Al met al gezellig doch ook heel vermoeiend, de meditatie schoot er totaal bij in. 
Mijn dochter had op 23 december de sleutel van haar nieuwe huis gekregen en was daar direct al aan de slag gegaan omdat ze in korte tijd ook moest verhuizen. Ik had aangekondigd, zoals je weet, dat ik de kerstdagen in een zekere rust en stilte wilde doorbrengen, en dat werd respectvol geaccepteerd. Ze zei er echter wel bij dat bijna niemand haar wilde of kon helpen en dat ze de eerste kerstdag daar helemaal alleen was.
In de stille kerstnacht met mijn snurkende kleinzoon op mijn kamer lag ik lang wakker en maakte mij zorgen over mijn dochter, hoe ze dat toch allemaal voor elkaar zou moeten krijgen. Er waren twee meningen die mij probeerden te overtuigen: A. Je bent toch niet zomaar al met pensioen, laat die kinderen nu toch onderhand eens hun eigen boontjes doppen. B. Je kunt je dochter daar toch niet alleen in dat kale huis laten werken, ze heeft het toch al moeilijk genoeg, en heeft ze het allemaal wel een beetje georganiseerd?
Na een onrustige nacht nog met elkaar een kerstontbijt genuttigd. Daarna mijn dochter weggebracht en er zelf ook maar gebleven. Ze zei met een grote glimlach: “Ik wist het wel dat je je lieve dochter niet in de steek zou laten.” 
Al met al een bijzondere eerste kerstdag op een trap met de witkwast in de hand. Aan het eind van de dag voelde ik mij toch wel lichtelijk gebroken.
Een andere dochter, ja ik heb ze voor het uitkiezen, zou de laminaat vloeren willen leggen, maar ze kon helaas gaan oppas vinden…… De volgende twee dagen moest opa op vier kleinkinderen passen zodat zij een beetje op konden schieten.
Ik vind  kinderen heel leuk maar het is bijna niet te begrijpen dat mij dat vroeger zo makkelijk afging, en dat naast een volle baan. Het leuke aan kleinkinderen is nu juist dat je ze een poosje mag verwennen om ze daarna weer moe doch voldaan af te zetten bij hun ouders. 
Maar nu ging het anders: Alles liep over en door elkaar heen en ‘binnen no time’ was het een enorme bende. Het ergste was het nog dat het buiten stortregende, dus ik kon geen kant op. De kleintjes wilden ook geen middagdutje doen, dat geeft soms even een soort verademing, het was te onrustig in huis. Verhaaltjes voorlezen, spelletjes doen, met als hoogtepunt verstoppertje. Ervaringsdeskundigen weten wat dat voor chaos kan veroorzaken in kledingkasten en achter de gordijnen. Mijn kleinzoon zette ook nog een muziekje op en plotseling ontvouwde zich een prachtig schouwspel: twee dreumesen van nog geen twee jaar gingen dansen op de muziek. Draaien met de heupen, pirouettes, armen in de lucht. Ik heb zelden zo gelachen en had er graag een filmpje van gemaakt maar daar was geen mogelijkheid voor omdat ik totaal opging in het moment, en de film mijn verdere leven voor ogen zal zien, wanneer ik maar wil.


De tweede dag was het gelukkig wat droger en zijn we gaan wandelen naar het mooie stadje De Rijp.
Mijn kleinzoon trok zijn zusje voort op een soort bolderauto, dat gepaard ging met een oorverdovend lawaai. We zijn na wat strubbelingen uiteindelijk wat gaan eten en drinken en dat ging in volledige harmonie. De terugweg ging een stuk moeilijker want niet alleen opa was moe maar ook de kinderen.
Mijn kleindochter ging voortdurend zitten en wilde niet verder lopen, niets hielp, alleen op opa zijn rug….. dat was leuk.
Thuisgekomen het huis opgeruimd, en ik was nog nooit zo blij dat mijn dochter weer thuiskwam en de verantwoordelijkheid weer overnam.
Nu nog één kindje te logeren en morgen ben ik de chauffeur van de verhuiswagen, en dan heb ik mijn vaderlijke plicht wel weer vervuld voorlopig.

Om een heel lang verhaal kort te maken: had ik nu mijn eigen plan en gedachte over een vredige kerst ten uitvoer moeten brengen of was wat ik nu allemaal gedaan heb meer in de lijn van de kerstgedachte?
Het is zoals ik schreef in het artikel over de Wil en energie toch steeds weer een laveren tussen wat wil ik en wat wordt er gewild. Ook tussen het eigenbelang en het belang van de ander, tussen de broodnodige ruimte voor je eigen ontwikkeling en de vragen van buiten die je daar weer bij weg willen halen.
Een bewustzijn dat spirituele ontwikkeling zich niet meer voltrekt in een klooster of een afgelegen grot maar temidden van de wereld. Dat is welhaast de grootste uitdaging…hoe schep ik en bewaar ik innerlijke vrede? 
Of is dat een geschenk dat ons uiteindelijk zal vervullen?

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin