Was vandaag met mijn dochter wandelen die het moeilijk heeft. Alle demonen uit het verleden komen naar boven om haar nogmaals te belagen. Voor haar de uitdaging om ze voor altijd te verdrijven en te bevrijden.
Wat mijzelf betreft voel ik dan machteloosheid, omdat ook ik een rol speelde in haar drama, niet als actieve tegenstrever maar als een apathische toeschouwer. Wie is meer schuldig: de dader of de toeschouwer die niet ingreep?
Als ouder wordend mens wil je je schulden inlossen, vergeving schenken en vergeving verkrijgen, zodat je die last niet hoeft mee te torsen over de grens van leven en dood. Vergeving is de grote bevrijder voor ons mensen. Je moet niet 7×7 keer vergeven maar 70 x 70 keer werd al tweeduizend jaar geleden verkondigd.
Maar, vraag ik mijzelf dan af, wat is schuld nu eigenlijk… gezien vanuit een geestelijk perspectief?
Als we er nu vanuit gaan dat we zelf kiezen voor onze ervaringen, omdat we bepaalde lessen nodig hebben om tot inzicht en een hoger bewustzijn te komen. In het bijbelverhaal moest Jezus de kruisgang gaan en Judas nam de rol op zich van de verrader, dat lag al van te voren vast. Is Judas dan een gewetenloze verrader of een pion in het kosmische plan? Misschien heeft hij zich wel opgeofferd om die afschuwelijke rol op zich te nemen, want iemand moest het doen?
Het verleden met heel wat uitdagingen, en in onze ogen ook nare ervaringen, hebben ons gevormd tot wie we nu zijn. Achteraf kun je zeggen dat je ze nodig had om je meer inzicht te verschaffen en sterker te maken. Een in wezen goed mens die niets of niemand kwaad doet wordt geconfronteerd met het duister om hem wakker te maken, om hem te leren niet lijdzaam voort te leven, maar om keuzes te maken. Het duister bestaat immers in de schaduw van het licht en keuzes maken ons vrij.
In feite geloof ik dat we God niet alleen kunnen zien in liefdevolle uitingen, maar ook in de bijna ondraaglijke ervaringen van de mensen. God is met ze bezig, omdat die zich niet bezig houdt met gezapige leventjes van mensen in de marge. Je kunt je ook verbazen over de kracht van mensen om hun lot te dragen. Menigmaal denk ik dat zelf absoluut niet te kunnen, maar blijkbaar klopt het gezegde: ‘kracht naar kruis’.
Maar waar haal je het lef vandaan om over karma en andere zaken te spreken als een mens zit te worstelen in de ellende. Dat zou hoogmoed en een koude liefdeloze houding zijn. Een mens in nood heeft niets aan holle woorden en predikers, maar wel aan liefdevolle, begripsvolle omhulling. Aan luisteraars die ruimte hebben om hun lot mee te dragen, niet over te nemen, maar helpen verlichten, zoals Simon van Cyrene die het zware kruis een stuk mee moest dragen.
Om terug te komen op de wandeling met mijn dochter ging het bovenstaande door mij heen en bespraken we dat ook. Ook bedacht ik mij dat het verleden mensen hoe dan ook vormt, maar ook misvormt. Als de ervaringen niet worden omgezet naar werkelijk inzicht, blijven het levende demonen die huizen in het verleden maar het sprankelende leven in het heden onmogelijk maken.
Je kunt er ook vanuit gaan dat ouders best het goede willen voor hun kinderen, maar dat de ervaringen van die ouders hun kinderen tot lotgenoten maken. En wellicht is dat ook zo als je ervan uitgaat dat je eens zelf hebt gekozen juist voor die ouders. Hoe negatief dan ook in onze ogen zijn het ook onze leraren. Zoals de kinderen de leraren zijn van de ouders.
Niet weinig mensen klagen tot op hoge leeftijd over hun ouders en wat die allemaal wel niet verkeerd deden. Ze blijven gevangen zitten in hun boosheid en begrijpen niet dat hun ouders niet schuldig kunnen zijn, omdat ze niet in staat waren tot meer, omdat ze al genoeg hadden aan hun eigen demonen. Ouders en kinderen zijn lotgenoten. Iedereen ontdekt dat vroeg of laat, als kind of als ouders.
Wel is het denk ik zo: hoe bewuster je wordt hoe groter de verantwoordelijkheid, bewustzijn moet gelijk oplopen met onderscheidingsvermogen en… verantwoordelijkheid.
Er bestaat ook gewetenloos kwaad, dat bewust en doordacht uitgevoerd wordt, zo gezegd met voorbedachte rade. De doorgeslagen ego’s: de narcisten en ook de populisten, die de ander treffen of in de ban krijgen
door de wetenschap van de zwakke plek van de ander: de Achilles hiel.
Die zijn schuldig en blijven schuldig tot het door gelijksoortige eigen ervaringen opgelost is.
Of daar nu ook liefdevolle voorbestemming aan te pas komt, vraag ik mij af.
Soms overwint het kwaad en verduistert tijdelijk het licht.
Als we naar het verhaal luisteren van onze kinderen en onze rol daarin, kunnen we opgezadeld worden met een verwijtend schuldgevoel of tot het inzicht komen dat we feilbare mensen zijn, die bewust en onbewust elkaar beïnvloeden in het grote plan. Dat maakt nederig, dat maakt het menselijk. Toegeven en het terugzien met mededogen voor de ander, maar ook met jezelf, omdat je niet bewust of met kwade opzet je kinderen hebt willen schaden. We zijn allen onderhevig aan elkaars en gemeenschappelijk lot. “Vader vergeef het hen want zij weten niet wat zij doen.”
Tijdens de wandeling zagen we het voorjaar met grote kracht zichzelf tot uitdrukking brengen. Het verleden verdween zienderogen, met behulp van de zon tegen een stralende blauwe lucht, wolken verdrijvend.
Een kleurenpracht, uitbottende knoppen, blauw helder water en kwetterende vogels kondigden een nieuwe hoopvolle tijd aan voor mijn dochter en alle mensen van goede wille.
(Weer terug naar)>> Sensitieve Beeld en Geestverwanten voor reactie e.d.
Ook geplaatst op de FB Pagina van de Verwanten voor reactie, aanvulling of vraag, waar ook gedeeld mag worden.
Meer informatie over het boek vind je Hier De Alleenganger inleiding en recensies. Vanaf nu ook bestelbaar en verkrijgbaar bij alle bibliotheken in Nederland.
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
