De Verwanten

All that you have is your soul, zong Tracy Chapman ooit.
Leven vanuit de ziel is spontaan, enthousiast, gedurfd en langs het randje leven. Leven vanuit de ziel is vallen en opstaan, strijden en vrede sluiten.
Leven vanuit de ziel is rusteloos zoeken en compromisloos leven.
Door hongerig te zijn voor rechtvaardigheid, wees hongerig voor een wereld van waarheid zong Tracy Chapman.
Leven vanuit het denken is verkrampt, onvrij en oordelend leven. Leven vanuit het denken is pas iets geloven als het proefondervindelijk bewezen kan worden. Geloof, hoop en liefde zijn geen denkkwaliteiten maar zielskwaliteiten.

Mens ken uzelf stond al op de tempel van Delphi, zo’n 2500 jaar geleden. Wie ben je nu eigenlijk helemaal? 
Vraag het aan anderen en die weten het wel!: 
Voor hen ben ik de auteur van deze blogberichten, voor anderen ben ik een raadgever, een soort healer, een voormalig natuurvoedingsondernemer, voor mijn vrienden ben ik een vriend, voor mijn familie ben ik een partner,  broer, vader en opa, en op Facebook heb ik een paar honderd vrienden. In feite is het een groot rollenspel en iedereen verwacht dat ik al mijn rollen  goed speel. Al die mensen hebben ook een mening over mij: Ze denken mij te kennen vanuit hun gezichtspunt, vanuit hun oordelingsvermogen en bewustzijn. Het oordeel, mild of hard, is gevormd door de ervaringen die ze met mij ondervonden of van anderen gehoord hebben. Als ze elkaar ontmoeten en ik ter sprake kom vertellen ze over hun ervaringen met mij, hun meningen en gedachten. En al pratend ontstaat er een soort vaststaand beeld wie ik zou zijn. Dat is hoe ze mij zien of graag willen zien, ze menen mij te kennen.

Hoe een mens zich ook ontwikkelt, voor de oude leefomgeving blijven we wie we waren, het vaste beeld dat men bij zich draagt is onaantastbaar. Het is hun houvast, hun zekerheid.
In feite is dat een groot onrecht ten opzichte van een de vrije ontplooiing van het individu, een beeld van verstarring. Er schiet mij nu een bijbelverhaal te binnen, ongeveer als volgt:… Jezus had buiten zijn geboortedorp al velen wonderen verricht en was door velen herkend als de verlosser. Toen hij echter in Nazareth zijn boodschap wilde verkondigen geloofden de mensen hem niet en zeiden: ‘Dat is toch de zoon van Jozef,’ om aan te geven dat zo’n timmermanszoon niet te hoog van de toren moest blazen, wat dacht de timmermansleerling wel niet. Een enkeling slechts werd genezen, niet omdat Hij zijn kracht verspeeld had, maar door een gebrek aan vertrouwen. Hij zei: “Een profeet wordt overal geëerd, behalve in zijn eigen vaderstad, bij zijn eigen familie en in zijn eigen huis.” Hij schudde het stof van zijn voeten en verliet zijn geboortedorp.

Hij had genoeg zelfkennis om zijn werk voort te zetten, en wist wie hij was. Maar voor ons stervelingen is het allemaal nog niet zo eenvoudig, omdat we sterk de neiging hebben om te gaan leven, te geloven en te beantwoorden aan het beeld wat anderen van ons hebben. Vooral opgroeiende kinderen zijn daar zeer afhankelijk van: wat voor beeld dragen hun ouders en opvoeders bij zich over hen. Het is van het grootste belang om er alles aan te doen het zelf-vertrouwen van kinderen niet te ondermijnen. Ze alle mogelijkheden voor te spiegelen en niet de onmogelijkheden. Geen vaststaande beelden vormen, open blijven staan voor verrassende ontwikkelingen en voor de weg die de ander gaat, hoe anders en vreemd dan ook.

Zo kijken we nog amper om ons heen, omdat we alles immers al eens gezien hebben. Ook op internet vind je ieder beeldplaatje van wat je dan ook maar wilt zien. We zien daar door niet het kind, die boom, vogel, dier of plant; in werkelijkheid zien we het beeld dat we in een vroeger stadium gevormd hebben. We zijn de kinderlijke verbazing en verwondering verloren. Daarom reizen we de hele wereld rond om mensen, dingen en zeldzame vogels te zien, opdat we ons weer even kunnen verbazen. Ook al heb je alles al eens zien voorbijkomen.  Dat zien we dan toch voor het eerst in het echt, we hadden nog geen beeld van verstarring daarover in onszelf opgeslagen. Dan maken we foto’s om het vast te leggen. Stel je voor dat je buiten rondloopt en denkt de natuur te zien, maar dat je in feite wandelt in je eigen oude beeldenmuseum. Zo gauw als je een oordeel in jezelf voelt opkomen: mooi, fantastisch, lelijk, oud, etc., zet je het vast vanuit het denken. Het gaat om het stil waarnemen, zonder enig oordeel, dan kan het waargenomene zich aan jou openbaren. Dat is het begin van helderziendheid.

De oefening zou nu kunnen zijn, om iedere dag opnieuw te proberen naar alles om je heen te kijken alsof je het voor het eerst ziet. Word als de kinderen! Kijk naar de kleine kinderen hoe zij dat nog kunnen. Ze kijken nog vol verbazing en verwondering de wereld is en zijn vol vragen. Dan doen we weer recht aan wat of wie voor ons staat, die voelt zich eindelijk weer eens echt gezien! Dan pas leer je iemand kennen zoals hij of zij echt is, in diepste wezen. Dan kan je ook eens advies geven, omdat het vrij is van de raadgever. Als je de kunst van het luisteren niet verstaat is het beter te zwijgen, omdat al je adviezen dan met jezelf te maken hebben en niet met de ander.

Een naast familielid van mij had de nare ziekte van Alzheimer, maar één voordeel had ze: Ze zag steeds weer alles voor het eerst, er was geen enkele herinnering of vaststaand beeld, steeds de vreugdevolle uitroep: “Hallo Jan ben je er ook, wat fijn!”en dat ging dan gepaard met een klaterende vreugdevolle lach.

Een van de moeilijkste opgaven voor de mens is om bij zichzelf te blijven, zichzelf te zijn. Vanuit de eigen ziel te leven. Het is toch eigenlijk wel verwonderlijk, dat wat het dichtste bij is, dat wat we werkelijk zijn, het minst zichtbaar is. Vanaf onze vroegste jeugd proberen we anderen te behagen en te voldoen aan hun verwachtingen. We maken ons druk over wat de anderen van ons denken en werken aan het leggen van een rookgordijn over wie we werkelijk zijn, al doende meebouwend aan de beeldvorming.

Een niet te onderschatten grote verworvenheid is het, als we op een gegeven moment durven zeggen: het kan mij niets meer schelen wat anderen over mij denken, ik ben niet de gedachte in mijn hoofd, laat staan de gedachte in het hoofd van een ander, ik ben vrij van het beeld dat zij over mij in zich dragen! 
We willen ons allemaal in de wereld manifesteren, ons er thuis gaan voelen, al onze kwaliteiten ontwikkelen en succesvol zijn. We trekken ons op aan stralende voorbeelden en willen worden als zij. Verwachtingen en verlangens drijven ons voort, van de ene ervaring naar de andere. Het is een doordenderende trein die nooit stopt. Voordat we het weten zijn er velen jaren verstreken en staan we opeens stil door een scheiding die niet meer terug te draaien is, door een noodlottig ongeval in de directe omgeving, of een slecht bericht van de dokter over de gezondheid, de vaste baan blijkt opeens niet zo vast te zijn dan voorzien, en de kinderen zijn het huis uit.
Daar sta je dan opeens met lege handen en weet niet wat je nog verder met het leven aan moet.

Op zo’n moment kan er een andere beweging ontstaan, een beweging naar binnen en de vraag der vragen wordt dan gesteld: Wie ben ik?
Wie ben ik en wat blijft er van mij over als die uiterlijke zekerheden wegvallen? Blijkbaar is het een vaststaand feit dat alleen het lijden ons dichter bij onszelf kan brengen, dat op zich is toch wel een bizarre gedachte. Blijkbaar alleen in die ogenblikken schrikken we wakker uit de verdoving en staan even stil. Eens las ik hierover: “Zoals het oog door het licht, het oor door het geluid werden gevormd, zo scheppen leed en pijn geestelijke organen.”

We vragen ons af wat nu toch de zin van alles geweest is en wie we zijn zonder al die schijnzekerheden. We hebben in de loop der jaren vele boeken gelezen en veel wijsheid verzameld. Maar zijn we echt wijs als we nog niet eens onszelf kennen, niet weten hoe we onze eigen ziel moeten verzorgen? Vanaf onze derde jaar zeggen we alsmaar ik: ik wil dat, ik wil zo, ik wil niet, etc.  Maar wie is die -ik- dan met die grote mond, ben je dat echt zelf? We hebben ons geïdentificeerd met dat ik, omdat we daar een beeld van hebben gevormd dat ook nog eens gevoed werd door onze omgeving. Toch is het woord -Ik- iets unieks, iets heel eigens, niemand buiten jezelf kan tegen jou -ik- zeggen. Laten we het woord ego gebruiken voor het kleine ik, dat nodig is om ons te handhaven en te sterken in de wereld, maar dat zal eens plaats dienen te maken voor een hoger IK, en in dat hoger IK zijn we verbonden met alle ikken, daar is geen afgescheidenheid maar eenheid. Dat Ik wordt gevoed door al onze inzichten die we verkregen hebben door onze doorleefde ervaringen en die wij als het ware opdragen aan het hogere IK, dat we in feite zelf zijn.

Het wonderlijke doet zich nu voor dat we alles in feite buiten onszelf zoeken. Geluk, liefde, vrede en stilte, het is een eeuwigdurende zoektocht. We verwachten dat de eerste twee hun vervulling zullen vinden in een nieuwe partner, het liefst een tweelingziel, en de vrede en stilte in de alsmaar kleiner wordende natuur. Er is blijkbaar niets zo moeilijk dan bij onszelf te blijven en er vanuit te gaan dat de bevrediging van al die verlangens in onszelf besloten ligt. Ik heb het al vaak beschreven: hoe we voortdurend op de vlucht zijn voor de grote leegte die we zelf zijn. In ieder geval ervaren we dat zo,  het alledaagse denken heeft daar niets te zoeken en houdt op te bestaan. Hij moet groeien en ik moet afnemen, maar het ego wil niet sterven en zal zich blijven verzetten. Door onze identificatie met dat denken zijn we dus doodsbang, die stilte en leegte zijn bijna onverdraaglijk.

Hoe ver we ook gekomen zijn door oefening in meditatief leven, door ons te voeden met mooie beelden, hoogstaande gedachten, en vooral dienstbaarheid aan de wereld, dreigen we toch steeds weer te bezwijken onder de roep van buiten en het eeuwige verlangen om daar de vervulling te zoeken. Er wordt dan een enorm appèl gedaan op ons geloof en vertrouwen over wie we zijn en tevens op ons doorzettingsvermogen. Het is een echte queeste. Je kunt denken dat je het weet en begrijpt, maar dan begrijp je het juist niet; het is een zielskwestie en geen denkkwestie. Het ligt veel dichter bij het gevoel; doorvoelen. We kunnen het wel doorvorsen met ons denken, maar alleen ervaring, enkel eigen ondervinding doen de ogen openen en scheppen de geestelijke organen.

Het is ook niet makkelijk om dichter bij de ziel te komen, omdat maskers en oude zekerheden daar wegvallen, je steeds kwetsbaarder en gevoeliger wordt, daar is de bescherming van het ego aan het oplossen.  Je kunt ook niet meer met droge ogen het wereldleed aan je voorbij laten trekken, omdat je de verbondenheid met die zelfde wereld steeds sterker bewust wordt. Het is als het ware een gevoel, dat wat de ander wordt aangedaan jou persoonlijk wordt aangedaan. Met steeds meer mededogen doorleef je de zinderende kwetsbaarheid van alles wat leeft. Kwetsbaarheid is een uiting van de ziel. Durf kwetsbaar te zijn en laat het pantser los.

De grote uitdaging in die fase is om ondanks de hooggevoeligheid te blijven aarden. Als het proces goed verloopt gaat een groeiende innerlijke kracht gelijk op met de eveneens groeiende sensitiviteit. Die innerlijke kracht heeft kunnen groeien door de uiteenzetting met de wereld en niet door zich van die wereld terug te trekken. Je gaat steeds meer beseffen dat je de wereld zelf bent en dat dit innerlijke proces dus ook ten goede komt aan die zelfde wereld. Er is geen betere manier om de wereld te dienen, dan zorg te dragen voor je eigen ziel, want: All that you have is your soul!

**ABONNEREN OP NIEUWE PUBLICATIES KAN HIERONDER, FIJN ALS JE MEE WILT DOEN. 
Voor persoonlijke vragen: DE VERWANTEN POSTBUS
Ook geplaatst op de Facebook pagina van DE VERWANTEN. 
In de groep: Sensitieve Beeld en Geestverwanten
**De link naar het lied van Tracy Chapman staat in de reactiekolom.

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin