De Verwanten

VRIJ EN VERBONDEN IN INNERLIJKE VERWANTSCHAP. De Verwanten wil een podium geven aan het idee over ziel en geestverwantschap. Over in relatie zijn met ons-zelf, de ander en alles wat ons omgeeft.

Me-zelf terugvinden in de grote leegte

Steeds meer afgescheiden verliet ik mijn vertrouwde omgeving, mijn thuis, om te zoeken naar iets wat ik ergens verloren had.
Wetende dat ik alsmaar door moest gaan en niet achterom mocht kijken, omdat ik dan zou verstarren, veranderen in een zoutpilaar, en een makkelijke prooi zou zijn voor het duister.

Onderweg ontmoette ik bijzondere mensen, die ik ook steeds weer achter moest laten. Omdat het al snel veranderde in de dwingende en bezitterige benaming…. mijn vriend. Het is een eenzame weg die alleen-zijn vraagt.
Onderweg vond ik ook aardse schatten die ik weg moest schenken, omdat ze anders mijn gang zouden vertragen. Een zak met stenen is immers veel zwaarder dan een zak vol inzichten.

Ik trok door donkere doolhoven en zocht daar man-moedig mijn weg. Steeds weer werd ik uitgedaagd om mijn tocht vroegtijdig te beëindigen en te kiezen voor aardse zekerheid en stilstand. Maar nog gevaarlijker waren de lichtwezens die mij voortdurend belaagden met de verlokking:
“Wat doe je moeilijk, je bent al licht! Waarom die zinloze strijd als je weet dat je al koning bent en nu direct kunt stoppen om voor altijd in overvloed en licht te leven? Je bent al waar je wezen moet, in het eeuwigdurende nu.” Het is zwaar als je moe bent om deze verleiding te weerstaan. 

Toch was er ook steeds weer onverwachte hulp, als ik in vertwijfeling bij een kruispunt stond was er altijd wel een wezen die mij de weg wilde wijzen. Ik zou graag aan de voeten van zo’n wijze gaan zitten die mij dan precies zou kunnen vertellen hoe alles in elkaar zit. Waarom zal je alles zelf moeten ervaren, als velen je al zijn voorgegaan en alles al weten?
-De ware meester kan je herkennen aan zijn wil om je vrij te laten en je steeds weer terug te verwijzen naar jezelf.
Hij of zij die je wil binden en zegt: ‘Alleen door mij zal je verder komen,’ en je ook nog een andere naam wil geven, …..ga weg!-
Ik gaf gehoor aan de innerlijke drijfveer die me maande om weer alleen verder te gaan.

Onderweg werd ik belaagd door onzekerheid, vertwijfeling, moedeloosheid en het gevoel van totale zinloosheid van zo’n leven.
Ik trok langs begraafplaatsen vol met doden en zag wanhopige mensen hun doden betreuren, die ingehaald waren door de fysieke dood.
Maar wie is er eigenlijk dood?
“Er zijn er twee die rusten op een bank, de een zal sterven, de ander zal leven.”
Samen zij aan zij
Een zal voor altijd leven
De twee zal sterven

Als een oud weeskind ging ik verder en werd getrokken door een zuigende energie. Toch nog onverwacht stond ik voor een gevaarlijke, oneindig grote en lege ruimte. Ik kon niet meer verder en ging uitgeblust op de rand zitten wachten tot er zich een nieuwe oplossing zou aandienen. Dat had ik ondertussen wel geleerd: dat je gewoon moet afwachten tot dat de aanwijzingen een concrete vorm aannemen. De loop der dingen forceren had me al heel wat schade berokkend.
Zwijgend, in mijzelf gekeerd luisterde ik naar een stilte die ongekend was.
Als ik soms even over de rand keek voelde ik de leegte trekken en soms, heel soms, zag ik onderin een hand die me liefdevol wenkte; toch bleef ik nog zitten.
Daar vond de beproeving plaats die …geduld  en volharding heet.

In eerste instantie was ik nog te moe om alles tot mij door te laten dringen en rustte uit aan de rand van de leegte.
Ik begon me denkend af te vragen of het alle moeite wel waard geweest was, om uiteindelijk na al die ellende bij zo’n gapende leegte aan te komen. Wat mij eerst een zekere rust en voldoening gaf begon te veranderen in teleurstelling en een gevoel van bedrogen te zijn.
Ik begon die leegte opeens als een bedreiging te zien en besefte dat ik hier volkomen alleen was. Iedereen had ik achtergelaten, omdat ik alsmaar verder wilde en moest. Wat voor demonen zullen er in die slangenkuil huizen en waren daar niet alle verslagen of weggedrongen demonen naar toe gevlucht?
De stilte in mijn geest maakte plaats voor grote onrust en om uiteindelijk bevangen te worden door angst. Vertwijfeld vroeg ik me af of ik dan niets geleerd had en of alles dan toch niet een grote illusie was geweest.

Ik keerde me om en volgde mijn pad in omgekeerde richting. Ik wilde mijn toevlucht zoeken bij een tweelingziel, een goeroe, geestelijke stroming of leer, alles was goed, als ik maar niet meer alleen zou zijn.
Het leek of mijn kracht mij ontnomen was.

Ik werd echter niet ontvangen als een held maar bejegend als een lafaard en ik trok me terug in  mijn burcht, joeg iedereen weg en haalde de brug omhoog.
 Daar begon ik mijn wonden te likken en probeerde zicht te krijgen op de lange reis die ik gemaakt had. Ik streed met een enorm gevoel van eenzaamheid en voelde in mezelf een gapend gat; die was te vergelijken met de grote leegte waar ik voor gevlucht was. Ik werd steeds weer overvallen door grote angsten die mij totaal verlamden. Ik deed er van alles aan om ze te verjagen en stortte me in aangeboden therapieën, maar werkelijk niets hielp.
Onderging zowel overgave als verzet, zowel zekerheid als onzekerheid, hoop en wanhoop, verbinding en verbroken verbinding, enthousiasme en depressie. Maar het proces moest onafgebroken door, omdat je tijdens een bevalling ook niet meer kunt stoppen, het kind moet geboren worden.

Op een dag, in uiterste nood, gaf ik moegestreden de strijd op, plantte een witte vlag van overgave in de grond en ging liggen op de aarde.
In plaats van dat de angsten me vermorzelden voelde ik een stromende energie van de voeten, langs de ruggengraat omhoog naar het hoofd gaan. De angst was van koude in warmte getransformeerd en veranderde van een vijand in een kundig geneesheer.
Daarna stond ik als herboren op en besloot mezelf te bevrijden van alle opgeslagen ervaringen en alleen de inzichten te bewaren.
Naarmate ik leger en leger werd voelde ik een enorme opluchting en koesterde me in de ruimte die in me vrij kwam.  Die vrijgekomen ruimte  stemde nu overeen met de leegte, die me eerst zoveel angst ingeboezemd had.

Zo stond ik voor de leegte, maakte een diepe buiging en dankte alle wezens die mijn pad gekruist hadden. Alles wat ik beoordeeld had als duister en licht verscheen voor mij, en ik voelde een grote dankbaarheid opborrelen voor het offer van datzelfde: Duister en Licht.
Nu mocht ik het ultieme moment beleven van de mens op de grens van de bevrijdende Inwijding:
Twee machten stonden aan weerszijden van mij opgesteld: de één duister, zwart en loodzwaar, de ander licht, wit en vederlicht. Beide machten torenden hoog boven me uit, maar ze boezemden mij geen enkele angst meer in. Ik had levenslang met en voor deze machten gestreden en ook regelmatig partij moeten kiezen voor de één of de ander.

Ik was echter zelf al een derde macht geworden die precies in het midden stond en die beiden in bedwang hield. Ik stond op mezelf en koos geen partij meer, omdat ik een ander wezen was met een andere opdracht. Toch hadden die tegengestelde krachten geholpen om mij tot hier te brengen, door me voortdurend wakker  te schudden. Lang was ik een soort speelbal geweest van deze machten. Nu voelde ik een diepe dankbaarheid voor hen en ook mededogen voor hun opdracht.
Op een gegeven moment liepen de twee oervijanden naar elkaar toe, versmolten in elkaar, en losten op in het Niets.
Dit alles speelde zich af in diepe stilte en een grote vrede bleef over. 

Ik strekte mijn armen en sprong in de ontstane leegte en riep …IK BEN!
Ik viel….en viel…., er kwam geen eind aan, maar er was geen angst, alleen vertrouwen en kracht.
In mijn val veranderde de leegte in een wisselende kleurenpracht en ik kwam zacht neer op een vruchtbare bodem. Keek om mij heen en zag mezelf omringd door mijn broeders en zusters in de Geest, niemand was dood, alles doortrokken van leven.

Zo was ik in afhankelijkheid en onvolwassenheid vertrokken en keerde in vrijheid, onafhankelijkheid en volwassenheid terug.
————————
Uit de Alleenganger. Eenzaamheid… een uitdaging.

Voor reactie, vraag of aanvulling  Sensitieve Beeld en Geestverwanten  privé groep.  
op onze pagina De Verwanten
en op Jann Verduin waar ook gedeeld kan worden.

De Alleenganger (eenzaamheid…Een uitdaging!) >>inleiding en recensies.

(Totaal aantal bezoeken: 1.553, 1 bezoekers vandaag)
  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief van De Verwanten!

Comments are closed.

(11 Reacties)

  1. Wat een prachtige tekst, Jan!

    • Dank je wel Miriam!

      We herkennen elkaar op een weg die eenzaam kan zijn, maar soms even oplicht, en dan blijkt het een universele weg te zijn die we allemaal gaan.

      Hartelijke groet,
      Jan Verduin

  2. Mijn verblijf in het duinhuisje bleek het begin van een niets punt. Het ging gepaard met een aanslag op mijn gezondheid, waar ik inmiddels van hersteld ben. Een paar dagen...
    Lees meer

    Mijn verblijf in het duinhuisje bleek het begin van een niets punt.
    Het ging gepaard met een aanslag op mijn gezondheid, waar ik inmiddels van hersteld ben.

    Een paar dagen geleden ontving ik een mail. In deze mail vroeg diegene zich af, hoe het inmiddels het mij ging ? Of ik misschien een onderdrukt verlangen, een wens of een gemis onder vond ?

    Nee dus, ik mis niks en wens of verlang ook niks. Ik zoek geen compensatie voordat niks gevoel.
    Nu ik dan zo niemand ben en niks wil, kan het van alles worden.

    Onderstaande is een gedicht is van Emely Dickinson:

    Ik ben niemand! Wie ben jij?

    Ik ben niemand! Wie ben jij?
    Zeg, ben jij ook niemand?
    Dan zijn we samen – hou het stil!
    Anders sturen ze ons nog weg.

    Hoe treurig om iemand te zijn!
    Hoe naakt, alsof je een kikker was
    Die dag in dag uit zijn naam moet zeggen
    Tegen een juichend moeras!

  3. Het Niets….De leegte….goed verwoord. Daarvoor zijn we in de donkere nacht van de ziel en dan is het mooi om te lezen dat er een weg terug is naar je-zelf....
    Lees meer

    Het Niets….De leegte….goed verwoord. Daarvoor zijn we in de donkere nacht van de ziel en dan is het mooi om te lezen dat er een weg terug is naar je-zelf.
    Het is een hele opdracht hoor om in al je eenzaamheid te geloven en te hopen dat je er nog uit gaat komen.
    Bedankt in ieder geval! Hoop doet leven.

    Hennie Nelissen

  4. Bijzonder helder verwoord en met liefde gelezen, herken ik tevens hierin de weg die ik mocht gaan, dank

  5. Heel herkenbaar en mooi verwoord! Heb nog wel een stuk te gaan hoor…. ik moet het alleen doen maar het is dan fantastisch om je in de weg van de...
    Lees meer

    Heel herkenbaar en mooi verwoord! Heb nog wel een stuk te gaan hoor….
    ik moet het alleen doen maar het is dan fantastisch om je in de weg van de ander te herkennen.
    Bedank,
    In verbondenheid
    Ada

    • Bedankt Ada,

      Je schreef het al…in verbondenheid…Je jaar de weg alleen maar wel in verbondenheid, en dat is bemoedigend.

      Bedankt voor je reactie,
      Hartelijke groet,
      Jan

  6. Adrie Verweij

    4 januari 2020 om 14:25

    Echt een mooi artikel Jan, bedankt, de menselijke ontwikkeling in een notendop. Een soort Parcival verhaal, ook mooi in de zijvorm beschreven. Ik zal het met liefde delen. PS. Meestal...
    Lees meer

    Echt een mooi artikel Jan, bedankt, de menselijke ontwikkeling in een notendop.
    Een soort Parcival verhaal, ook mooi in de zijvorm beschreven.

    Ik zal het met liefde delen.

    PS. Meestal is de reactiemogelijkheid gesloten?

    • Hi Adrie,

      Bedankt voor de reactie. Eigenlijk was ik het vergeten te sluiten. Op de FB pagina’s zijn er wel voldoende reactiemogelijkheden. Maar toch fijn om van je te horen.
      Groet!
      Jan

  7. Monique van Osch

    4 januari 2020 om 14:16

    Heel, heel erg mooi!
    Te durven loslaten, te durven vallen.
    Om te ontdekken dat je nergens uit kunt vallen,
    dat je landt op Zijnsgrond,
    Thuiskomen in je ware aard.

© 2024 De Verwanten

Website door DunicoBoven ↑

Translate »