In een uitwisseling op de Facebook pagina van de Vrije school groep ging het over het mislukken van de sociale driegeleding binnen de vrijeschoolbeweging.* (driegeleding: een link onder het artikel)
Ik ben door mijn werk in vernieuwende initiatieven ook bezig geweest met de sociale driegeleding en na veel vallen en opstaan tot de conclusie gekomen dat de sociale driegeleding een religieuze levenshouding vereist, grenzend aan ingewijd zijn. Het vraagt zoveel aan sociaal vermogen, aan inleving in de ander, aan het vermogen om het welzijn van de ander als basis te nemen voor al het handelen. Het zijn enorme uitdagingen aan de geestkracht en het vertrouwen van de individuele mens. Niet alleen in het onderwijs maar ook in de biologisch dynamische landbouw wordt daarop een enorm appèl gedaan, waar de boeren welhaast alchemisten moeten zijn.
Alleen die bedrijven en scholen met een open en vragende houding naar de wereld, hebben een kans om verder te komen. Dit is echter nogal tegengesteld aan de tijdgeest, al komt daar wel verandering in en brengen jonge mensen hoop mee. Ik denk dat sociale driegeleding, vrijeschoolonderwijs en biologisch-dynamische landbouw niet iets zijn uit het verleden, dus achterhaald, maar bepalend voor de toekomst en dat we nu, al zoekend, dwars tegen alle tegenkrachten in, daar een weg in proberen te vinden.
Het probleem in antroposofische en andere esoterische kringen is het willen uitstralen van perfectie, willen beantwoorden aan de hoogstaande normen, te leven naar de letter van de wet. Daar heb ik diverse leerkrachten en vele anderen door zien afhaken, omdat ze niet konden voldoen aan het, zeker ook door henzelf, opgelegde beeld. Daarbij stoot het mensen af en sluit het mensen buiten. Wat veel beter werkt is als mensen zichzelf durven te zijn en bovenal om hun eigen tekortkomingen kunnen lachen, dat maakt ons mensen tot Mens. Dan ontstaat er op het menselijk vlak gelijkheid en bemoediging om het vol te houden op het pad, omdat we allemaal mensen zijn met bijzondere tekortkomingen, daarom zijn we immers hier. Door betweterigheid en napraten gaan we leven vanuit een oordeel en dat heeft nog nooit iets goeds teweeg gebracht.
In onze maakbare maatschappij is het streven gericht op perfectie en daar hoort oud worden niet bij en daarom zijn cosmetische operaties een normaal verschijnsel geworden en lopen oudere mensen rond met die strakgetrokken gezichten en onwezenlijke lichamen. Het zijn karikaturen van zichzelf geworden. Hoe mooi kan een doorleefd gezicht stralen waar alle levenservaring in is opgetekend.
Ook wordt er alles aan gedaan om te voorkomen dat er nog mensen met het syndroom van Down geboren worden, die ons zoveel te leren hebben. Kinderen met een verstandelijke beperking worden op gangbare scholen ondergebracht, omdat ze normaal moeten meedraaien. De zorg wordt ontmanteld omdat mensen gewoon thuis kunnen blijven, en thuiszorg is iets voor de familie of buren. Armoede is verstopt in de buitenwijken van de grote steden waar nu ook echte sloppenwijken ontstaan, met alle kwalijke gevolgen door uitsluiting van dien.
Beschaving lees je af aan de manier waarop men met de meest kwetsbaren omgaat.
Wat we in feite aan het doen zijn is elkaar een rad voor de ogen draaien, we spiegelen iets naar de buitenwereld wat we niet zijn, zowel uiterlijk als innerlijk. We spiegelen graag perfectie en doen ons anders voor dan we zijn. Dit is in totale tegenspraak met de individualistische ontwikkeling van de mens en zet ons terug in het oude groepsbewustzijn. Daar wil je bij de groep horen en ben je bereid om je er volledig bij aan te passen en ondergeschikt te maken.
Dat gebeurt min of meer ook in esoterische groeperingen waar mensen herkenbaar zijn aan dezelfde soort kledij en hetzelfde jargon spreken. In die milieus wil men zich conformeren aan de leerstellingen en dat ook uitstralen. We leren hier op aarde omdat we elkaar spiegelen, maar dat mist totaal zijn uitwerking als we iets spiegelen wat we niet zijn. Daarom is het van belang om jezelf te durven zijn met alle tekortkomingen die daar bij horen. Er is overigens niets zo saai en geestdodend als perfectie. Humor is onverbrekelijk verbonden aan geestelijke ontwikkeling, het kunnen lachen om je eigen mankementen brengt je verder en niet als je jezelf zo enorm serieus blijft nemen.
In onze uitwisseling schreef Marika Ortmans mij het nu volgende:
Hoe kunnen we deze imperfectie nu roemen Jan? Dat is toch eigenlijk niet goed? Ja, ja… mijn imperfecte gedachte over het imperfecte……. Het boeiende is eigenlijk dat in deze liefde voor het onvolmaakte een ontwikkelingsweg zit. En hier heeft Stefan Lubienski het over in zijn boekje: Liefde voor het onvolmaakte. Want wanneer je ’s avonds terugblikt op de dag die achter je ligt, bij Oud op Nieuw terugblikt op het jaar dat achter je ligt, wanneer je als team terugblikt op een week vrijeschoolpraktijk of met ‘Maatschappelijke Discussie over Goed Vrijeschoolonderwijs’ terugblikt op een lange periode vrijeschoolonderwijs dan doen we dit om te kijken of we hiervan hebben kunnen leren. Stefan Lubienski zegt hierover het volgende: ‘De gouden weg is geen doorsnee-weg tussen twee uitersten, maar een originele weg die voor iedereen anders is. Als men zich vergist heeft, moet men zijn vergissing corrigeren en niet wanhopen! Tegen de avond, op het einde van de dag, wanneer de mens gewankeld heeft tussen links en rechts, moet men rustig de zaak bekijken. Men moet zich distantiëren en gewoon zien hoeveel fouten men gemaakt heeft. De volgende dag heeft men dan de kans om minder fouten te maken. Is het niet interessant om de volgende dag een bepaald iemand een andere positievere brief te schrijven en voor weer een ander mens iets anders te doen? Welke beslissing neemt de mens dus bij het inslapen? Hij besluit om terug te komen! Maar niet gedwongen omdat hij wakker moet worden, maar om bewust de volgende dag aan te pakken. Dus bij het inslapen is de terugblik en het besluit voor de volgende dag belangrijk.’ En dan voegt Stefan hier het volgende aan toe, wat hij heel belangrijk vindt om nog te zeggen: ‘Het is inderdaad waar dat hij de fouten heeft gemaakt. Maar eigenlijk is het anders. De onvolmaaktheid in hem heeft de fouten gemaakt. Niet hij! Hij is er wel getuige van op welke wijze zijn persoon zich heeft kunnen vergissen.’ Hij heeft het dan over het Ware-Zelf of het Hoger-Ik. Hij zegt: ‘Wat moet het Ware-Zelf nu ’s avonds doen? Zij moet deze onvolmaakte vruchten, deze tekortkomingen aan de geestelijke wereld offeren.’ Niet piekeren en morren zegt hij daar zijn o.a. antroposofen heel goed in. De mens moet gewoon paraat zijn of er wel of geen ‘innerlijk vuil’ is en de volgende ochtend klaar staan… ter wille van de toekomst van de aarde.’ Dus glimlachend naar onze eigen fouten kijken, ze aan de hemel offeren, er van leren en weer verder gaan.
Een eerste vereiste op de weg van geestelijke ontwikkeling is acceptatie, accepteren wie je bent. Dan kan je ook veel beter omgaan met de imperfectie van de omgeving en een oordeel achterwege laten.
Het daarop volgende is: je niet teveel identificeren met alle tekortkomingen, wel ze accepteren als het onvolmaakte deel van jezelf. De grootste opgave is om een waarnemer te zijn die oordeelloos kijkt naar zichzelf en anderen. Concentreer je op het Ware-Zelf en kijk met mededogen naar de eigen worsteling en de wereld om je heen. Als het goed is hoort daar geen arrogantie thuis, dan ben je niet in het Ware-Zelf maar in het ego. Een hulp kan zijn om voortdurend een mantra in jezelf te doen opklinken om niet te vergeten wie je echt bent: Ik Ben……….!
Je kunt de mantra versterken door er een woord achter te plaatsen waar je op dat moment aan wil werken, bijvoorbeeld: IK Ben Liefde, IK Ben Kracht, IK Ben Licht, IK Ben Vrede, IK Ben Oordeelloos, IK Ben in de Vader en de Vader is in mij, etc.
Meditatie is iets waar veel over gepraat wordt maar weinig gedaan, omdat het voor velen een frustrerende bezigheid is omdat we zo ontzettend resultaat gericht zijn. We verwachten wonderen, bijzondere vergezichten of zalige vrede.
Het werkt echter door alle onrust heen, gewoon blijven zitten en waarnemen en alle onrust laten gaan. Concentratie en kijken zonder oordeel verbrandt veel achtergebleven vuil op alle niveaus. Ik zag eens in de meditatie, toen ik de zinloosheid ervan overdacht, drie vuilnisbakken waarin een vuur brandde om het vuil te verteren.
In de imperfectie ligt alle schoonheid verborgen, in of achter de uiterlijke vorm woont de geest. Als we zonder oordeel, zonder oude vaststaande beelden naar de verschijnselen kunnen kijken kan de geest zich openbaren. Daarmee worden we tegelijkertijd ook bevrijders van de geest die in de materie gevangen is. Zodoende kunnen we elkaars verlossers worden. Verloskundigen die helpen bij de geboorte van het kind; het bewuste kind.
Imaginatief beeld: Ik liep rond in een tuin die vol lag met rijpe vruchten die van de boom waren afgevallen en ieder mocht ze naar behoefte meenemen. Achter het raam zag ik een vrouw die bevallen was van een kind. Ik ging naar binnen om haar te feliciteren met de geboorte.
Het bleek echter een vrouw op leeftijd te zijn en ik zag het kind door haar ogen stralen.
** Wat is sociale driegeleding
**De liefde voor het onvolmaakte; een voordracht van
Stefan Lubienski is niet meer verkrijgbaar in de reguliere
boekhandel.
ZIE OOK: LEVENSLOOPVRAAGSTUKKEN EN BEGELEIDING
24 december 2015 om 02:39
Perfectie, imperfectie …. het bestaat zolang ik op een onderscheidende manier naar de dingen kijk, zolang ik aan de behoefte aan willen indelen toegeef.
Het geeft een gevoel van controle… Maar het beperkt ook. Zoals het ontleden van een plant als gevolg heeft dat je de plant als geheel veel moeilijker tot niet kunt waarnemen. Als ik het geheel niet (meer) kan zien en voelen, wordt ik ongelukkig. Ik ben dus op weg gegaan om zonder ‘indeling’ te leven, zonder etiketten. En die weg bevalt me!
24 december 2015 om 03:30
Cool!
5 december 2015 om 09:54
“There are only two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as though everything is a miracle.”
Niets is volmaakt en alles is volmaakt. Het is maar hoe je het kunt bekijken.
Jij bent het licht van de wereld en jij bent de duisternis van de wereld. Jij bent de hemel en jij bent de hel. Jij bent de schakel.
4 december 2015 om 09:50
Het helpt mij om innerlijk in het licht te blijven, en me niet te laten leiden door mijn gedachten dat dingen (incl. ik) anders zouden moeten zijn of dat mensen (incl. ik) dingen anders zouden moeten doen. En de ene keer lukt dat me beter dan de andere keer. Het is een kwestie van steeds maar in het licht blijven. En als ik innerlijk het licht “verlies” dat de gelegenheid geven om terug te keren.
4 december 2015 om 10:04
Een langskomende gedachte dat iets anders zou moeten zijn of dat iemand iets anders zou moeten doen…. die kan ik voorbij laten gaan (er niet op inzoomen), als ik innerlijk in het licht blijf. Daar ligt voor mij de uitnodiging.
4 december 2015 om 10:23
Ik miste Jarien al met zijn lichtfakkel:)
4 december 2015 om 10:26
Onderhand zou ik het nu ” liefde voor het volmaakte ” willen gaan benoemen.
3 december 2015 om 11:29
Broederschap wat houdt dit in voor onszelf? Willen we werkelijk wel iemands broeder zijn. Beseffen we werkelijk dat wij het zoonschap zijn, de Christus. Zolang we vasthouden aan het lichamelijke en niet beseffen dat we geest zijn die het lichaam alleen maar gebruikt om zich te tonen in de wereld. Het lichaam kan niet ziekte creeeren het is onze geest die dit bewerkstelligt, om ons iets duidelijk te maken.
Zolang wij streven naar dit broederschap zal het ons niet lukken, omdat iedere keer als we iets verbeteren of loslaten doemt er weer een volgend probleem op. het is toch het ego dat dit wil en geniet van deze eindeloze bezigheid, die ons daarmee zijn eigen voortbestaan ondersteunt.
Dit proces is bewustwording net zoals in de maatschappij waar de medische wetenschap strijd tegen ziektes voert. Al zolang als de medische wetenschap zich hiermee bezig houdt en oplossingen zoekt is er zoveel van de bevolking ziek. er wort resultaat behaald op bepaalde ziektes ,maar iedere keer doemen er weer nieuwe ziektes op. Zolang we hiertegen strijden blijven ze bestaan.
om ziektes op te lossen zijn er ziektes nodig. het houdt hiermee zichzelf instant. Ditzelfde geld met het streven naar de perfecte broederschap. Willen we echt liefde gaan zien in de wereld dan is het belangrijk dat we liefde willen zijn.
Geloven wij werkelijk dat dit mogelijk is en dat wij liefde ZIJN?
Als ik tegen jou als lezer zeg : Ik weet dat jij van mij houdt en ik hou van jou. Iedereen en alles om mij heen houdt van mij. Wat komt er dan in je op? Is het weerstand of kun je meteen volmondig ja zeggen? Als je dit werkelijk beseft en hiervoor open staat, dan zal het geen probleem wezen, maar als er iets even in aanmerkingen of tegensputtert dan zit je ego in de weg. Dan zit je alweer vast in het proces. We ZIJN liefde of we het willen zien of niet. Ieder moment stralen we deze liefdesenergie uit in elke situatie, ook al hebben we een onenigheid met iemand. Als we onze focus op de onenigheid richten richten we ons op het ego. Als we naar bed gaan en we kunnen de situatie herbeleven en beseffen dat tijdens deze onenigheid wij beiden lichtenergie naarelkaar stuurde, wat plaatsvind op een ander bewustzijns niveau. Dan zijn we steeds meer en meer bewust wat er werkelijk gaande is. We staan dan toe om deze hele situatie in een ander licht te zien. Je kunt zo je hele leven doorlopen en bewustzijn dat dit altijd in iedere situatie heeft plaatsgevonden. Gewoon een uitwisseling van licht, waardoor ons bewustzijn zich kon verruimen. Dit licht is jouw Christus licht en hoe meer je dit bewust wordt in iedere situatie, hoe meer het gedrag van je lichaam en je reacties zullen veranderen .
De oorzaak van alles leg je weer in handen van je eigen goddelijkheid. We hoeven hier niets voor te doen alleen maar het toe te laten, dat het licht zich door ons manifesteert ieder moment, waar je ook bent. Willen we werkelijk iedereen als onze broeder beleven en voelen dan kan dit het moment zijn om tot het besef te komen.
Nu is het bewust ZIJN en is in harmonie met je goddelijke geest. Straks of in de toekomst is bewustwording. Als je vandaag iemand tegen wie het ook is wat hij ook doet komt besef dan in je hart. IK HOU VAN JOU. JIJ bent degene die God stuurt om mij dt bewust te worden. Dit is liefde in broederschap. Iedere keer dat er een ja maar in je opkomt is ego je weerstand tegen EEN ZIJN. Daarom zie je de wereld die je ziet. Je kunt dit overstijgen omdat je liefde BENT en liefde kunt ZIJN hier op dit moment. misschien wil je meteen reageren hierop ,maar laat dit gewoon eerst op je inwerken en voel wat er gebeurt. Besef werkelijk dat je liefde BENT en niets anders kunt geven om je wareZELF te gaan voelen. Als je iemand iets ziet doen waarvan jij denkt hoe kan iemand daar nu liefde aan geven, wees dan bewust dat je je laat leiden door je zintuigen die door de afgescheiden geest bestuurd worden. Tegelijkertijd heeft er iets anders op een ander bewustzijns niveau plaats. Om dit te gaan zien en alles te doorzien wat hier op aarde gebeurt besef dan dat er altijd een uitwisseling van licht tussen jou en jouw geschapen wereld plaatsvindt, dan zal jou langzaam maar een andere wereld gegeven worden, die reeds al bestaat.
Voorbij het lichamelijke kunnen we onszelf vnden in eenheid met alles. Het dagelijkse leven gaat gewoon door, maar je zult steeds meer bewust ZIJN van de werkelijkheid.
3 december 2015 om 23:39
Mooi, Richard. We zijn liefde inderdaad. Wie het ziet die weet het. Ik was trouwens onlangs nog bij een satsang, en één van de aanwezigen gebeurde het ter plaatse dat hij dit ineens inzag. Wat een mooi moment was dat. Daarna is hij gewoon weggegaan, hij had zijn antwoord gekregen.
3 december 2015 om 22:54
Hoi jan,
Ja dat is goed hoor.
richard
3 december 2015 om 21:46
De oorzaak van alles leg je weer in handen van je eigen goddelijkheid. We hoeven hier niets voor te doen alleen maar het toe te laten….
Ja dat klinkt allemaal zo eenvoudig en zeker mooi maar het is zo moeilijk voor ons hier in de dualiteit om stilte en rust te vinden. De ervaring leert dat het licht niet uit chaos kan werken?
4 december 2015 om 09:43
Hoi Sonja,
Ik kan begrijpen wat je hier omschrijft.
Ik heb het idee dat het ik hier als ego wordt omschreven en als je dat ik maar oplost dan ben je een lichtwezen vol liefde.
Dat is een utopie, een die zich te pletter loopt tegen zijn eigen schaduw. Het duister in de mens en jezelf ontkennen en roepen dat het een kwestie is van de knop om draaien en deze ik of ego uit te schakelen en je liefde bent? Nee daar droom ik niet in mee!
3 december 2015 om 23:39
Hoi Sonja,
Het moeilijke is dat het zo makkelijk is.
Onze geest is de schepper. Het licht werkt altijd. Het werkt vanuit zichzelf. Het heeft ons ego bezigheid niet nodig.
Als we blijven denken vanuit het ego, dan blijven we denken ik heb dit of dat, rust vrede, stilte nodig eerder kan ik er niet toe komen. Dat is ons ego wat tegen ons praat en zegt er valt nog heel wat werk te verrichten voordat jij zover bent. Besef dat tijdens dat die gedachtes in je opkomen je rust bent door constant tegen jezelf te zeggen Ik BEN rustig en vredig al jagen de gevoelens van onrust door je heen. Deze gevoelens en onrust komen voort uit al die tijd dat je je verwijderd bent geweest van je eigen goddelijkheid je eigenliefde. Deze onrust zoekt zichzelf en bevestigt zich iedere keer weer en raak je weer teleurgesteld in jezelf, maar dat zelf BEN je niet. Verander ieder keer je gedachte als je je onrustig of chaotisch voelt en je jezelf hoort denken of zeggen ik ben chaotisch. Laat die gedachtes aan chaos maar komen en besef Ik was chaotisch, maar zelf tijdens de chaos is de rust in mij aanwezig Ik heb nu gekozen voor rust en vrede en BEN nu rustig en kalm, want dat is mijn ware geest. Ik Ben mij nu bewust dat ik GODS liefde BEN. Deze liefde geef ik nu en straal ik uit naar alles en iedereen. Besef aan het eind van de dag of je het nu bewust bent geweest of niet. Ik heb de hele dag mijn Goddelijke liefde uitgestraald naar alles en iedereen. Besef dan ook dat dat werkelijk is gebeurt al vertelt je ego je wat anders , daarmee heel je de hele dag. Als je gaat slapen doe je precies hetzelfde met de nacht die komt en slaapt in met: waar ik over droom wie ik ook ontmoet ik straal overal mijn goddelijke liefde uit naar alles en iedereen, omdat ik nu bewust ben dat ik liefde ben.
In de ochtend sta je op met deze gedachte Ik heb de hele nacht in mijn dromen mijn liefde uitgezonden naar alles en iedereen ,omdat dat is wat ik BEN en deze nieuwe dag ben ik mij bewust dat ik deze liefde gedurende de hele dag uitstraal omdat ik liefde BEN en hier op aarde ben gekomen om deze liefde onder de mensheid te verspreiden.
Zo begint langzamer hand er iets te veranderen in die zin dat er iets in je bewustzijn naar voren komt dat jou meer en meer gaat begeleiden en bij iedere andere gedachte die dit tegenspreekt zeg je tegen jezelf. Ik heb jou losgelaten en geef je aan God terug. je verzet je er niet tegen maar laat het los het heeft geen kracht meer ik weet NU dat ik Gods liefde ben.
Probeer hierbij goed te voelen dat je dit alles gewoon doet zonder iets te verwachten.
Richard
4 december 2015 om 18:19
Hallo Richard, n.a.v. je laatste reactie naar mij: “Als je er niets mee kunt, laat het liggen. (…)”.
Wat betreft de eerste helft: ik weet het, dankjewel.
Wat betreft iets mooiers willen hebben dan een ander, en een ander iets misgunnen: dit is iets dat nog nooit in mij is opgekomen.
Het zit gewoon niet in mijn karakter, de haken van mijn ego waar ik wel eens achter blijf hangen zijn een ander soort haken.
Wat betreft de beslissing nemen om onze geest over te dragen aan God, zodat God denkt met onze geest: het kan zijn dat ook dit voor sommige mensen tijdelijk behulpzaam kan zijn.
Maar wie meent dat God denkt met zijn geest, leeft nog steeds in een illusie. Er is geen God. God is liefde. Er is alleen Liefde. Gedachtes komen en gaan, liefde blijft. Liefdevolle gedachtes of egoïstische gedachtes zijn allemaal producten van de body-mind. Je aandacht verplaatsen van je gedachtes/gevoelens/emoties naar gewoon Zijn, de ruimte die je in wezen bent, waarin alles komt en gaat, lichaam, gedachtes, gevoelens, ervaringen, is veel directer. Die ruimte, waarin alles verschijnt en verdwijnt, en verwelkomd wordt, dat is Liefde.
Dankjewel voor je persoonlijke reactie Richard.
4 december 2015 om 21:28
Nou, nou Manannan. Het lijkt wel of hier een dominee aan het woord is. Dit is zo, en dat is zo. Dit is dit, en dat is dat.
Zo zien we een merkwaardig en onontwarbaar bouwwerk van opeengestapelde conclusies ontstaan…
Probeer de boeien van het woord nu eens voor één dag van je af te werpen. Dan heb je minder woorden nodig om veel meer te zeggen.
4 december 2015 om 13:19
Richard, jou betoog verliest bij mij iedere bodem. Letterlijk vertaal je mijn woorden in jou beleving en dat is niet de mijne. Ik ben niet zo bezig met hardnekkig het licht te zien. Ik vind het ook bijzaak. Christus is het lichtwezen en hij is de bemiddelaar tussen het duister en het licht. Hij geeft ons middels ons ik de ervaringen tussen deze twee en een vrije keuze. Dit midden is niet te bewerkstelligen door mantra’s van licht of te roepen je bent er al. Jou hele betoog ” in de wij vorm” laat deze ontwikkeling los en zegt ” je bent er al” .
4 december 2015 om 16:28
Leonie.
Wat ik bedoel is niet dat het roepen van ik ben er al dit alles teweeg brengt. Dit zou gewoon weer een nieuw maniertje zijn van mijn ego zijn om Gods plaats in te nemen. Het bewust hiervan willen zijn en zomaar iets roepen is iets heel anders
De laatste stap kan alleen door God gedaan worden.
Wij zijn alleen degene die de deur van ons hart openen zodat God binnen kan komen. God maakt dan mijn keuzes en ik ben dan vrij van keuze maken en vrij van ervaringen om volgens mij ego juiste keuzes te moeten maken.
4 december 2015 om 09:32
Bedankt Richard voor de nadere uitleg. Ik zal mijn best doen al is wat Leonie schrijft ook aan de orde maar wellicht hetzelfde. Jan beschreef eens dat de menselijke vrijheid en verlichting ….het bewustzijn groeit door het maken van keuzes .
4 december 2015 om 00:34
Met alle respect natuurlijk, maar ik weet eerlijk gezegd dan weer niet of al die tips en raadgevingen om dit allemaal zo te kunnen gaan zien en beleven, of iemand daar nou echt iets aan heeft. Als er dit in je opkomt zie het dan zus en als je zo denkt doe dan dat…. volgens mij werkt het zo niet….. al wil ik niet voor een ander spreken natuurlijk.
Alleen als je zelf met alles dat je in je hebt, op zoek gaat naar de kern…. alleen dan kan het gebeuren volgens mij dat je het ontdekt… het “hoe” ontdek je dan vanzelf wel, het komt vanzelf op je pad….. eerst een glimp… dan nog een paar… na een tijdje ga je het herkennen… dan wordt het steeds makkelijker…. dan nog tig keer vallen en opstaan en bergen en dalen door, maar dan wordt het toch steeds eenvoudiger, en kan je het ook steeds meer vanzelf laten gaan, en daarna weet ik het niet want daar zit ik zelf nog maar de uiteindelijke eenwording schijnt dan ook nog mogelijk te zijn maar dat terzijde.
4 december 2015 om 12:42
Hoi Manannan,
Als je er niets mee kunt, laat het liggen.
De waarheid is simpel. Wij hebben zelf er iets moeilijks van gemaakt.
Het echte antwoord komt van binnen. Als we werkelijk met alles wat in ons is gaan zoeken en dit wekelijk beseffen. dan houden we op met zoeken en hoeven we hier alleen nog maar bewust te ZIJN, want we hebben alles al. Hoe meer we alles durven laten gaan, hoe makkelijker dingen gewoon op ons pad komen. Het durven laten gaan heeft ook met vertrouwen in God te maken, Zal ik wel werkelijk willen wat God voor mij in petto heeft. Dit is best een heftige beslissing .
Als we bewust zijn dat God en wij dus als zijn scheppers liefde zijn kunnen we erop vertrouwen dat alles wat hieruit voortkomt, ook werkelijk altijd iets moois is.
Dat dit eng is is omdat we vanuit het ego vaak iets mooiers willen hebben als een ander. Het vertrouwen dat alles en iedereen jou dat gunt en meewerkt hieraan kan alleen maar verschijnen als wij dat eerst onszelf realiseren dat wij dat ook doen. Zolang wijzelf nog gedachtes koesteren van een ander iets misgunnen zullen deze schaduwen in onze eigen wereld opdoemen.
Besef dan dat wat liefde is, dat wat wij zijn deze gedachtes nooit zou kunnen doen verschijnen. Dit zijn gedachtes van het ego, dat zijn wij niet.
Wij kunnen nooit de totale wijsheid omvatten met onze menselijke geest. Het overdragen van onze geest aan God, zodat God denkt met onze geest is de enige beslissing die we hoeven nemen.
4 december 2015 om 00:14
Dat klinkt prachtig allemaal doch het ik ontwikkeld zich alleen door schaduw en het licht. Het kan niet verblijven in een lichtwereld zonder de schaduw die onherroepelijk zich zal aandienen . Ik had een zwager die de hele dag de liefde hardnekkig naar ieder wezen wilde uitstralen maar toen iemand hem op zijn tenen trapte kwam daar een heftige reactie uit zijn mond.
Er zijn ook mensen in de wereld die zeer kwade krachten de wereld in dragen en deze krachten moet men niet met de mantel der liefde bedekken maar benoemen en bewust leren zien. Liefde heeft men niet, liefde is er soms zomaar . Deze lichtmomenten koester je en geven je kracht .
4 december 2015 om 21:48
Haha, ja, inderdaad Leonie. ‘Uw daden spreken luider dan uw woorden.’, daar moest ik meteen aan denken.
Voor mijn gevoel is ‘Liefde’ wel het meest misbruikte woord.
4 december 2015 om 11:57
Leonie,
Het antwoord zal niet zijn dat we hardnekkig liefde uit blijven stralen, dat zal dan steeds een poging van het ego blijven om dit te bereiken. Iedere keer zul je dan weer hetzelfde tegenkomen waardoor we altijd onszelf weer blijven veroordelen.
Als we deze liefde bewust willen uitstralen, willen wij de kracht van God HEBBEN en deze wil toont een tekort aan en wil dingen perfect maken die al perfect ZIJN.
Waar we ons van bewust kunnen zijn is dat we alleen maar liefde en licht ZIJN. Het bestrijden van duisternis kunnen we alleen maar met ons eigen duisternis.
Liefde hoeft niets te bestrijden en kan niets bestrijden. Dit strijd gevoel leeft in onszelf. We hoeven alleen maar steeds bewust te ZIJN dat liefde alleen maar liefde uitstraalt. Het ziet alleen maar liefde.
Waar ik over praat is om ons bewust te ZIJN dat we allen liefde ZIJN. Er hoeft niets meer gedaan te worden het gebeurt automatisch al we bereid zijn onszelf over te geven. We kunnen dit niet zien als we niet bereid in ons een gedachte toe te laten die zegt dat dit mogelijk zou zijn.
Ook gaat het er niet om alles met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee zouden we het juist verborgen willen houden voor God. Het met de mantel der liefde bedekken is waarmee we ons eigen duistere kant willen bedekken.
Het toeschrijven aan mensen die duistere krachten de wereld in willen sturen klopt helemaal, maar waar het om gaat is juist om dit te ontstijgen niet door kwaad op de wereld te blijven ,wat daar gebeurt dat is slechts een afleiding van het ego.
Het gaat erom om alles in het licht te zetten puur door alleen bepaalde dingen onze aandacht te geven. Kijken wat er in ons eigen leven gebeurt, met wie hebben wij en moeizame relatie. Met wie zijn wij persoonlijk in oorlog. Als wij dit in onze eigen wereld en omgeving helen, helpen wij de mensheid.Hiermee heeft iedereen een taak op zich genomen. De een heeft misschien de taak om het duister aan de oppervlakte te brengen, de ander om dit op te lossen door er juist met liefde naar te kijken en om te zetten in iets anders.
De pogingen die wij als mens doen en met mens bedoel ik lichaamsbewustzijn willen we iets veranderen door onze eigen menselijke kracht. Dit is een oordeel.
Wij keuren iets af. Dit doen wij omdat we niet beseffen dat we iets alleen maar zien, omdat we erin geloven.
Als we dus bereid zijn iets anders te gaan geloven zullen we iets anders gaan zien.
Je schrijft ook liefde heeft men niet, maar komt zomaar ineens. Dat is nu net waar het omgaat , je hebt het niet je bent het. Je kunt het niet kwijtraken. Juist door hiervan steeds meer bewust te worden verschijnt het steeds weer opnieuw en besef dan dit is wat IK BEN.
Als we deze wereld buiten ons loslaten en bewust worden dat alles binnen onszelf ontstaat en deze liefde die wij zijn gewoon laten stromen zonder bemoeienis dan verandert de wereld voor ons, niet door wat wij doen ,maar omdat we het durven te laten gebeuren. Dan kunnen we weer Gods schepping voor ons gaan zien.
Alles vindt plaats op dit moment alles, wat je ook maar voor kunt stellen. De enige werkelijke keuze die we hoeven te maken is : Laat ik mij vervullen met liefde zonder schuldgevoel met betrekking tot wat er buiten ons gebeurt? Of heb een oordeel en beoordeel ik mijzelf dan als schuldig ten opzicht van de wereld.
Het kan alleen gebeuren via het onszelf niemand buiten ons kan ons hiermee helpen.
Alles is een kwestie van bewust ZIJN. Eenheid kan alleen gezien en beleeft worden als we voorbij bereid ZIJN en open staan dat er iets bestaat voorbij het menselijke bestaan. In het hier en NU zijn wij zijn geest en geen lichaam. Wij laten God toe dit lichaam te gebruiken voor deze taak iets anders is er niet. Hou dit er voor ieder uitziet? Geen idee, daar kun je alleen zelf achter komen door het toe te staan.
4 december 2015 om 00:52
Liefde heeft men niet idd, liefde is wat je bent, het spul waar je van gemaakt bent. En idd, dat betekent helemaal niet dat je altijd voor iedereen lief en aardig hoeft te zijn. Integendeel.
Als je op zoek gaat naar je ware Zelf (meditatie, zelfonderzoek) dan zul je niemand vinden, alleen Liefde. Die liefde is er altijd, wat er ook gebeurt. Die liefde was er al voor jij er was. Alles gaat voorbij, jij en ik ook, emoties, verwarring, gedachtes, alles waar we aan hechten, maar de liefde zelf, het bewustzijn, niet. Jij bent niet de persoon die je denkt te zijn, die persoon is verschenen in liefde, is gemaakt van en door Liefde. Daarom is God liefde. En God schiep ons naar zijn evenbeeld.
De imperfectie van de schepping is ook God, is ook Liefde, want alleen zo kan God zichzelf leren kennen. Het ego is niets anders dan een mechanisme in ons systeem waardoor we vergeten zijn wat we werkelijk zijn. Al blijft de herinnering diep in ons, vaag knagen. Dat vergeten is noodzakelijk, anders zal je niet proberen het weer te vinden. En kan God zichzelf dus niet leren kennen.
3 december 2015 om 01:40
Ik was nog iets vergeten. Je schrijft in dit artikel over tekortschieten…. maar is dat wel de werkelijkheid, schieten wij werkelijk tekort? Volgens mij zijn we gewoon zoals we zijn, met onze mogelijkheden en onmogelijkheden, en natuurlijk maken we wel steeds inschattingsfoutjes enzo, maar dat is ook geen tekortkoming, dat is gewoon zoals het is. Is het een tekortkoming van een hond, dat hij niet in een boom kan klimmen? Nee, hij is gewoon beter in rennen, daar is ie op gebouwd. Dus stel nou, dat mevrouw Dinges steeds haar mond voorbij praat, en haar best doet om dit af te leren, …. is dat nou een tekortkoming van haar, of is dat alleen maar een misvatting, een inschattingsfout, en is de werkelijkheid dat er mensen zijn die er steeds van alles uitflappen, en dat die hun functie hebben, en verder dat er mensen zijn die precies het tegenovergestelde doen, die ook een functie hebben. Kun je werkelijk met je hand op je hart tegen jezelf zeggen, dat je tekortkomingen hebt? Zou je ooit tegen iemand van wie je houdt, zeggen dat die tekortkomingen heeft?
3 december 2015 om 21:39
Juist daarom gaat het ook over liefde voor het onvolmaakte en geen oordelen over iets wat in jouw ogen onvolmaakt of een misvatting is, of hoe je het ook noemen wilt.
Ik las eens zoiets als….onderzoek je gedachten 24 uur lang en dan zul je Gods afwezigheid begrijpen.
Ik kan met de hand op mijn hart beweren dat ik tekortkomingen heb, vaak tekortschiet, zeker . Jij niet dan?
3 december 2015 om 23:56
Jan, het is wellicht weer een kwestie van benoemen, maar nee, ik geloof niet in tekortkomingen. Alles is perfect zoals het is, jij en ik ook. In oorsprong dan. Ik zou nooit tegen iemand zeggen dat die een tekortkoming heeft. Over mezelf ook niet. Ik maak wel fouten en zie niet altijd alles juist, ik kan niet alles en ben niet overal goed in, zulke dingen en meer, maar ik zie dat niet als tekortkomingen. In mijn beleving doe je daarmee jezelf tekort, je bent volgens mij een volmaakt schepsel van God, precies goed om te doen waarvoor je hier bent. Dus soms tekortschieten ja, maar tekortkomingen hebben, nee. Overigens; je zgn tekortkomingen kunnen in een andere situatie juist onmisbare talenten blijken te zijn!
Ik vind dat wel leuk hoor, beetje broederlijk bomen zo. 🙂
2 december 2015 om 23:40
Hoi Jan, zoals je weet ben ik het zeker eens met wat je hier schrijft over esoterie. Zo gaat het helaas met alles; er zit veel moois en goeds in, maar zodra we ons er aan vast willen klampen, wordt het een rigide set van regels en onstaan er al weer groepen die liberaler of juist conservatiever de hand willen houden aan wat Geschreven staat in de Schriften…..
Weet je, één van de belangrijkste inzichten is volgens mij, dat het niet om het inzicht zelf gaat, maar om de bron waar die vandaan komt. Als je in contact met die bron kunt zijn, dan zul je elk moment opnieuw het dan benodigde inzicht kunnen verwerven, en is het niet nodig om aan inzichten uit het verleden vast te blijven houden.
Over perfectie: volgens mij is het hele Bestaan en het Leven in diepste wezen één groot klein minuscuul afwijkinkje van de Goddelijke Perfectie. Het is werkelijk, juist de imperfectie, die de perfectie completeert. Dus perfectie zonder imperfectie is niet perfect. De imperfectie maakt het perfect. En dat is geen theoretische filosofische overweging, maar een wezenlijkheid die ten grondslag ligt aan alles dat bestaat, inclusief onszelf. Wie het ziet, die ziet het, en kan niet anders, dan het liefhebben… yes 🙂
Maar…. wat betreft elkaars verlosser worden…. nee, dat zal nooit zo kunnen zijn, dat is een absolute illusie, onmogelijk. Natuurlijk kunnen we heel veel voor elkaar betekenen in dit proces, dat jij noemt, bevrijding van de geest, en doen dat ook sowieso- vaak zonder het te weten…soms zelfs tegen wil en dank, haha!!! Maar nee, die bevrijding, dat is iets, dat kan je echt alleen maar helemaal zelf doen….
Nu, tot zover voor nu… tot lees’ !
3 december 2015 om 23:30
“Over perfectie: volgens mij is…. enz… enz…”
Nou, da’s niet niks, om met zoveel woorden niets, maar dan ook werkelijk he-le-maal niets te zeggen. Niets is niet niets. Afgekeken van de oude Japanse schilderkunst: laat zoveel mogelijk wit, dan is dat alvast goed.
Behalve misschien VVD-politici doen niet veel mensen je dit na. Zelf besef je het nog niet, maar van jou gaan wij nog veel horen in dit land!
3 december 2015 om 07:05
Er zijn maar heel weinig kinderen die zonder verloskundige hulp, arts of vroedvrouw ter wereld komen. En de eerste levensjaren zijn we ook zo afhankelijk, dat we zonder de hulp van de medemens niet zouden overleven. De mens is als zuigeling de meest hulpeloze als je dat vergelijkt met de dierenwereld. Deze gedachten kwamen bij me op bij de gedachte aan alleen op een eilandje zitten.
3 december 2015 om 06:24
Op een eiland zitten en zonder een mens om je heen ontwikkel je niets. Je kan praten met een boom of een vis, maar ze zullen je niet spiegelen.
Door te incarneren met mensen uit vorige incarnaties, kun je elkaar weer opnieuw helpen tot een wakker bewustzijn te komen. Alleen door de ander kun je jezelf leren zien en komen tot verlossing !
3 december 2015 om 13:05
Dankjewel voor je reactie Leonie. Mensen leven samen met andere mensen, en zo hoort het ook, en inderdaad ook om onszelf te spiegelen, en ons bewust te worden van onszelf, hebben we elkaar nodig. Maar bevrijding, ontwaken, dat kan alleen puur uit jezelf komen, en als dat zo is, kan alles wat zich voordoet, je daarbij van dienst zijn. Maar elkaar helpen om tot bevrijding te komen, is echt een illusie mijns inziens. Je kan elkaar hooguit af en toe een eindje verder helpen, maar dat is maar tijdelijk. Uiteindelijk zul je steeds weer op jezelf worden terug geworpen.
3 december 2015 om 21:34
Bedankt voor je positieve en weloverwogen reactie. Dat zijn toch weer even andere pepernoten. :/Maar elkaar helpen om tot bevrijding te komen, is echt een illusie mijns inziens. Je kan elkaar hooguit af en toe een eindje verder helpen, maar dat is maar tijdelijk. Uiteindelijk zul je steeds weer op jezelf worden terug geworpen./
Zoals Kees hieronder schrijft en Leonie erboven….zonder elkaar geen ontwikkeling.
Ieder mens neemt minimaal 1 ander bij de hand en helpt hem of haar verder. Maar inderdaad de laatste stappen kan je alleen zelf zetten. En inderdaad mijn leven is een aan eenschakeling van op mijzelf teruggeworpen worden, dat hoorde blijkbaar bij mijn zoektocht naar broederschap. Wonderlijk eigenlijk dat broederschap niet gezocht en georganiseerd kan worden maar er is aan het eind van de zoektocht.
Groet!
Jan
4 december 2015 om 01:12
😀 gelukkig heb ik een rekenmachine 😀
4 december 2015 om 00:55
Paradoxaal, zelfs. Héél paradoxaal. 🙂 En btw, die sommetjes hier beginnen regressieve neigingen in me op te roepen…. 😉
4 december 2015 om 01:01
zie je daar heb je het al 🙂
3 december 2015 om 23:44
Jan schreef: ‘de laatste stappen kun je alleen zelf zetten.” Inderdaad Jan, dan zijn we het eens. En wonderlijk is de tocht inderdaad…. heel wonderlijk!!! 🙂
1 december 2015 om 08:02
Hallo Herm,
Hoe gaat het in het Limburgse heuvelland?
Je beschrijft een mooi sprookjesland en de verwerking is nog steeds bezig. Het leven blijkt steeds weer geen sprookje te zijn maar harde werkelijkheid, onvolmaakt dus. Het valt niet altijd mee om daar liefde voor op te brengen.
Waar ik over schrijf gaat meer over het kwetsbare onvolmaakte, denk ik.
Hartelijke groet!
2 december 2015 om 20:37
Ha die Jan!
Het gaat wel goed in het heuvelland, dank je. Ook hier is het herfst en dus kale bomen, vaak grijs en vroeg donker. Het leven speelt zich meer binnen af, bij de kachel. Maar over een paar weken gaan de dagen alweer lengen. Gelukkig, ik hou toch meer van het buitenleven!
Inderdaad, het leven is allesbehalve volmaakt. Tenminste, in onze menselijke ogen dan. Ziekte, dood, armoede e.d. zouden wij er liever uit bannen. Van liefde, gezelligheid en materiële overvloed krijgen wij daarentegen niet snel genoeg.
Maar het heeft natuurlijk meer kanten. In 2004 werd ik plotseling door een ernstige ziekte getroffen. Mijn lichaam veranderde opeens van een waardevol instrument in een verzameling botten, spieren en bloedvaten waar ik vrijwel niets meer mee kon doen. Mijn tanden moesten gepoetst worden en ik moest gewassen en geschoren worden door de verpleging. Eten was een marteling waar ik dagelijks toe gedwongen werd.
Als een klein kind heb ik weer moeten leren lopen. Wie denkt er nu nog bij na wat een buitengewone prestatie lopen eigenlijk is als hij naar de keuken gaat om iets te drinken te halen?
Toch had ik die gitzwarte episode niet graag willen missen want ik realiseer me nu veel beter wat kwetsbaarheid en onvolmaaktheid is dan voorheen. Met andere woorden: ik ben beter geworden.
Een hartelijke groet uit het zuiden!
Herm
30 november 2015 om 22:50
Een mooie en kriebelende titel Jan: ‘Liefde voor het onvolmaakte’!
Dat zette me aan het denken: de natuur is ook onvolmaakt, in de zin van: nooit klaar.
Panta rhei: als alles voortdurend vloeit kan nooit iets af zijn. De oude Rozenkruisers hadden een nog ruimere blik: opgaan, blinken en verzinken. Herfstkleuren laten ons zien dat men het hoofd niet van het verzinken af moet wenden.
Haha, dat klopt zeker wat je schrijft over esoterische groeperingen. Ik heb een tijdje tegen lantarenpalen geleund en af en toe achteloos wat steentjes geworpen in de schilderachtige vijvers van het verre land Nietsamen. De koning van dat land hield niet van humor want daardoor zouden mensen wel eens aan het denken gezet kunnen worden wat zeker zou leiden tot het tornen aan uit Italiaans marmer gehouwen waarheden. Wie niet als levensmotto had: ‘In het altijd en eeuwige NU zijn jullie een andere wij, en dus leren jullie ons wat wij jullie NU leren.’ kreeg een belegen en ongeschoren klaroenblazer aan de deur die de ongehoebelde schavuit uit Nietsamen verbande.
Het was dan wel weer ontroerend dat iedereen diep van binnen heus wel het beste met je voor had.
Hartelijke groet,
Herm
30 november 2015 om 21:05
Bijlage:
Ik plaats hier even, na wat vragen via mail, de sociale hoofdwet waar ik mijn leven lang mee geworsteld heb, omdat het mij raakt en ik geloof dat het een diepe waarheid in zich draagt. Hoewel moeilijk in de praktijk te brengen in deze individualistische maatschappij, wil niet zeggen dat het niet waar is.
•De Sociale Hoofdwet:
”Het welzijn van een geheel van samenwerkende mensen is des te groter naarmate het individu minder aanspraak maakt op het resultaat van zijn prestaties, dat wil zeggen naarmate hij deze opbrengsten meer aan zijn collega’s laat en naarmate zijn eigen behoeften niet vanuit zijn eigen prestaties maar vanuit de prestaties van de anderen bevredigd worden.”
•Een kortere versie van de wet: “Het welzijn van de mensen is des te hoger naarmate het egoïsme geringer is.”
30 november 2015 om 21:08
Nieuwe pagina toegevoegd aan Geestesstromingen e.d. bovenin de site.
https://deverwanten.nl/een-verloren-eenling/sociale-driegeleding/
30 november 2015 om 20:15
Ik ben het met je eens Jan. De sociale driegeleding is een mooi uitgewerkt beeld van Steiner, maar is nog in geen enkel antroposfisch instituut, ook niet in de vrijeschool, aangeslagen. De praktijk van de sociale driegeleding verwacht van ons en van de mensen om ons heen dat wij allemaal zijn ingewijd. In wezen wordt echter aan dit inwijdingsproces binnen de vrijeschool weinig tot geen aandacht besteed. Dus dan kan je dit ook niet verwachten. Wanneer dus van de medewerkers in een vrijeschool wordt verwacht, dat zij zich gedragen als ingewijden in een sociale driegeledingsproces, schept dit verwachtingen, die zij naar mijn inzien niet kunnen waarmaken, en daardoor onechtheid in de hand werkt. Vrijeschoolleerkrachten die ontkracht worden doordat zij het idee hebben dat zij niet kunnen voldoen aan de eisen die aan hen worden gesteld … wat eenzaamheid, kwetsbaarheid, angst en soms zelfs arrogantie in de kaart kan spelen. Is het niet zo dat dit op dit moment ook al hier en daar gebeurt? Is dit ook niet een reden dat het ziekteverzuim van leerkrachten bij vrijescholen hoger is dan bij reguliere scholen? Antroposofische denkbeelden zijn mooi, zolang zij de praktijk op school in haar ontwikkeling steunen. En een aangedragen denkbeeld kan pas echt voor je zijn, wanneer je dit zelf hebt kunnen ervaren. Gelukkig hebben we de tijd mee… een hectische tijd die vraagt om verstilling en van daaruit tot nieuwe inzichten komen. We worden meer en meer bewust. De wijding in een nieuwe tijd krijgt op dit moment in de hele wereld grote belangstelling. Wereldwijd krijgt deze vraag om verstilling en vernieuwing aandacht in de vorm van prachtige oefeningen… want deze tijd vraagt hierom. Mindfulness is daarvan een mooi voorbeeld… een vorm van meditatie die meer en meer wetenschappelijke ondersteuning krijgt. Een gave vanuit de wereld om ons heen. Steiner wist 100 jaar geleden dat deze nieuwe tijd in aantocht was. Laten we aan dit ontwikkelingsproces alle aandacht geven, want een intuitief zicht op het functioneren van onszelf en de wereld om ons heen is broodnodig. Laten we om ons heen kijken en zien wat de wereld ons op dit moment aan kadootjes wil schenken. Laten we kijken wat wij aan de wereld willen schenken. Het geven en ontvangen van geschenken is een proces dat over en weer gaat. We kunnen elkaar helpen. Je eindigt je artikel met een Adventsbeeld. Laten we verloskundigen worden die helpen bij de geboorte van innerlijke kinderen. Wat een mooi beeld op deze eerste adventsdag. Dank je Jan :)!
29 november 2015 om 22:15
Het begrip esoterische groeperingen of kringen is op zich al problematisch. Als het goed is zijn mensen individuen die zich met esoterie bezig houden. Als ze dan toch een bepaald groepsgedrag gaan vertonen, dan hebben ze er niet zo veel van begrepen denk ik. Anderzijds als sommige mensen zich toch zo gedragen,vind ik het toch een vorm van generaliseren om dit gedrag ook bij diegenen te veronderstellen die dit kuddegedrag niet vertonen. Generaliseren en spirituele ontwikkeling en groepsgedrag zijn grootheden die elkaar eigenlijk niet verdragen.
30 november 2015 om 12:50
Ik begreep hieruit , dat je in een bepaalde stroom thuisvoelt en je daarin de praktische wegwijzers gebruikt op eigen wijze je te ontwikkelen?
30 november 2015 om 12:51
Dit als antwoord aan Kees
30 november 2015 om 09:09
Dit is in totale tegenspraak met de individualistische ontwikkeling van de mens en zet ons terug in het oude groepsbewustzijn. Daar wil je bij de groep horen en ben je bereid om je er volledig bij aan te passen en ondergeschikt te maken.
Dat gebeurt min of meer ook in esoterische groeperingen //
Nee Kees ik ben niet aan het generaliseren ik schrijf ook, net als jij hier dat het gaat om de individualistische ontwikkeling! En er staat min of meer en niet iedereen. Je kent toch ook wel de verschijnselen van de gelovigen met de hoedjes en de zwarte kledij of de alpinopetjes en de lange jurken, de hippies, of de stoere jongetjes met de petjes achterstevoren en daaroverheen een capuchon.
Hoe je het ook wendt of keert de mens heeft vanaf het kind-zijn een behoefte om ergens bij te horen.
Dus dat wil ik beschrijven en niet mensen op een hoop vegen dus je hoef je niet aangesproken te voelen Kees. 🙂
30 november 2015 om 09:35
Als je in verenigingen of groeperingen komt ontstaat altijd het gevaar van veilig bij de groep horen en dan zegt men in een biografie gesprek: ‘en toen vond ik de Antroposofie of de Rozenkruis’ alsof dat het eind van de zoektocht is, i.p.v. dat het dan pas echt begint. Khrisnamurti hief daarom ook de esoterische vereniging/ de orde van de ster op. Ook Steiner werd immers geconfronteerd met dit probleem in zijn tijd.
30 november 2015 om 09:46
Helemaal mee eens Jan!!
--Waarheid, die immers onbegrensd is, niet geconditioneerd, en onbenaderbaar via welk pad dan ook, kan niet georganiseerd worden. Ook zou er geen enkele organisatie gevormd moeten worden om mensen te leiden tot het volgen van enig pad. Wanneer je dat eenmaal begrijpt dan zal je zien hoezeer het onmogelijk is om een geloof te organiseren. Een geloof is geheel en al een individuele aangelegenheid en je kunt en moet die niet tot een organisatie maken.--
Ook Kees schrijft dat in zijn reactie, ook al ontkracht hij dat weer in het vervolg……..
--Als het goed is zijn mensen individuen die zich met esoterie bezig houden. Als ze dan toch een bepaald groepsgedrag gaan vertonen, dan hebben ze er niet zo veel van begrepen denk ik--
30 november 2015 om 12:58
Nou daar ging ik niet van uit Adrie. Maar ja, teksten worden ook gezien vanuit het standpunt/perspectief waar men op dat moment staat, individuel gezien dan.
30 november 2015 om 12:43
Dat is mooi gevonden ” een geloof valt niet te organiseren”
30 november 2015 om 12:28
Omdat je vervolgens over generaliseren begint en er vanuit gaat dat het voor alle mensen zal gelden die daar mee bezig zijn.
Dat lees ik er niet uit. Het is een voorbeeld hoe dat kan werken.
Groetjes
30 november 2015 om 11:41
Wat ik dan zou ontkrachten ontgaat me helaas Adrie.
30 november 2015 om 09:48
Het stukje kwam uit de opheffingsrede van Khrisnamurti, dat boven in deze site staat.
29 november 2015 om 19:14
Mooi artikel Jan, met een fascinerend thema. Leuk ook dat je wat linkjes hebt toegevoegd, zodat ook de leek binnen het antroposofisch denken zich vrij gemakkelijk een ruwe outline kan vormen van wat betreft de behandelde of achterliggende thematiek. En de optie tot reageren staat weer open, hulde voor dat ook 🙂
Wat betreft je onderwerp; lijden we aan perfectionisme? Aan de ene kant zou je kunnen zeggen van wel. In de door jou genoemde voorbeelden gaat het over de obsessie met uiterlijk, de culturele verheerlijking van jeugd en de perfecte uiterlijke verschijning. Die observatie deel ik wel met je, tegelijkertijd zou je ook in zijn algemeenheid kunnen zeggen dat er een gebrek is aan het streven naar perfectie. Zelf vind ik perfectie niet zo’n interessant woord, ik zou liever zeggen het stellen van bepaalde eisen. In de eerste plaats aan onszelf, maar gesproken over bijvoorbeeld het onderwijs kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het middelmatige tot norm is verheven en dat excellentie, of het streven daar naar niet wordt aangemoedigd als het niet gewoon wordt ontmoedigt, om niet te zeggen er uit gemept.
Jij zegt ongeveer dat esoterische tradities zoals de antroposofie perfectie willen uitstralen en dat dat eigenlijk min of meer afstotend en averechts werkt. Natuurlijk bestaat er de neiging in mensen en groeperingen van mensen om een maagdelijk schoon en stralend stoepje aan de wereld te presenteren, vooral gelovigen van diverse gezindten kan dergelijke etalering in aan perfectie grenzende selfies niet worden ontzegt, waarbij zoals we weten nog al eens de ogen worden gesloten voor de minder perfecte en verkwikkelijke werkelijkheid, maar er is ook een andere kant aan dat verhaal. Want wat is er eigenlijk mis met hoogstaande normen? Als de aanhangers of ingewijden in dees of geen gedachtegoed met de leerstellingen in de hand anderen de maat gaan nemen, missen deze normen wellicht hun doel, maar wat als de normen aangewend worden om zichzelf te verbeteren zoals bijvoorbeeld sommige christenen het leven en de persoon van Jezus gebruiken als een soort ideaalbeeld om zichzelf aan te spiegelen en te proberen daarmee deze geïdealiseerde kwaliteiten ook in zichzelf te verwezenlijken? Dat is een oeroude religieuze strategie die voorkomt in alle grote godsdienstige tradities. Het heeft duizenden jaren voor sommigen gewerkt , ik zie eigenlijk niet waarom dat vandaag niet ook nog werkt. Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat in naam van religie ook zeer veel schijnheiligs, laag bij de gronds of ronduit kwaadaardigs is geïnitieerd, maar voor de geïnteresseerde is er desalniettemin vandaag nog genoeg waardevols te vinden in die richtingen.
Perfectionisme vind ik niet zo interessant en kan verlammend en beperkend werken, maar wat is er mis met het stellen van bepaalde eisen aan je eigen wijze van leven. Al te strenge levensregels zou ik niet aanbevelen, maar wat bijvoorbeeld als iemand zich er serieus op toelegt zichzelf onophoudelijk, waar mogelijk te verbeteren? Perfectionisme is misschien belemmerend, temeer ook doordat het nogal onmogelijk is vanuit een niet perfecte onvolmaakte staat een juist begrip te hebben van wat perfectie inhoudt. Voordat biologische groenten en fruit hip en trendy werden hoorde ik wel eens een koopman van dergelijke producten een beetje verontschuldigend tegen een klant zeggen ‘ Sja er kan een plekje op de appels zitten –een onvolmaaktheidje–, maar ze zijn wel lekkerder en beter voor je.’ Marketing technisch niet een heel sterke tekst vond ik, omdat het veronderstelt dat de ‘perfecte appel er dus uitziet als door een machine in glimmend plastic gegoten massaproduct. Persoonlijk ben ik dol op plastic, maar de perfecte appel stel ik me anders voor.
Haast iedereen die zich serieus bezig houdt met enige vorm van creatieve expressie heeft wel eens in gefantaseerd of gedroomd over het perfecte schilderij, de perfecte muziekuitvoering, het perfecte gedicht etc. Een onzinnig idee natuurlijk, maar wie lijdt er niet af en toe aan grenzeloze zelfoverschatting? Misschien bestaat een meer getrouw beeld er wel uit dat iemand een werk probeert te maken, daar allerlei prachtigs in wil leggen. Dat lukt soms deels en voor een groter deel lukt dat niet. Dus begint men opnieuw en opnieuw. Bij iedere poging groeit de kennis van de maker en als je dan bijvoorbeeld de productie over een langere tijd overziet dan kun je vaak bepaalde thema’s of problematiek herkennen die keer op keer ter lijf werden gegaan, maar nooit definitief werden getackeld. Als je perfectie behandelt als iets dat nooit wordt behaald, maar dat het hebben van hooggestemde verwachtingen of drijfveren wel de motor kan zijn die een beweging in gang zet en continueert dan hoeven we ons ook niet te schikken in het tevreden zijn met onvolmaaktheid.
29 november 2015 om 20:29
/En de optie tot reageren staat weer open, hulde voor dat ook :)//
Nou Pepijn ik heb naar je geluisterd en het is dan mooi dat je met een wel overdacht en duidelijk verhaal komt, niet boos of afzettend maar opbouwend, als beloning als het ware. 🙂
/ik zou liever zeggen het stellen van bepaalde eisen. In de eerste plaats aan onszelf,/ Er is daar een gevaar dat we willen beantwoorden aan een beeld en als je dan nog Christus of Boeddha als richtsnoer neemt kan dat erg frustrerend werken.
Dat kan leiden tot schijn-heiligheid en gefrustreerde mensen. Wat volgens mij belangrijk is, volgens eigen ondervinding: stel jezelf geen regels, leef het leven vrijuit, maar probeer een waarnemer te zijn die zonder oordeel kijkt en dat werkt op een wonderlijke manier.
Dat er nog weinig voorbeelden zijn in het onderwijs bijvoorbeeld waar iedereen met jij en jou wordt aangesproken is kwalijk voor de ontwikkeling van de kinderziel die inderdaad voorbeelden nodig heeft. Een leraar, vader, moeder kunnen dat zijn, maar als je vader bijvoorbeeld wegloopt kan dat averechts werken en het vertrouwen in de wereld enorm schaden. //Als je perfectie behandelt als iets dat nooit wordt behaald, maar dat het hebben van hooggestemde verwachtingen of drijfveren wel de motor kan zijn die een beweging in gang zet en continueert dan hoeven we ons ook niet te schikken in het tevreden zijn met onvolmaaktheid.//
Dat is op zich waar omdat er anders nooit grote creaties zouden plaatsvinden. Wat ik echter geloof is dat de grootste kunstwerken en uitvindingen voortkomen uit inspiratie, zoals Beethoven die hele symfonieën innerlijk hoorde.
Vele schrijvers kunnen beamen dat het opeens ging stromen alsof iets van buiten of van binnen het overnam.
Mensen die alleen op wilskracht en doorzettingsvermogen iets willen realiseren komen ver, maar overschrijden meestal geen grens naar het wonderbaarlijke, het pure uitzonderlijke.
Tot zover……………groet!
29 november 2015 om 21:38
Jan en Pepijn,
Mooie uiteenzetting Pepijn over perfectie!
Dat kun je ook horen als een pianist technisch en perfect speelt, het ontroert niet.
Het mist bezieling………………….
29 november 2015 om 14:17
Bedankt voor de link naar boer in biologisch dynamische landbouw.
Heel mooi!!!!!
29 november 2015 om 12:29
Het bleek echter een vrouw op leeftijd te zijn en ik zag het kind door haar ogen stralen.//
Wat een prachtig beeld…..wordt als de kinderen!
29 november 2015 om 10:15
Liefde voor onze onvolmaaktheid kan een soort oefening zijn om te accepteren van een zelfbeeld wat door onszelf is geschapen.
We hebben onszelf echter niet geschapen. Wij zijn geschapen door God. Wij zijn pure liefde die kan verschijnen in iedere vorm. Juist het ontevreden zijn met het door onszelfzelf geschapen zelf is een teken dat er toch zoiets als een volmaakt zelf moet bestaan. Dit doet onze zoektocht voortzetten. Het verzet tegen het verkeerde geschapen zelfbeeld blijft het juist wel in leven houden. iedere keer als we weer een nieuw beeld vormen van hoe we eruit willen zien of wat we willen hebben zal slechts weer een tijdelijke voldoening geven.
Als we echter werkelijk gelukkig willen zijn is het belangrijk om te worden wie we zijn.
We zijn liefde en hoe dit eruit ziet weten we niet. Wat we in de wereld liefde noemen is gewoon gehechtheid. Verwachtingen hebben van elkaar en als iemand hier niet aan voldoet verandert het in afwijzing. Als we beseffen dat we liefde zijn kunnen we ons alleen maar gelukkig voelen als we deze liefde weggeven daardoor verspreidt het zich in de wereld en gaan we dit terugzien in alles en iedereen. Wij scheppen onze eigen wereld en iedere dag doen we dat weer met liefdevolle gedachten over anderen waardoor we meer begrip voor elkaar kunnen krijgen. Liefde is onze natuurlijke staat. Ons ZIJN.
Iedere keer als we over iemand denken ik hou van hem als hij of zij maar dit of dat doet. Dit is geen liefde dit is gevangenschap. En doordat wij zo over alles denken weerspiegelt de wereld dit ook naar ons terug en voelen wij ons verplicht dingen te doen die we eigenlijk niet willen doen. Als we anderen de vrijheid laten om hun eigen keuzes te maken zullen we dit ook voor onszelf teweeg brengen.
Wees gewoon wat je werkelijk bent en straal je liefde de wereld in. Maak je niet druk om hoe je lichaam of dat van een ander eruitziet. Je bent geen lichaam je bent geest. Hoe meer je beseft dat je werkelijke zelf ieder moment de liefde vrijuit laat stromen en licht uitstraalt hoe meer je in harmonie met je werkelijke zelf bent en begint je lichaam meer en meer GODs liefde uit te stralen. De Goddelijke liefde stroomt door je heen door iedere cel en verlicht ieder atoom van je wezen. Als de ellende van de wereld je overvalt, keer dan naar binnen en laat het oordeel of de vragen los die in je opkomen en vertrouw op je ware zelf en voel hoe dit licht zich van binnen uit naar buiten doet schijnen. Dat zal de wereld uiteindelijk veranderen
29 november 2015 om 19:40
was jij Ritchie op netsamen? ik geloof het he? ik was bij momenten een fan van je, omdat ik vond dat je je zo lekker van het woord bediende. Ik vond je in deze tekst nogal ruk trouwens. Dat betekent dat je naar mijn idee niet in die staat van zijn bent als de eerdere stukken die ik van je las. Niet erg, maar toch een beetje jammer, ik heb toch wel je originaliteit nodig, en dan zal ik over de clichés heenlezen. Maar tegenwoordig komt niemand meer weg met het woord God in kapitalen.
30 november 2015 om 00:44
Hoi pepijn,
Ik schrijf wel eens wat onder die naam onder netsamen ja ,dat klopt.
Een oordeel of ik wel in een bepaalde staat van zijn bent is slechts een eigen verwachting gecreerd door het valse zelf.
Zolang we al oordelend blijven dwalen over deze aarde blijven we teleurstellingen tegenkomen. Als er iets geschreven wordt en wij worden er niet persoonlijk door geraakt is het misschien niet voor ons bedoeld. Hierin bestaan verschillende niveaus van trillingen. Als het ons niet raakt laten we het gewoon voorbijgaan.
Als het ons wel raakt en we merken dat we ergens misschien teleurgesteld zijn in de ander kan het ons bewust maken van een stukje gehechtheid (verwachtingen).
Van mij hoef je niets te verwachten. Mij kun je niet zien. Je kunt je slechts een voorstelling maken van mij wie of wat ik ben. Dit beeld of verwachting zal je uiteindelijk altijd teleurstellen, omdat alleen jouw echte zelf jou verder kunt helpen. Ik schrijf omdat er iets in mij iets wil vertellen voor wie dit bedoeld is heb ik geen idee van en is voor mij ook niet belangrijk. Dus als je het idee hebt dat alles wat uit mij voortkomt voor jou is bedoelt en je vindt dat niet origineel is komt dit slechts voort uit een gedachte die denkt dat er zoiets bestaat als originaliteit .. Dit is echter een illusie. In het universum bestaat alles al. Alleen wanneer we iets nieuws horen is het niet dat we iets nieuws horen, maar dat het voor ons persoonlijk als nieuw kan klinken.
Wat we ZIJN reikt verder dan teksten en woorden. Als we steeds verder komen in het ontdekken van wat we zijn, wil dat niet zeggen dat we niets meer van iets wat we al eerder hebben gebruikt niet meer gebruiken. Dit zou ons beperken want dan zouden we onszelf boven anderen stellen terwijl we allemaal gelijk zijn. Er zijn nog medemensen die oude gebruiken of woorden nodig hebben om tot hetzelfde te komen. Dit is bewust te zijn van wat we werkelijk zijn. Gebruik daarom alles met liefde en maak er gebruik van zolang de mensheid dit nodig hebt. Wat voor de een oud is kan voor de ander nieuw zijn. Niets is belangrijker dan het God zijn in onszelf. Ik ben niet belangrijk voor jou, dat is alleen een valse creatie. Alles draait om jou. Je ware Goddelijkheid. Als we die weer bewust zijn zien we elkaar in het ware licht.
Wat voor termen we ook gebruiken over of tegen de ander. We praten tegen onszelf. Een dualisme met aan de ene kant de beoordeler en de andere kant de beoordeelde. Beide komen voort uit dezelfde geest.
Slechts het opgeven van ieder oordeel over de ander zal tot het bevrijden van het oordeel over onszelf leiden. Dit is aan ieder van ons gegeven. Wanneer we tot dit bewustzijn overgaan en hier voor durven kiezen zullen wij zelf de belichaming van Christus.
WIJ zijn Godszoon en alleen liefde zal ik geven aan alles en iedereen, omdat dat is wat IK BEN.
Richard
30 november 2015 om 19:20
Dank voor je reactie Richard,
sommige zaken moet ik je gelijk in geven, ook al is dat misschien voor jou niet van belang, volgend de redenering dat dit spreken is in mijzelf.Toch hou ik met jouw goedvinden nog even vast aan de perceptie dat een webforum een vorm van uitwisseling is tussen verschillende mensen en het niet geheel solipsistisch gedoe betreft van eenzamen die zich bezig houden met verstandelijke zelfbevrediging. Hoewel, toegegeven, dat ook zeker vaak aan de hand is. Jij zegt dat het hebben van oordelen altijd leidt tot teleurstelling en dat zou zo kunnen zijn, maar als we het een beetje plaatsen binnen de lijnen van het stuk van Jan, die het onder andere ook heeft over de ontwikkeling van de mens en de educatie en ontwikkeling van kinderen dan zou het wegdoen van het oordeel wel een griezelige neutraliteit doen ontstaan. Filosofisch gezien is dat uitgangspunt misschien vol te houden, maar of dat wenselijk is is iets anders.
In de ontwikkeling van de mens, wat mij betreft nemen we als voorbeeld een opgroeiend kind vindt toch een fase plaats in de ontwikkeling daarvan dat enig moreel beseft ontluikt dan wel wordt aangeleerd. En dat gaat gepaard met oordelen. Kinderen die opgroeien in een normaal gezin zal op zeker moment geleerd worden dat het niet goed is om anderen pijn te doen. Zo wordt een heel scala van zaken en gedragingen beoordeeld als ‘goed’ dan wel slecht’ en gesterkt door zekere morele richtlijnen groeit een individu zo op tot een min of meer rechtschapen mens. Als je het vermogen om te oordelen zou wegdoen, dan wordt dat laatste toch een beetje een moeilijk verhaal vrees ik.
Ook als er gesproken wordt over zaken als biologische landbouw wordt daarin geoordeeld, namelijk dat het roofbouw plegen op de natuur en ons eigen lichaam dan wordt gekwalificeerd als slecht of onwenselijk, terwijl de meer duurzame benadering wordt beschouwd als beter of de juiste weg. Voor de volstrekt oordeelloze is dat allemaal om het even. Alles is dan even juist of onjuist.
Wanneer je het hebt over Christus en hoe wij hem belichamen versta ik daarin een mystiek perspectief. Dat is een domein waarin het verstandelijke of het oordeel niet veel te zoeken heeft vermoedelijk en dat desalniettemin bestaat en bestaansrecht heeft, anderzijds is het mystieke perspectief wellicht op haar beurt niet zo behulpzaam als het gaat om praktische zaken.
29 november 2015 om 19:58
Clichés en ruk dat zijn nogal niet wat oordelen samengevat in het woord.
Richard kan inderdaad mooi schrijven en ik geloof hem, en daar gaat het denk ik om…..is iemand geloofwaardig en schrijft hij uit eigen ondervinding.
30 november 2015 om 20:39
ik wil het nog wel een keer met je hebben over mooi schrijven Jan, ik ben het je eens dat Richard dikwijls naar mijn oordeel mooi schreef. Ook van jou heb ik geregeld dingen onder ogen gehad die ik mooi vond. Ja ik weet, dat zijn allemaal oordelen. Wij hebben wel eens onze kleine uitwisselingen gehad betreffend ’tone of voice’ en ook hier haal je het woordje ‘ruk’ aan dat door mij werd gebezigd. Ik wil zeker niet beweren dat dat woord in dit verband van heel hoog poëtisch allooi is of zoiets, maar het zegt wel iets, tuurlijk is het enigszins vulgair in zijn connotaties, maar dat vind ik persoonlijk af en toe nodig. Wat ik mooi vind aan het woord is dat het klinkt in lijn met wat het betekent en dus het is in mijn oren absoluut eerlijk en tuurlijk is het provocerend bedoeld. De provocatie is niet helemaal gelukt als ik Richard s reactie lees, maar dat is eigenlijk juist leuk in mijn optiek. Want zoals hijzelf beter dan ik verwoord het is nog altijd ZIJN keuze zich te laten provoceren of niet en hij weigert. Dat is dan alleen maar te waarderen vind ik
30 november 2015 om 21:17
Ja, we hebben al uiteenzettingen gehad en die hebben geleid tot een wederzijdse waardering ook al kijken we soms anders tegen de fenomenen aan.
/De provocatie is niet helemaal gelukt als ik Richard s reactie lees, maar dat is eigenlijk juist leuk in mijn optiek./ Hij kent je ook al langer en weet dat achter de provocatie een aardige jongen schuilgaat die het Amsterdamse jochie nog levend in zich heeft. Wordt als de kinderen schreef iemand hier, dus je bent al met al aardig op weg. 🙂
Groet,
Jan
29 november 2015 om 12:17
Verwachtingen hebben van elkaar en als iemand hier niet aan voldoet verandert het in afwijzing.
Dank Richard voor je bijdrage! Inderdaad in het hebben van verwachtingen over van alles en nog wat ligt de teleurstelling en vervolgens de afwijzing verborgen.
Groet!
28 november 2015 om 22:34
Heel herkenbaar artikel Jan. Wat een uitdaging om dit op te pakken i.p.v. ergernis beter lachen om jezelf . Een nieuwe weg om te leren omgaan met de frustratie over de trage ontwikkeling.
De ik-ben woorden is goed om er mee bezig zijn dat is voor mij wel een ervaringsfeit. Ja meditatie is iets wat we makkelijk verslonzen, bedankt voor de goede raad.
( Het bleek echter een vrouw op leeftijd te zijn en ik zag het kind door haar ogen stralen) Heel mooi! Bedankt
28 november 2015 om 22:10
Ik herinner mij een uitspraak van Karl Gustaf Jung : Niets zo griezelig als een perfect mens!
29 november 2015 om 03:08
Sprak het ego
28 november 2015 om 21:00
Tegengesteld aan de tijdgeest? Ik vermoed dat je daarmee iets anders bedoeld dan wat antroposofen daaronder verstaan.?
28 november 2015 om 21:09
Daarmee bedoel ik het individualistische tijdperk van nu. De manier waarop mensen denken of handelen in een bepaalde periode Voorbeelden: `de tijdgeest van de jaren dertig en veertig`, `de huidige tijdgeest`
Ik bedoel het dus wat eenvoudiger.
Groet!