Ik heb er een periode het zwijgen toegedaan, een soort van vasten, een onthouding van het woord. Dat kan nog heilzamer zijn dan het onthouden van voedsel, omdat volgens een oude wijsheid… “niet wat de mond ingaat maakt de mens onrein maar wat de mond uitgaat.” Zijn we steeds weer niet geneigd tot oordelen, tot alles onderverdelen in goed en kwaad, in waardevol en waardeloos, in mooi en lelijk, etc.?
Een voortdurende dualiteit tussen ik en de ander, het ego versterkend door een constant oordelen, een uitdijende kloof tussen diegene die waarneemt en datgene wat waargenomen wordt. Die kloof kan alleen gedicht worden door een oordeelloos- zijn: een zwijgen van het denken en de niet aflatende woordenstroom.
Woorden kunnen op den duur ook krachteloos worden als ze niet verankerd zijn in doorleefde eigen ervaring. Het is niet zomaar dat schrijvers steeds weer op reis gaan om nieuwe ervaringen op te doen die hun de inspiratie verschaffen om weer creatief te worden.
Bij mijzelf bemerkte ik dat er een bron aan het uitdrogen was, ik had niets meer te schrijven of te zeggen. Als ik met iemand op pad was luisterde ik naar de woorden van de ander en kon het geheel tot mij toelaten, omdat ikzelf niets te melden had en geen enkele behoefte om mijzelf te profileren.
Als de ander mij vroeg om wat te vertellen, omdat ze een enthousiaste spreker gewend waren, kon ik niets bedenken dat maar enigszins de moeite waard zou kunnen zijn. Wat ik dan toch nog opdiepte uit de spelonken van het geheugen klonk als een cliché, een krachteloos herhalen van hetzelfde.
In feite zijn al onze woorden herhalingen van wat eens al gezegd is; wat het woord levend maakt is de bezieling en de geest erachter en die had mij blijkbaar verlaten. Zonder bezieling, zonder geestdrift leven, is als een lichaam waaruit de geest verdwenen is, een levende dode als het ware.
Ik heb op deze site al regelmatig geschreven over het grote Niets, de leegte waar iedereen eens voor komt te staan als het ego aan zijn eindpunt gekomen is, als het pure egoïsme en de zinloosheid van een zelfzuchtig bestaan doorzien zijn. De tocht door die afschuwelijke leegte heb ik doorlopen en de volheid daarin mogen beleven, maar dat betekent nog niet het einde van de weg. De weg komt niet aan zijn eind omdat het leven geen einde kent, het leven is een voortdurende stroom die zichzelf vervult. Wat we echter voortdurend doen is onszelf buiten de stroom plaatsen en dan verworden we tot toeschouwers i.p.v. deelnemers. Dat doen we vooral door te kiezen voor de vele materiële zekerheden. Vertrouwen verliest het van de angst en die angst gaat vervolgens bouwen aan schijnzekerheden en een dam opwerpen in de stroom.
Naarmate we ouder worden dreigen we steeds meer daarin verstrikt te raken, omdat we kwetsbaarder worden, de levenskracht verliezen om onze eigen boontjes te blijven doppen. We worden oud en weer afhankelijk van onze omgeving als we onze schaapjes niet op het droge hebben gezet. Die gedachten veroorzaken een levenskramp en doven het levens-enthousiasme en zetten ons dus buiten de stroom of zoals je wilt… buiten God.(enthousiasme betekent immers in God zijn)
Naar mijn idee is juist het bewust ouder worden vol mogelijkheden voor een verdergaande geestelijke ontwikkeling. Het kan een nieuwe fase zijn, een overgang van materiële macht naar pure geestkracht.
Daar ik mij het bovenstaande bewust werd verliet ik na ampel overleg huis en haard om mij weer toe te vertrouwen aan het leven, weer deelnemer te worden i.p.v. toeschouwer, tenminste dat had ik mij voorgenomen. Ik stelde mijzelf de opdracht om de vraag te kunnen beantwoorden: Wat is nu eigenlijk menswording?
Na wat omzwervingen en gewoond te hebben in een sfeervolle woonwagen vlak bij de zee, ondekte ik via een site de mogelijkheid om huis, tuin en dieroppasser te worden. Je treedt in contact met mensen die voor langere tijd op reis gaan en iemand zoeken om op hun huis te passen en voor de tuin en dieren te zorgen. Dit alles gebeurt met gesloten beurzen: voor de eigenaren een mogelijkheid om het huis niet onbewoond achter te laten en de dieren aan de oppas toe te vertrouwen en voor de oppas de mogelijkheid om in een mooie omgeving en woning tijdelijk kosteloos te kunnen verblijven.
Er gaan kennismakingsgesprekken aan vooraf en daar ontmoette ik ook de oudere mensen die zogenaamd hun schaapjes op het droge hebben. Ze wonen in luxueuze villa’s met enorme tuinen en uitzicht over de velden. Alles is beveiligd en op iedere deur en raam zitten extra sloten, alarminstallaties knipperen en camera’s hangen aan de buitenmuren. Aanbellen doe je buiten bij een groot hek dat pas opengaat als je nauwkeurig gescreend bent door de bewoner d.m.v. een camara-video installatie.
De rondleiding door het huis is vooral een zegetocht voor de burchtheer als hij je kan wijzen op hoe goed zijn burcht beveiligd is en op al die uitgestalde rijkdom. In de kamer staan vitrines en de verzamelde schatten staan erin te pronken. Zij hadden ook nog een huis in Portugal en een appartement aan de Costa del Sol en rusteloos hopten ze tussen de huizen heen en weer met als hoofddoel: genieten zolang als het nog kan…Carpe Diem.
Amicale mensen hoor daar niet van en kinderlijk trots op hun verworven rijkdom en hun voorbije carrières, maar o zo angstig omdat ze beseffen dat al die rijkdom hen juist nog meer kwetsbaar gemaakt en veelal geen echte vrienden opgeleverd heeft. Op de vlucht voor de meedogenloos voortschrijdende tijd en de verstikkende verveling.
Men zegt wel dat sommige huizen een ziel hebben die overeenstemt met de bewoners. Dit waren zielloze woningen en je kunt je afvragen wat dat zegt over de bewoners.
Na een nachtje slapen liet ik ze weten dat ik ervan af moest zien en verzon dan een leugentje om bestwil om ze niet te schofferen, maar voor mij was het onmogelijk om daar ook maar één dag te kunnen leven.
Zo zie je maar dat je al heel snel weer verzandt in een soort van oordeel over de ander ook al zal ik het zelf meer een objectieve waarneming willen noemen, maar ik bezie de fenomenen natuurlijk ook vanuit mijn eigen beperkte belevingswereld.
Uiteindelijk heb ik toch nog een mooie woning midden in het Limburgse heuvelland gevonden voor ongeveer vier maanden, waar ik nu dus nog ben. De eigenaren wilde een voettocht houden vanuit hun huis naar Santiago de Compastela en doordat ik oppas op huis, tuin en dieren konden zij dat oude plan ten uitvoer brengen. Ze vertrouwden mij zonder enig probleem al hun bezit toe en vertrokken met alleen een rugzak op de rug, alsof aan onze ontmoeting een soort voorbestemming ten grondslag lag.
Een grote mooie villa, zonder verder veel uiterlijk vertoon, met uitzicht over het prachtige heuvelland. Een oude hond die twee dagen naar mij heeft zitten grommen voordat hij kon accepteren dat die vreemde snoeshaan de baas over hem wilde spelen. We zijn nu dikke maatjes en wandelen door het heuvelland of hij ligt bij mij in de tuin, laat in de avond als ik naar bed ga, gaat hij voor mijn deur op wacht liggen. Het alarm hoeft niet aan omdat hij eventuele dieven de schrik op het lijf zal jagen, tenminste dat hoop ik dan maar. Voor hetzelfde geld kruipt hij bij mij onder dekens, poten voor zijn ogen en de oren naar beneden. Verder één kip die iedere dag een ei legt, overdag door de tuin loopt te scharrelen en bij mij op de stoel komt zitten en twee konijnen die zich stierlijk zitten te vervelen in hun hokken.
Soms vraag ik mij af of dit iets te maken heeft met het ware mens-zijn: wonen in een comfortabel huis met een prachtige tuin, wat dieren, een kleine groentekas en moestuin. Leven als een God in Zuid-Limburg. Ik heb gezocht naar een stille omgeving om wat meditatief bezig te kunnen zijn en dit leek mij bij uitstek geschikt. Het huis staat in een villawijk en de tuin grenst aan boerengrasland. Bijna dagelijks echter gaat een van de bewoners in deze wijk het uitgestrekte gazon maaien met een grote zitgrasmaaimachine en vervolgens met luidruchtige bladblazers en kantenmaaiers aan de gang. De boer rijdt bijna dagelijks met zijn traktor over de weide om te spuiten, te maaien en te bundelen. Zelf doe ik hier nu lustig aan mee en verstoor met nog een zekere schroom evengoed de stilte en vraag mij tegelijkertijd af waarom ze niet met elkaar afspreken om het met z’n allen op een en dezelfde dag te doen, i.p.v. op een magische wijze allemaal om de beurt zodat er altijd wel iemand bezig is.
Maar wat zal ik verder klagen… ik voel mij gelukkig als ik de dieren kan verzorgen: de hokken kan uitmesten, schoon stro erin en de voederbakken rijkelijk gevuld. Het is alsof hun behaaglijke energie mij ook vervult als ik ze zie liggen in het verse stro. In de kas heb ik tomaten, paprika, diverse slasoorten en courgette geplant. Vol trots heb ik de eerste sla en courgette van eigen teelt schoongemaakt en gegeten. De aardbeienplanten en bessenstruiken heb ik in het begin bevrijd van een verstikkende hoeveelheid onkruid die alle levensruimte ingenomen had. Deze week voor het eerst de vruchten van dat werk letterlijk en figuurlijk geoogst: aardbeien en rode bessen geplukt en lekkerder heb ik nooit geproefd!
Eens heb ik zomaar uit het Niets een intense vreugde beleefd, er was geen directe oorzaak of reden, zomaar een opwellende vreugde en intense vrede, een bevrijding uit het kleine ik, een eenheidsbeleving pur sang.
Niet de luxe van het huis of de oppervlakte van de tuin zijn bepalend, maar als ik hier zorg draag voor de dieren en de tuin en als dank iedere ochtend een ei geschonken krijg van de kip, de hond die de wacht houdt en mij wil beschermen, de konijnen tevreden in vers stro en de vruchten die ik mag plukken, dan kan ik ook zomaar zo’n soortgelijke vreugde en vrede voelen. Deze eenvoud, zo dicht bij de aarde, zou dat nu menswording zijn?
Wordt vervolgd!
22 augustus 2015 om 17:11
Wat een heerlijk verhaal, ik zie het zo voor me. Maar waarom zet je die twee konijnen die zich vervelen dan overdag niet bij elkaar in een loop? Dan hebben ze eens iets anders te beleven , meer ruimte, ander gras, en ook leuk voor jou en de hond. Die mensen zijn vier maanden weg, die hoeven het niet eens te weten.
Ik wens je daar een hele fijne tijd met veel nieuwe inzichten toe.
23 augustus 2015 om 14:16
Ja, maar…..dat heb ik gedaan en toen bleken het een mannetje en vrouwtje te zijn 🙂
23 augustus 2015 om 14:45
haha, is dat een probleem dan? Willen die mensen geen kleine konijntjes? Zij maken een voettocht door half Europa naar een heel bijzondere plaats. Me dunkt dat ze dan wel genoeg ruimte in hun hoofd hebben ( of onderweg zullen verkrijgen) om te beseffen dat een konijn niet in een klein hokje hoort.
Overigens mijn complimenten voor je website.
23 augustus 2015 om 14:49
Bijlage:
Ik wantrouw mensen die konijnen, vogeltjes enz, in kooitjes plaatsen.
Het woord hokjesdenken vond hier zijn oorsprong.
Het is mij gebleken Callie, dat het ene konijn een vorm van wakkerheid had en vechtlust. Continu wilde deze bijten bij de verzorging, hij aanvaarde zijn lot niet! Het andere konijn leefde apathisch en had de moed kennelijk opgegeven, zijn situatie aanvaard. Het lijkt mij Callie, dat je het bijterige en in stress verkerende konijn niet kunt aandoen, nog meer ruimte in te leveren aan het andere konijn, want dan vrees ik voor het apathische konijn die in de morgen met de pootjes in de lucht zijn karma heeft volbracht.
24 augustus 2015 om 14:29
Lieve,
Callie,sorrie maar je hebt mijn bericht veel te serieus genomen!!!
Ik meende het humoristisch maar mijn humor is kennelijk bij jou niet over gekomen. Zal in het vervolg er rekening mee houden,
Hartelijke groet en geniet van jullie lieve konijnen:)
24 augustus 2015 om 12:15
Hoi Leonie,
ik kan de rest van ons gesprek hier niet meer terugvinden, maar je had wel onbedoeld een zere plek geraakt waardoor ik de halve nacht heb liggen nadenken over het verschil tussen opvoeden en grootbrengen. ik schreef over mijn konijnenberg van zeven bij elf meter en je vroeg of we die konijnen ook hadden om ze op te eten. nee, want ik ben een overtuigede vegetariër. We hadden de beesten opvoedtechnisch en ook omdat het leuk is om je eigen kinderboerderij te hebben. We woonden midden op de prairie in Friesland en hadden plek genoeg.
Dat mijn schoonouders wel vlees aten vond ik geen probleem, want ze kochten hun vlees van de noodslachter, een instituut dat nu waarschijnlijk niet meer bestaat omdat het wel niet hygiënisch genoeg zal zijn. De noodslachter verloste bijvoorbeeld een koe met een gebroken poot uit zijn lijden. Dat de koe daarna meteen werd opgegeten vond ik wel prima, want ik ben tegen verspilling.
In de pubertijd besloot mijn dochter dat ze geen vegetariër meer wou zijn.
Ze is nu 37 en koopt als compromis scharrelvlees en gecertificeerde vis. En hoewel ik met haar over ieder onderwerp kan spreken is dit een niet bespreekbaar iets. Zij houdt van alle dieren en zal nog geen vlieg doodslaan en toch eet ze vlees, alleen omdat ze het lekker vindt. zo kwam ik op de gedachtes over het verschil tussen opvoeden en grootbrengen. Natuurlijk is het je plicht om je kind naar beste vermogen groot te brengen. Opvoeden impliceert volgens mij ook nog het bijbrengen van normen en waarden, ideeën en meningen, die vervolgens halverwege de rit allemaal overboord worden gegooid en vervangen door eigen ideeën en meningen waardoor opvoeden dus een nutteloze bezigheid blijkt te zijn.
Dat ik met mijn dochter over alles ( behalve dit ) kan praten is voornamelijk haar eigen verdienste plus het feit dat ze uit een familie komt waar verschillende spirituele stromingen vredig naast elkaar betonden. De zere plek zit in het mïjn; mïjn dochter, mïjn opvoeding, mïjn onbegrip .
23 augustus 2015 om 15:04
Hallo Leonie, ik denk dat je gelijk hebt met de gedachte dat hokjesdenken zijn oorsprong heeft in het houden van dieren in kleine hokjes. mijn idee was dan ook meer dat Jan een konijnenberg voor ze zou bouwen. ooit hadden wij ook drie konijntjes in een klein hok. Toen hebben we een stuk land van zeven bij elf meter voor ze afgezet en daarin waren ze heel gelukkig. geen gevechten en stress, ruimte genoeg. het kan ook konijnenkarma zijn dat de bazen op vakantie zijn en dat jullie nu op ze passen (als een konijn karma heeft tenminste)
Ik denk dat je van je karma moet leren en wat zou een konijn moeten leren? Dat mensen slecht zijn voor de omgang?
26 juni 2015 om 13:57
Bedankt voor het mooie verhaal.
Ik onderschrijf volledig het idee dat eenvoud en het leven dicht bij de aarde de weg naar geluk is!!
16 juni 2015 om 08:45
Dank je wel voor het delen van deze persoonlijke reis. Zo mooi om te lezen.
Juist waar de woorden verstommen, de meningen vervagen. Krijgt het leven de kans te zijn wat het is.
Er is dan geen strijd meer van het een en het ander. Door data beide Polen mogen zijn vallen deze weg. Totale acceptatie behoeft geen mening of draagt geen woord.
Je raakte me met je schrijven door de herkenning en ook herinnering dat ik me soms laat afleiden.
Dank je wel. Sparkle
26 juni 2015 om 14:09
Hi Sparkle,
Leuke naam die ook wel passend zal zijn?
Mooi dat je schrijft over het verstommen van de woorden. Het is ook mijn ervaring dat werkelijk leven buiten het oordeel en vooral in de stilte plaatsvindt.
Voor iedereen aan te bevelen om een periode onder te duiken in de stilte.
Jan beschrijft het mooi!
16 juni 2015 om 07:28
In ware menswording niet dat de mens na vele incarnaties ervaringsvol wordt? Dat hij zich dan afvraagt wie hij is-waar hij vandaan komt-waar hij naar toe gaat?
Dat hij voelt dat hij hier niet thuis hoort? Dat hij geroepen wordt om zich om te keren.
Dat hij op zoek gaat en kan antwoorden vanuit de kennis in het hart.
Zoals Jezus ooit zei “mijn koninkrijk is niet van deze wereld”.
Dat dan de sluiers wegvallen en het pad terug bewandeld kan worden.
Het Licht schijnt in de duisternis!
Is ware menswording niet dat de onwetendheid wegvalt?
De mens is geroepen om zijn opdracht te vervullen en dáár moet de mens op reageren zodat de Gnosis zijn paden met Licht en Kracht zal geleiden.
16 juni 2015 om 07:42
Dank je Anna voor je reactie! //Dat hij geroepen wordt om zich om te keren.//
Dat is mooi dat we geroepen worden om om te keren, dat is vooral de roep aan de ouderen….keer om voordat het te laat is! Al die levenservaring dienstbaar maken is ook al een omkering //Is ware menswording niet dat de onwetendheid wegvalt?//
Ja zo is het Anna daar zijn we allemaal mee bezig als het goed is.
Hartelijke groet!
Jan
16 juni 2015 om 07:15
Bedankt weer voor het mooie zo herkenbare verhaal.
We zouden allemaal wel eens weg willen lopen van huis en haard toch.
Jan doet het en vindt dan gelukkig de woorden weer om de ervaring te delen.
Naarmate je ouder wordt krijg je Door dat het niet gaat om al die drukte en poeha maar dat het simpele leven blijkbaar het dichtst bij onze ziel hoort. We kijken vanuit al onze kennis neer op de eenvoud en juist daar blijkt de oplossing te liggen.
16 juni 2015 om 07:35
Dank je Paul ….//We kijken vanuit al onze kennis neer op de eenvoud en juist daar blijkt de oplossing te liggen./// Ik zal het iets willen uitbreiden…maar dat bedoelde jij denk ik ook: daar blijkt de oplossing te liggen, de oplossing van het ego!
15 juni 2015 om 22:46
Tja, ook ik dacht, hoe zou het met onze Jan zijn intussen….
Het verheugt me te lezen dat het je goed gaat.
Prachtig geschreven artikel, het voelt heel dichtbij zoals je het beschrijft.
Daardoor moest ik ook ineens erg lachen, bij die zin aangekomen over zitgrasmaaimachines etc…. mensen zijn net duiveltjes af en toe vinjenie? met hun lawaaierig gemaai…. ook figuurlijk gezien. Tegelijkertijd ontkom ook ik er niet aan…. ik heb nu eindelijk een electrische heggenschaar…. enerzijds verfoei ik het maar anderzijds ben ik er erg blij mee….
Ik bedenk me nu, dat dat misschien ook wel bij menswording hoort, of éénwording in éénvoud… deel van de natuur worden…. daar hoort ook lawaai en maaien bij… snoeien zowel als zaaien bij… God is genadig!
16 juni 2015 om 18:32
Bijlage:
Bedankt voor je reactie….
Mijn dochter gebruikte de grasmaaier als raceauto …grote graswolken achterlatend..
15 juni 2015 om 22:49
ps bedankt ook voor je etymologische verklaring van enthousiasme, die kende ik nog niet, mooi!
15 juni 2015 om 19:08
Ha die Jan,
Leuk, dat verslag van je belevenissen in ’the Dutch mountains’! Ook grappig die beschrijving van de moeizaam tot stand komende vriendschap met die oude hond, ik zie het zó voor me, haha.
Je beschrijving van die goed beveiligde woningen deed me sterk denken aan een verhaaltje (Gekleurde huizen) dat ik een paar jaar geleden eens op Netsamen schreef. Dat was nog in de tijd voor mijn verbanning, haha.
Mooi: ‘onthouding van het woord’! Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Op een gegeven moment komt er een tijd dat het niet meer zo nodig is nog meer woorden toe te voegen aan alle woorden die er al zijn, in welke vorm dan ook.
Ik heb wel eens met mensen diep in de Limburgse mergelgrotten (eigenlijk groeves) gezeten. Zwijgend, en zonder licht. Eerst hoor je nog lange tijd een ruis in je oren, maar dan wordt het langzaam stil. Echt stil. Je hoort dan zelfs het bloed door je aderen stromen. Onvoorstelbaar hoeveel lawaai een menselijk lichaam maakt, haha.
Een hartelijke groet en tot binnenkort!
Herm
15 juni 2015 om 17:38
Beste Jan,
Ik sluit mij bij de andere sprekers aan en ben blij dat je weer onder ons ben, ook al ben je nooit echt weggeweest natuurlijk.
Pepijn schrijft het heel mooi en dat ervaar ik ook zo….een open en eerlijke communicatie naar de lezers toe!
“”Hij geeft het weg, zijn gedachten, inzichten etc die werden gedistilleerd uit het vaak rauwe leven zelf. en ‘wij’ de lezers kunnen ons daar over dan weer verheugen. “”
Groet! Edith
15 juni 2015 om 17:37
-:)
16 juni 2015 om 07:18
Grappig Leonie….had ik niet eens gelezen dat je oorspronkelijk ook uit Limburg kwam?
16 juni 2015 om 12:16
Bijlage:
Ja paul dat klopt,ik ging toen ik 17 jaar oud was uit Limburg weg. Ik vertrok toen naar Alpen a/dRijn.Ik heb daarover geschreven als gast auteur ! Heel lang deed ik erover om te wennen aan de plek waar ik toen woonde en ook aan de mensen die zozeer opzich zelf waren. Ik weet nog dat Jan mij er een keer op wees dat ik mensen niet zo moest omhelzen, dat kon verkeerd worden opgevat. Ik heb mijzelf toen iets moeten aanleren wat ten koste ging van mijn zuivere intenties.
Jan is mijn partner en op het moment verkeer ik ook even bij hem in Limburg. Er zijn hier voor mij veel herkenningspunten te beleven. Het is heel bijzonder om zo terug te worden geplaatst in de tijd. Ik heb het oude klooster bezocht en de oude school die er naast stond. Ik zag de hoge trappen die ik dagelijks beklom naar de hoofdingang . De nonnen stonden daar ons op te wachten en twee aan twee moesten wij dan naar binnen lopen. Nou Paul …..voorlopig zijn we hier nog en fietsen we en wandelen door het heuvellandschap 🙂 ik beveel het iedereen aan om hier even tot jezelf te komen !Hartelijke groet
15 juni 2015 om 16:57
Ha Jan-in-de-heuvels! (tot in je tekst heuvelt het)
Fijn zo van je te vernemen.
Menswording:
Het is niet uitsluitend vreugde, maar vreugde is wel een heel wezenlijke bouwsteen. Menswording is daarbij ook een heel vreugdevol innerlijk proces. Een opstanding. Geheimzinnig m.b.t. het (denken over het) leven. Spontaan. Benaderbaar vanuit het zijn maar anders o zo vluchtig en onvindbaar.
Hartelijke groet,
Frank
15 juni 2015 om 17:25
Bijlage:
Ik ben inderdaad ook van mening dat het leven(ervaring) ons mens maakt en dat het leven niet alleen maar vreugde en blijdschap is. Is het geheim van het leven ook niet dat we door het lijden steeds meer mens worden en daardoor uiteindelijk de vrede en vreugde vinden omdat aan menswording loutering vooraf gaat?
Zoals Godfried Bomans zei… dat humor overwonnen droefheid is.
Hartelijke groet Frank uit een zonnig en vredevol Limburg
15 juni 2015 om 16:28
Het lijkt of het je goed gaat Johannes, fijn om te horen. en sja dat grote thema dat je aansnijdt; hoe mens te worden? Dat weet ik niet precies. Maar dat het goed is om met een oude hond wat door het prachtige Limburgse landschap te struinen of om je eigen aardbeien te oogsten, dat snap ik wel. Geniet ervan en het ga je goed
15 juni 2015 om 17:33
Bijlage:
Dank je Pepijn en ik ben blij dat jij ook nog volop meedoet aan menswording op jouw manier.:-) Zoals jij schrijft: “Het leven is sowieso goed”
Hartelijke groet!
Jan.
15 juni 2015 om 09:57
Hallo Jan,
Ik ben verheugd je hier weer te kunnen lezen. Je hebt weer een aansprekend verhaal geschreven. Menswording is voor mij zoiets van …”wordt als de kinderen”…open, onbevangen en kwetsbaar, niet gevangen in de kluisters van het denken.
>Deze eenvoud, zo dicht bij de aarde, zou dat nu menswording zijn?<
In een ander bericht heb je eens geschreven…iedereen aan de moestuin. In deze tijd waar de techniek ons allen beheerst en ons steeds verder wegtrekt van de aarde ontstaat een weerstand tegenover de simpele eenvoud en het wonder van de aarde die ons allen voedt en dus ook tegenover onszelf.
Zien we je nog terug in het Westen of blijf je in het Limburg waar het leven nog goed is?:-)
Hartelijke groet,
15 juni 2015 om 16:46
Dat zeg je goed Elisabeth. Een blog zoals dit van Johannes is een vorm van geven. Hij geeft het weg, zijn gedachten, inzichten etc die werden gedistilleerd uit het vaak rauwe leven zelf. en ‘wij’ de lezers kunnen ons daar over dan weer verheugen. Dat de man zegt dat ie even een tijdje om woorden verlegen zat, of ongeïnspireerd was of iets dergelijks vind ik wel mooi, want dan geeft ie toch ineens weer woorden. Dat is tof. Het web is een domein van woorden en het is goed dat ie terug is. Of ie nou in Limburg blijft of na enige tijd weer verkast naar een andere geweldige plek. Daar zijn er veel van in Nederland; geweldige plekken. Buiten Nederland trouwens ook. Het leven is sowieso goed en het is fijn dat Johannes die vibe te pakken lijkt te hebben. wens jou ook alle goeds