De Verwanten

Van perfectie naar imperfectie, van gemaakt naar natuurlijk, van stereotype naar origineel, van volwassen naar kinderlijk, van eigenwijs naar niet-weten, etcetera.
Al met al: Oefen de Liefde voor het onvolmaakte.

Er is geen grotere zielenpijn dan alsmaar niet te kunnen voldoen aan de eigen verwachting; het geprojecteerde ideaalbeeld dat je van jezelf hebt geschapen. Dan wordt het woordje als het leidende principe; als ik het nu zo gedaan had, als ik mij beter voel, als ik ouder ben, als ik verlicht ben,….. Het is de strijd tegen de ingebakken menselijke tekortkomingen, een strijd die enorm frusterend werkt en waarin je vroeg of laat het onderspit zult delven. Door al die goede voornemens en het alsmaar weer mislukken daarvan, raak je gefrustreerd en moedeloosheid groeit. Dit heeft een verlammende uitwerking op het zelfvertrouwen, het vertrouwen in het Zelf.  

Wat veel beter werkt is: als je echt durft te zijn wie je op dit moment bent en om je tekortkomingen kunt lachen; dat maakt ons mensen tot Mens. Een zekere humor en zelfspot zijn onontbeerlijk. Dan ontstaat er op het menselijk vlak gelijkheid en bemoediging om het vol te houden op het pad, omdat we allemaal mensen zijn met bijzondere tekortkomingen, daarom zijn we immers hier. Perfectie kan zo kleurloos strak en doods zijn, alsof het leven eruit gehaald is.
Menswording is in feite de incarnatie van het onvolmaakte die de weg door de aarde wil gaan om zichzelf, het onvolmaakte, te leren kennen en daarachter de Geest te ontdekken.

De grootste opdracht is om een spiegel te zijn voor de ander, maar dan wel een echte spiegel en geen toverlantaarn. Je kunt hier op de aarde verderkomen, omdat we elkaar spiegelen, maar dat mist totaal zijn uitwerking als je iets spiegelt wat je in werkelijkheid niet bent. Dat is niet alleen schadelijk voor jezelf, maar ook voor het geheel van samenlevende mensen. We houden toch ook het meest van iemand die spontaan, druk, of juist stil is, maar in ieder geval zichzelf. Die zichzelf zonder terughouding durft te laten zien, die nog een soort argeloosheid en onbevangenheid heeft behouden. Dat is echt een mens om van te houden: een kinderlijk mens:  kwetsbaar, open, spontaan en kinderlijk  blij met  ‘kleine’ dingen.

In onze maakbare maatschappij is het streven gericht op perfectie en daar hoort oud worden niet bij en daarom zijn cosmetische operaties een normaal verschijnsel geworden en lopen oudere mensen rond met die strakgetrokken gezichten en onwezenlijke lichamen. Het zijn karikaturen van zichzelf geworden. Het leven is eruit getrokken. Hoe mooi kan een doorgroefd gezicht stralen, waar alle levenservaring in is opgetekend. Iedere rimpel getuigd van een echte doorleefde ervaring.

Ook wordt er alles aan gedaan om te voorkomen dat er nog mensen met het syndroom van Down geboren worden die ons zoveel te leren hebben. Kinderen met een verstandelijke beperking worden op gangbare scholen ondergebracht, omdat ze ‘normaal’ moeten meedraaien. Wat kunnen we veel leren van die mensen:  liefde, spontaniteit, eerlijkheid en… wat zijn ze ongelooflijk ontroerend. Normaal zijn en het liefst helemaal vanuit je hoofd leven is de norm, daarbuiten heet het een handicap, een afwijking. Beschaving lees je af aan de manier waarop men met de meest kwetsbaren omgaat.

Daarom is het van belang om jezelf te durven zijn met alle tekortkomingen die daarbij horen. Er is overigens niets zo saai en geestdodend als perfectie.  Dat zijn de mensen die de regels volgen van hun geloof, of esoterische groep en overtuigd zijn van hun gelijk. Die precies weten hoe de wereld in elkaar zit en van daaruit oordelen. 

Humor is onverbrekelijk verbonden aan geestelijke ontwikkeling, het kunnen lachen om je eigen mankementen brengt je verder, niet als je jezelf zo enorm serieus blijft nemen, dat heeft juist iets potsierlijks. Een eerste vereiste op de weg van geestelijke ontwikkeling is acceptatie, accepteren wie je bent èn het verzet opgeven. Dan kun je ook veel beter omgaan met de imperfectie van de omgeving en  jezelf en een oordeel achterwege laten.
De aarde zelf is volmaakt, alleen de mensen die het bevolken zijn onvolmaakte wezens, die hun tekortkomingen botvieren op elkaar en op diezelfde aarde.

We kunnen alleen maar naar onszelf kijken als er een waarnemer is en iets dat waargenomen wordt. Diegene die waarneemt is het hogere-Ik die oordeelloos kijkt naar zichzelf en anderen. Dat heet bewust-zijn. Dat hogere- Ik lacht wel, maar met een grote mildheid en liefde voor het onvolmaakte deel, zoals je glimlacht om een onschuldig kind.
Het waargenomene is het kleine ik of het ego.
Je niet identificeren met de tekortkomingen, wel ze accepteren als het onvolmaakte deel van jezelf. Probeer te leven vanuit het Ware-Zelf en kijk met mededogen naar de eigen worsteling en de wereld om je heen. Als het goed is hoort daar geen arrogantie thuis, dan ben je niet in het Ware-Zelf, maar in het ego. 

De gelukkigste mens is iemand die zichzelf volledig geaccepteerd heeft, en niets meer te verbergen heeft; een bevrijding!
Door die vrijgekomen ruimte zich kan ontfermen over de ander, die in staat is tot mededogen en het lijden van de ander wil verlichten, op wat voor niveau dan ook. Mensen die teveel op zichzelf gericht zijn, gevangen in het kleine ik, zijn in wezen ongelukkige mensen die wanhopig blijven zoeken naar iets van buiten, waarin die schrijnende eenzaamheid zich kan oplossen.

Een hulp kan zijn om voortdurend een mantra in jezelf te doen opklinken om niet te vergeten wie je echt bent: Ik Ben……….!
Je kunt de mantra versterken door er een woord achter te plaatsen waar je op dat moment aan wil werken, bijvoorbeeld: IK Ben Liefde, IK Ben Kracht, IK Ben Licht, IK Ben Vrede, IK Ben zonder oordeel, etcetera.

In de imperfectie ligt alle schoonheid verborgen, in of achter de uiterlijke vorm woont de geest. Dus achter alles, achter iedereen, hoe imperfect de uiterlijke gedaante ook overkomt, leeft de geest. Als je zonder oordeel, zonder oude vaststaande beelden naar elkaar en de verschijnselen kunt kijken kan de geest zich openbaren.
Als je dan bijvoorbeeld een onverzorgde flierefluiter ziet kun je bedenken dat het wellicht een grote geest is in een nederige gedaante, die nog maar één les te leren heeft.

Daarmee worden we tegelijkertijd ook bevrijders van de geest die in de materie gevangen is. Zodoende kunnen we elkaars verlossers worden. Verloskundigen die helpen bij de geboorte van het kind; het bewuste kind.

Imaginatief beeld: Ik liep rond in een tuin die vol lag met rijpe vruchten die van de boom waren afgevallen en ieder mocht ze naar behoefte meenemen. Achter het raam zag ik een vrouw die bevallen was van een kind. Ik ging naar binnen om haar te feliciteren met de geboorte. Ik zag geen wieg, noch baby.
Wèl een oude vrouw met een doorgroefd gelaat ….ik zag het kind door haar ogen stralen.

*Ook geplaatst in de FB community Sensitieve Beeld en Geestverwanten  
(Deze besloten groep staat nog open voor nieuwe leden die verwantschap voelen of even kennis willen maken of het past.)
en op De Verwantenpagina
*Meer informatie over het boek van Jan Verduin De Alleenganger vind je hier

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin