De Verwanten

Ik zal mij hier niet populair mee maken en ik hou ook van al die grappige poezen filmpjes en de poezen intelligentie, én Ik ben een dierenvriend, maar langzamerhand heb ik een weerzin ontwikkeld tegen al die katten die verwilderd rondlopen en gehouden worden als huisdier en meer dan 80%van de vogelpopulatie doen verdwijnen. Bij mij in de buurt woedt er iedere nacht een rücksichlose katten oorlog om hun territorium te verdedigen. Er is geen ruimte meer voor nieuwe indringers.

Ik sta langs de duinrand en kijk in vrede naar wat spelende vogeltjes, plotseling uit het niets springt een kat te voorschijn en neemt een jonge gele kwikstaart te grazen. Niet omdat hij honger heeft, maar omdat hij z’n instinct volgt. Ik heb nieuwe buren met een lieve poes en alle vogels zijn verdwenen en er gebeurt niets meer in mijn vogelhuisjes.

Ik vertelde dat aan de zorgboer waar men dochter dagbesteding heeft en die keek mij wat meelijwekkend aan. Ze hebben zelf twee katten rondlopen en nu een nest met schattige kleine ontroerende poesjes. Wat een ontroering die kwetsbare leuke poesjes, daar blijf je niet onaangedaan naar kijken, die wil je vasthouden en vertroetelen.
Ik kon het toch niet laten om mijn verontrusting uit te spreken over als ze groot zijn en hun jachtinstinct gaan volgen. Hij zei: ‘Ach beste man dat is de natuur en er komen zo weer nieuwe vogeltjes.’
Horen die lieve los lopende huisdieren nog wel bij de natuurlijke orde?
Waarom zou je als poezenvriend geen oog kunnen hebben voor de verstoring in de natuur en er wat aan doen?

Onlangs stond ik met verwondering te kijken naar prachtige koeien in de wei, met de mooie koeienogen, en de kalfjes die er nog bij mochten lopen. Maar anderen zien heel iets anders dan ik; ik hoorde ze praten over het ras met die lekkere schouderham.
En weet je hoe intelligent een kip is en hoe aanhankelijk als het niet veroordeeld is tot een legbatterij?

In stilte vroeg ik mezelf af: wat zijn die vogels en die koeien ten overstaan van de oorlog in Oekraïne waar men trots is als men in 1 klap meer dan honderd jonge jongens dood.
Ik deed er verder het zwijgen toe en voelde mij dodelijk eenzaam in een wereld die ik eigenlijk niet echt begrijp, nooit begrepen heb. Een hele incarnatie heeft daar geen verandering in gebracht.
Mijn bewustzijn is nog niet toereikend en is begrensd in de wereldse waanzin. Ik troost mij met de gedachte dat de oprechte waarneming de eerste stap is.

Ook geplaatst op de FB pagina van Jan Verduin