Ik zit nu in mijn Campertje die ik geparkeerd heb op een grote lege parkeerplaats vlak bij de zee. Ik ben uit huis gevlucht voor de bouwvakkers die met van die grote geluidsinstallaties de werkgeluiden willen overstemmen. Zij moeten hun werk doen en ik verzet mij daar niet tegen. Ik vlucht omdat ik het geluk heb te kunnen vluchten naar betere oorden. Maar waar ik ook heenga of ben, ik kan niet mijzelf ontvluchten. Dat is er en blijft onveranderlijk aanwezig, een baken en rustpunt in mijzelf.
In mijn eentje ben ik het minst alleen.
Hoe ouder ik word hoe minder ik nog verwacht van het leven. Dat is natuurlijk vrij normaal omdat de toekomst veel korter is dan het verleden. Wat ouder worden wel teweeg kan brengen is… dat je jezelf bewust wordt van de korte tijd die je nog op aarde kunt doorbrengen. Dat kan soms ook een grote ommekeer zijn in het leven van mensen die een slecht nieuws gesprek gevoerd hebben. De kostbare tijd die nog rest, geen oppervlakkigheid meer maar pure diepgang.
Zo kwam ik er achter dat ik mijn leven lang al aan het wachten was op een wonder: ver-wachten. Een geboren zoeker die moeilijk overweg kon met de materiële wereld. Een wezensvreemde omgeving, verstoten uit het vaderhuis. Iemand die altijd maar wat voortleefde in een soort schemergebied. Idealen koesterde om de wereld aan te passen om er wel in te kunnen leven.
Die onderscheid bleef maken tussen de twee zogenaamde tegenpolen. Een materialist verlangt naar het wonder van ongekende rijkdom en kunnen doen en laten wat hij wilt en daarbij de ideale man of vrouw, en de spirituele zoeker verwacht en hoopt op het wonder van de tweelingziel, verlichting, helderziendheid of de gave om een genezer te zijn, een helper van de andere verdwaalden.
Stel je voor dat je op de trein staat te wachten om je gast te verwelkomen. Steeds weer kijk je uit naar de volgende trein, maar hij zit er niet in. De verwachte gast staat al die tijd al naast je, alleen je ziet hem niet en hoort hem niet, omdat je in een andere wereld leeft en het heil van buiten verwacht.
Doordat het wonder alsmaar op zich laat wachten krijg je dus teleurgestelde mensen die kunnen veranderen in cynici, die zich aan de kant van de verliezers scharen of hun geloof en vertrouwen in een geestelijke wereld verliezen. 
Toekomstgerichte mensen die vergeten wat leven werkelijk inhoudt. Ik wou dat ik kon vliegen, ik wou dat ik kon lopen, ik wou dat ik kon zwemmen…..
Dan zijn er ook mensen die leven in het verleden en zich vastklampen aan alle ellende die hen overkomen is. Je wilt er eigenlijk van af maar diep van binnen is dat niet zo, omdat je in feite gehecht bent aan die ervaringen. Die geweest zijn om losgelaten te worden, om de daaruit gedestilleerde inzichten te behouden. Zelfmedelijden is een geestdodende bezigheid die apathie veroorzaakt.
Het leven is een aaneenschakeling van ervaringen die we niet zomaar kunnen ontlopen, en de één wordt zwaarder getroffen door het lot dan de ander. Hoe zwaarder getroffen door het lot hoe sterker ‘God’ met je bezig is, die houdt zich niet bezig met de gezapige leventjes van mensen die leven in hun eigen veilige bubbel. Alles draait om bewustzijn, wakker worden. Al de ervaringen staan in het teken van het versterken van bewustzijn. Alle gegeven ervaringen zijn in feite pure liefde.
Wachten op een wonder, wachten op God, is wat we het grootste deel van ons leven aan het doen zijn. Wanneer komt het of wanneer komt hij? En zo vervliegt de tijd in het niets, het is om voordat je er erg in hebt.
Opeens komt er een scheiding, je kinderen gaan het huis uit, je gaat met pensioen, je bent samen met iemand maar toch alleen, of helemaal alleen en vraag jezelf af…was dit het nu echt?
Het is buiten voor de tijd van het jaar heel koud, er staat een gure wind die uitgroeit tot een storm. Ik twijfel of ik zal blijven zitten in mijn behaaglijke behuizing of toch de elementen zal trotseren. Ik kies voor het laatste. Een opkomende somberheid gaat met mij mee, die echter direct op de vlucht slaat als ik mijn aandacht richt op alle schoonheid om mij heen. Op de arme zandgrond bloeiende narcissen, hoe zouden die hier nu verzeild zijn geraakt?
Boven mij fascinerende wolkenluchten van asgrauw naar kobalt blauw, die elkaar achterna jagen. Ze hebben vrij spel, totdat de zon zich opeens laat zien en ze zich eerbiedig koest houden. Een valk laat zich meedrijven op de wind en moet vluchten voor twee kraaien die de aanval inzetten.
Aan het strand staan de hangmeeuwen dicht op elkaar gepakt en trekken zich niets aan van de regels. Als ik een praatje wil maken vliegen ze luid schreeuwend op, omdat ze niet gesteld zijn op gezelschap van een grijsaard. Een paar aalscholvers kijken vanaf de palen hoogmoedig toe. Ik loop verder over het strand richting een strandtent die tegen beter weten in toch gesloten is.
Teruglopend moet ik tegen de wind in ploeteren en voel mij volledig schoon geblazen. Ik ga even tegen het duin aanzitten. De wind heeft een soort stoel voor mij opgeblazen en ik voel de zon op mijn huid, die speciaal voor mij van achter de wolken te voorschijn is gekomen. Ik kijk uit over de zee en de branding licht op in een zilver doorschijnend licht.
Ik adem in en kom tot rust
Ik adem uit en ik glimlach
En weet dat dit moment
Is een … wonder!
Ook geplaatst op de FB Pagina van de Verwanten waar ook gedeeld mag worden, en in de community: Sensitieve Beeld en Geestverwanten voor reactie/aanvulling of vraag. 
Meer informatie over het boek vind je Hier De Alleenganger inleiding en recensies.
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
