Na een nare ervaring in het verleden op een zorgboerderij waar we ons voorgevoel negeerden, ben ik de laatste tijd weer op zoek geweest naar een goede plek voor mijn dochter. Veel zorgboerderijen en enkele instituten bezocht.
Ik ben, tot ongenoegen van haar psychologische begeleidster, geneigd om mijn eigen weg te gaan. Net zo lang te zoeken tot het goed voelt, met veronachtzaming van deskundige adviezen en kritisch oordelend denken.
Haar begeleidster weet blijkbaar precies wat goed is voor mijn dochter omdat ze er voor gestudeerd heeft en ook nog een ervaringsdeskundige is.
Zij wilde haar plaatsen in een groot instituut waar mijn dochter na twee dagen al huilend weg liep. Zich totaal niet gezien voelde en met een sterk gevoel van wezensvreemdheid.
Volgens de deskundigen moet je dan vol houden en je rug rechten, en dat allemaal in het belang van je dochter.
Als je de weg wilt gaan van het gevoel op de eerste plaats zetten, kan het niet anders dan dat je ook regelmatig op je neus zult vallen. Eigenlijk zou er een balans gevonden moeten worden tussen denken en voelen.
Ik ga ergens heen en kan dan heel enthousiast worden over de intenties van de mensen die daar werken en zie mijn dochter daar al rondlopen. Het is dan ook zo wonderlijk dat ik tegelijkertijd denk dat zij voor dat initiatief een aanwinst zou kunnen zijn. Ik ben dus geneigd het om te draaien als liefhebbende vader. Als het echt klopt zullen beiden elkaar bevruchten, daar geloof ik in. We werden rondgeleid door de boerderij en over het erf.
Alles zag er mooi, rijk en verzorgd uit: goed verzorgde paarden in luxe stallen, en de mensen die er aan het werk waren hadden het zichtbaar naar hun zin.
Ik was in eerste instantie enthousiast, want ik wil zo graag. Mijn dochter echter was dat niet en verwoordde dat als volgt: ‘Het is er niet warm en er zijn geen kleuren, het is er koud.
Ik ga er vervolgens de nacht mee in en word wakker met een gevoel van verlies. Het goede gevoel is weg en ik zie opeens allerlei dingen die ik blijkbaar in het moment zelf verslapen had. Zij gaat het daar toch proberen en na enkele weken is het duidelijk dat het niet haar plek is.
Dan luister ik naar haar omdat ik er vanuit ga dat zij innerlijk heel goed weet of zij ergens hoort of niet. Zo heb ik in het verleden ook heel veel scholen bezocht, net zolang tot alles samenviel en zij een veilige en liefdevolle plek vond.
Vervolgens gaat de zoektocht weer verder in de absolute overtuiging dat er ergens een plek op haar wacht. Het komt niet vanzelf naar ons toe, we moeten er blijkbaar ons best voor doen, laten zien dat we het echt willen en niet tevreden zijn met iets minder.
Onderweg vinden we een echte boerderij met koeien, paarden, schapen, midden in een natuurgebied. Ook nog een biologisch werkend bedrijf dat naadloos aansluit bij onze interesse. Ook zij kan prima duidelijk maken waarom een biologisch werkend bedrijf goed en fijn is voor het welzijn van de dieren.
Daar zou ze wel willen werken als ze ook maar zo nu en dan mag tekenen en/of zingen.
Zij heeft duidelijk een kunstenaarsziel en is niet zozeer een boerin, maar het buitenleven zal haar goed doen. En het belangrijkste is voor haar de boerin….zo aardig!
Ik was ook enthousiast en zou er zo zelf kunnen gaan werken: laarzen aan, banjeren door de modder, stront scheppen, de koeien melken, etc.
We spreken af dat ze het ook daar een aantal weken gaat proberen.
Vervolgens ga ik er weer de nacht mee in…… Het is alsof er nu een film afdraait die echt is, in tegenstelling tot overdag…. een wazige droom.
Weer verschijnen de onvolkomenheden van die plek voor mijn geestesoog, en sta op met een zekere teleurstelling…het is het niet. We moeten weer op weg om “de graal” te vinden.
Wordt vervolgd!
Wat mijzelf betreft heb ik geleerd om meer te vertrouwen op mijn gevoel dan op mijn onvolmaakte denken, waarschijnlijk ook omdat ik in aanleg het één meer ontwikkeld heb dan het ander. Denken, voelen en willen zijn een onverbrekelijke drie-eenheid, die elkaar onontbeerlijk nodig hebben. Op zichzelf staand, los van de anderen, kunnen deze kwaliteiten
vervallen tot gevaarlijke driften. Denk maar eens aan een denker zonder gevoel waar die toe in staat is, aan een dweperig gevoelsmens, of aan de mens met een tomeloze wil die hij de ander wil opleggen.
Vanuit de wetenschap dat ons denken, voelen en willen in ieder geval onvolmaakt zijn kunnen we het in de nacht als het ware opdragen. Je kunt de hele nacht blijven tobben in het denken, gevangen blijven in een onrustig gevoelsleven, of direct het willen verwezenlijken. Anderzijds het proberen los te laten in het vertrouwen dat er krachten werkzaam zijn die het willen omvormen, sublimeren. Het ons vervolgens weer teruggeven met een verreikt inzicht.
Dat je dan bij het wakker worden opeens begrijpt hoe het is en wat je werkelijk te doen staat. Dat is steeds weer het wonder van het wakker worden in de aarde en de wetenschap van onze diepe en blijvende verbinding met het geestelijke.
Voor mij in ieder geval werkt dat omdat ik een zogenaamd achteraf mens ben, en door vallen en opstaan heb geleerd het te laten bezinken en mij niet alleen te laten leiden door blind enthousiasme van het moment.
Wat is het soms zwaar om een zo’n kwetsbare mensenziel te moeten begeleiden, maar ook wat is het geweldig dat ik haar vader mag zijn.
Bij de bezoeken aan die boerderijen en instituten kom je werkelijk de mooiste mensen tegen. Blijkbaar onvolmaakt in onze ogen wonen ze ergens buiten onze maatschappij.
Wij leven in en zijn de gevangenen van ons hoogstaande denken en zij zijn de mensen met een beperking. Een verstandelijke beperking, die in vroegere tijden als gek werden bestempeld, en nog in sommige landen.
Hoe zal het toch komen dat ik mij onder die mensen zo op mijn gemak voel en vaak zo ontroerd wordt? Op een bepaalde manier voel ik mij echt gezien, omdat ze mij zonder enig oordeel benaderen. Aan de meesten van hen kun je haarfijn aflezen in welke staat van ontwikkeling je momenteel bent. Dat kun je echt niet verdoezelen met mooie verstandelijke praatjes, daar prikken ze zo doorheen.
Als ik nadenk over het fenomeen liefde kom ik vaak uit bij mensen met een verstandelijke beperking, hoe zal dat nu toch komen?
Hoe kan het zijn dat je blijkbaar met minder verstand dichter bij de liefde bent als met je volle verstand en een hoog IQ ?
Nooit heb ik een meer liefdevollere blik ontmoet dan die ik kreeg van een meervoudig gehandicapte jongen. Een blik zo vol liefde en aanvaarding dat ik door zijn ogen de liefde, het zuivere mensbeeld, mocht aanschouwen.
Zo,n blik heb ik ook mogen zien toen mijn broer op zijn sterfbed lag en al het verzet had opgegeven. Het was zijn laatste grote geschenk aan zijn jongere broer.
-‘Zie mij nu zonder al mijn boekenwijsheid en kennis, mijn hele zoektocht naar het licht eindigt en vindt zijn bestemming in dit ene moment van volledige overgave.’ – Voor de tweede keer zag ik Hem door de ogen van een mens die zijn verstand had losgelaten.
Deze zogenaamde gehandicapte mensen hebben ons veel te leren. Zij kunnen ons dichter bij de liefde brengen. Alleen al door hun aanwezigheid, hun onbevangenheid, echtheid en zuiverheid.
In feite laten ze zien dan het denken, hoe bijzonder en belangrijk dan ook, ons niet de liefde kan doen begrijpen of geven. De liefde huist namelijk ergens buiten het denken, in de eenvoud van het zuivere mens-zijn. Een onverklaarbaar wonder!
(Totaal aantal bezoeken: 132, 1 bezoekers vandaag)
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
8 november 2013 om 11:53
heel mooi en dank daarvoor!!
8 november 2013 om 09:56
Ik vond een prachtig gedicht…zijn we allen geen bruggenbouwers voor onze jongeren die een weg zoeken?<br /><br />De Brugbouwer <br />Een oude man, langs een verlaten baan<br /> Kwam 's avonds voor een ravijn te staan. <br /> Breed en diep, de wanden steil en glad, <br /> Over kolkend water daar beneden een onvindbaar pad. <br /> De oude man stak over in het schemerlicht, <br /> Voor de