Op mijn Facebookbericht kreeg ik veel reacties op het onderstaande bericht en ook een reactie van Corien Groenendijk die schreef over haar innerlijke ervaring met het fenomeen wereldangst en de verduistering van het bewustzijn.
Het was zo treffend en vergelijkbaar met mijn ervaring op dat gebied, dat ik dit nu samen met het Facebookbericht hier zal beschrijven, en afsluitend het bericht van Corien.
Wij staan al een poosje in de buurt van de zee en hebben ons teruggetrokken in onze eigen bubbel. Een klein, intiem en veilig huisje op wielen. Je zou het een soort vlucht kunnen noemen van het nieuws, de tweedeling en de somberte die de ether vervuilt. Ik heb verschillende temperamenten in mezelf verenigd en nu moet ik oppassen dat de melancholicus niet de overhand krijgt. Het laat me bepaald niet onberoerd dat we moeten oppassen voor elkaar. Het is een bewustzijnsverduistering, die we niet moeten verslapen.
Daarom probeer ik er wat tegenover te stellen:
De uitdaging van deze tijd is om te kunnen waarnemen dat de natuur nog net zo mooi is, zich weinig aantrekt van alle menselijke problemen. Er is nog geen QR-code voor nodig. Wandelen en de schoonheid van de herfst opnemen die langzaam overloop in de winter is weerstand versterkend. Het is moeilijk om positief te blijven, maar het is zo wonderlijk dat de zee, de duinen en de wolkenluchten alle somberheid van me afnemen. Het is pure liefde omdat ze het willen meedragen, opnemen en zelfs omzetten naar lichtheid en vertrouwen. De regenboog is opvallend veel aanwezig de laatste tijd en draagt de belofte in zich van betere tijden.
In mijn zomerhuisje, voorjaar 2020, toen de gezondheidscrisis uitbrak en zich over de hele wereld ging verspreiden, had ik nog even naar de ontwikkelingen van de dag gekeken en nam die informatie mee naar bed. Na een aantal uren werd ik wakker uit een afschuwelijke nachtmerrie.
Het was net alsof ik gedwongen werd om het diepste duister in de ogen te kijken. Een rondvlucht naar de plaatsen van het grootste leed wat de individuele mens kan overkomen: alleen te liggen in de IC met overwerkte artsen in ruimtepakken die alleen nog zieke lichamen zien, om vervolgens geheel alleen te sterven. Daarna begrafenissen waar niemand bij aanwezig mocht zijn, die snel en doelmatig werden afgehandeld.
Ik stond op met een enorme paniekaanval en wist me geen raad. Al mijn geloof en vertrouwen in een paar uur verdampt en totaal in de greep van de angst. Alleen in het boshuis zag ik al mijn handelingen van de laatste dagen terug: van handen geven tot winkelbezoek en zag het lot van de mensen als een loterij. Daar stond ik met al mijn geestelijk kennis en bewustzijn, in de greep van de wereldangst.
Uiteindelijk lukte het mij om tot meditatie te komen. Het werd langzamerhand stiller en stiller en op een gegeven moment voelde ik een volkomen vrede in mij neerdalen of opstijgen. Er was een tegenkracht voelbaar die met het alles doordringende licht het duister verdreef. Ik kon mij overgeven aan een hogere wil, en voelde de kracht weer in mij stromen. En begreep dat chaos en crisis blijkbaar nodig is, en steeds weer, om de mens tot een wakker bewustzijn te brengen.
Wat mij overkwam was niet alleen mijn eigen angst, maar ik werd deelgenoot van de Wereldangst. Ik moest het onder ogen komen en me bewustzijn dat ik mededrager ben van het lot van allen. Het kosmische Christusbewustzijn of eenheidsbewustzijn.
We zijn door innerlijke verwantschap met elkaar verbonden. We beleven daardoor niet alleen onze eigen angst, maar ook de angst die als een virus rondgaat en steeds meer mensen injecteert. Gedachten en emotionele gevoelsuitingen gaan net als een virus over de wereld en versterken het vele malen. We mogen dus angstig zijn, omdat we gevoelige mensen zijn die in ‘lotsverbondenheid staan’ met onze medemensen. Het kan ook gebeuren dat je tegen de gewoonte in somber wakker wordt en dat het niet te verklaren is door de eigen omstandigheden.
Maar laten we ons proberen te openen voor de gezonde tegenkracht die net zo goed over de wereld trekt en versterkt zal worden.
Een sterke verbindende kracht die ook rondwaart, die mensen boven zichzelf doet uitstijgen, die de latente liefde laat opbloeien. De Liefde die in ieder mens is neergelegd als een aanroep of uitdaging om het wakker te maken. We leven in een bijzondere tijd en van het ene op het andere moment zijn al onze vanzelfsprekende zekerheden weggeslagen en daardoor maar al te vaak ook het zelfvertrouwen. Laten we hopen dat een oersterk zelf-vertrouwen daarvoor in de plaats komt, dat niet afhankelijk is van materiële overvloed.
De creatieve schoonheid van het menselijke wezen kan dan tot grote hoogte stijgen. Dit is een tijd van menswording en we kunnen zien wat dat inhoudt als we kijken naar hen die zich buigen over het lot van hun medemens. Ook de creativiteit, die ieder in zich draagt, zal nu een uitweg kunnen vinden. Er zijn bijvoorbeeld nog nooit zoveel boeken geschreven als in deze crisis-tijd. William Shakespeare schreef eens zijn grootste meesterwerk tijdens een quarantaine, toen de pest woekerde onder de mensen.
Oliepastel werk van Corien Groenendijk
Het onderstaande was de reactie van Corien Groenendijk op mijn bericht:
Laten we steeds proberen elkaar te verheffen Klopt! Maar zelfs in de vreemdste duisternis of ongenaakbaarste plek op aarde kan zomaar ineens weer het wonder tot ons komen. Het geeft ook vertrouwen als je je durft over te geven….Gisteren was ik in een “wereld van totaal grauw niets…, echt eng!!! en die wereld was zo onbegrensd groot en mijn bewustzijn was slechts een mugje” Het lukte mij ter nauwernood om aanwezig te zijn in het hier en nu….ik maar vechten tegen het groter wordende niets en het steeds kleiner wordende mugje “zelfbewustzijn” Toen ineens dacht ik: ” oké….ik geef me hieraan over, vecht er niet meer tegen , het lukt niet meer. Vandaag is het zo….zeer extreem maar ja, laat ik maar dragen en uithouden ….dit” , àls Christus bestaat gaat ook dit weer voorbij, zo niet dan sterf ik maar, dan was alles voor niks. Idioot hè, ik zou beter moeten weten maar ik was echt een minuscuul klein grijs stofje bewustzijn geworden in de grauwe tijdeloze eindeloosheid zo bizar…. En toen, na de acceptatie van de toestand en het dragen en uithouden…….klaarde zachtjes en liefdevol langzamerhand de wereld weer op en nam ook mijn zelfbewustzijn weer normale proporties aan. Bijna was het uitgeblust!
Nu rijst bij mij de hoop dat het meedragen van deze zuurstofloze staat en ……voor mijn gevoel onderzinnelijke sfeer, ook helpt bij het transformatieproces wat in deze heftige tijd gaande is.
We zouden misschien ondanks onze angst toch ook best af en toe eens kunnen afzakken in de aarde in de hoop dat ook daar genezing gebracht kan worden. Nou ja….ik ben nog maar aan het begin en heb nog niet veel recht van spreken…. Toch gaan we een weg naar de Grote Kosmische Liefde die dichterbij is dan onze handen en voeten, en dat realiseren we nog niet meestentijds ! ( althans, realiseer ik mij meestentijds niet ) Laten we elkaar vasthouden , stevig vasthouden!
(*Hoofdfoto: Christianne Sterre Verduin)
Voor reactie, vraag of aanvulling Sensitieve Beeld en Geestverwanten privé groep. Antroposofische beweging ,of onze pagina De Verwanten waar ook gedeeld kan worden.
De ervaring in het zomerhuisje is ook beschreven in het boek:
De Alleenganger
(eenzaamheid…Een uitdaging!) >>inleiding en recensies. Verkrijgbaar bij iedere plaatselijke of digitale boekhandel. Steun uw plaatselijk boekhandel…
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
