DE ULTIEME OVERWINNING OP HET EGO
We leven onverwachts in een tijd van angst en lijden. De welvaartsmachine is krakend tot stilstand gekomen. Hopelijk zijn er ook voldoende opstandingskrachten beschikbaar die de wereld een nieuwe impuls kunnen geven van uiterlijke welvaart naar menselijk welzijn. Dat het kan, zien we buiten in de natuur gebeuren, ondanks de winter is er volop nieuw leven. De natuur was niet dood, het leven had zich gewoon even teruggetrokken.
De milieuproblematiek sukkelt al dertig jaar voort en het wonder is geschiedt: binnen drie maanden er is geen luchtverontreiniging meer, we kunnen schone lucht inademen en we horen de vogels weer fluiten.
Het bewustzijn groeit en het thuisblijven brengt ons weer dichter bij het-zelf waar antwoorden gevonden kunnen worden. Weldoordachte vragen dragen het antwoord immers al in zich: dat de huidige crises ons ook iets wil zeggen en dat het doorgeslagen materialisme eens een halt toegeroepen moest worden. Niets hielp echt, omdat het egoïsme de wereld in de greep hield. De ontbossing en de opwarming van de aarde gingen gewoon door en de vluchtelingen en daklozen werden zoals gebruikelijk aan hun lot overgelaten. Alles werd ondergeschikt gemaakt aan het gouden kalf van de economische groei die nooit genoeg had.
Samenwerkingsverbanden werden opgezegd en het nationalisme werd weer omarmd. Daardoor kwamen ook de populisten weer aan de macht, die opvallende gemeenschappelijk kenmerken hebben: De werkelijkheid gewoon ontkennen. De wetenschap en de journalisten demoniseren en de taal spreken van het ondergebied in de mens, waar de zelfzuchtigheid en kortzichtigheid woont. Dat zijn ook de leiders die de huidige crises bagatelliseerde en het over een gewoon griepje hadden en door die houding het leed vele malen verergerde onder de mensen.
Ego-isme, het ego was het leidende principe geworden. Het ego zonder de inwonende mens is een gevaarlijke zombie. Dus hoe meer het ego de overhand krijgt hoe meer het zijn omgeving schade zal berokkenen. Het raakte in de vergetelheid wat een mens nu eigenlijk tot mens-zijn maakt, en dat het met onzelfzuchtigheid en liefde te maken heeft. Door het doorgeslagen materialisme, dat gebouwd is op egoïsme en hebzucht, is de menselijke ziel ondergesneeuwd. De meeste ont-moetingen tussen mensen waren in feite niet meer menselijk maar ego ontmoetingen. Een egostrijd, van wie is de sterkste en de slimste, was binnengedrongen tot in de vezels van bijna iedere relatie.
Het ego op aarde is nodig, maar wel als werktuig die de menselijk ziel ondersteunt om tot volle wasdom te komen. De identificatie met het ego is echter zo doorgeslagen dat vele mensen karikaturen of schimmen van zichzelf geworden zijn. Zij zullen zich verbijsterd afvragen, als er nog wat levend zelfbewustzijn over is, wie ben ik eigenlijk nu echt?
De robotisering heeft uiteindelijk ook het doel om de mens overbodig te maken. Het is de definitieve ontmenselijking van de bestaande ego’s.
In feite zijn het sterfprocessen, de menselijke ziel sterft in het ego en is dan nog amper te bereiken door de lichtkrachten. Volgens de mythologieën aan het begin van onze jaartelling verbleef de ziel na de dood in het schimmenrijk waar ze bijna geen zelfbewustzijn had. Lichtwezens sterven niet en konden de mensen dan ook niet bereiken. Maar één lichtwezen nam toen de taak op zich om ook mens te worden en als mens te sterven, zodat hij dan toegang kreeg tot het schimmenrijk en de macht van de dood kon breken.
Lijden en dood van De Christus getuigen van zijn volledige menswording.
In sommige esoterische teksten wordt verteld dat hij direct na zijn sterven in de duisternis verscheen van het schimmenrijk. Het was alsof daar de zon opging en dat heldere licht van de Christuszon gaf de zielen de kracht om ook in het leven na de dood hun weg te vinden naar zelfbewustzijn. Dit geldt ook voor alle mensen die nu leven tussen geboorte en dood. De mensheid is nog maar een schim van zijn ware-zelf en de Christuszon wil de onbewustheid verlichten. (**Lees eventueel ook het voorafgaande artikel over het universele Christusbewustzijn.)
De feestdagen zijn niet alleen vrije dagen maar dragen allen een mythische betekenis in zich. Het zijn symbolische en levende beelden die in de ether nog steeds te zien zijn en verbonden met de mens. Pasen volgt op goede vrijdag, de dag dat Jezus werd gekruisigd. Drie dagen na zijn dood op Golgotha stond hij op uit het graf, dat is het opstandingsfeest: Pasen. Daarna verbleef hij nog korte tijd op de aarde om de betekenis van zijn werk aan zijn apostelen nader te verklaren. Dan volgt de hemelvaartsdag, waarna hij zich voor altijd heeft verbonden met de mensheid en voor hen dichtbij blijft.
Pasen ik ook een lentefeest dat altijd al gevierd werd op de dag van de eerste volle maan in de lente. Pasen valt echter op de eerste zondag na de eerste volle maan in de lente, dus aangepast aan de menselijke kalender. Het is wel bijzonder dat Pasen elk jaar op een andere datum valt doordat het onderhevig is aan de kosmische krachten van de volle maan en het begin van de lente.
Dood en opstanding zijn moeilijk te ervaren en daarom was en is er het veertig dagen vasten. Door het juiste vasten wordt het bewustzijn ongewoon helder en daardoor zou je in je eigen organisme een vorm van dood en opstanding kunnen beleven.
Maar buiten onszelf zien we in de lente, dat direct volgt op de winter, opstandingskrachten in overvloed. Wat in de winter stierf ontkiemt en groeit in de lente, komt in de zomer tot volle wasdom en wordt in de herfst geoogst, maar moet in de winter gewoon weer sterven. De menselijke weg in een notendop.
Pasen gaat dus over dood en opstanding. Christus is mens geworden en daardoor zijn wij als Hij, met ook de onvergankelijke kracht van de opstanding in ons wezen verankert. We zijn dus in staat de dood te overwinnen. Oppervlakkig gezien is dat onbegrijpelijk voor menselijke begrippen, maar het heeft te maken met de overwinning op het ego. Alleen het ego kan sterven, niet de hogere mens. Aan het kruis hing het ego en de hogere mens stierf niet. Hij moet groeien en ik(ego) moet afnemen.
Daarom is het nu zo ongelooflijk belangrijk dat we deze tijd niet weer verslapen en weten dat we opstandingskrachten in ons dragen en dat we het ego en daardoor het egoïsme definitief kunnen overwinnen. Naast alle ellende worden er zoveel mooie liefdesimpulsen zichtbaar die een belofte in zich dragen en boodschappers zijn van een aanstaande nieuwe tijd. Vergeet niet dat we door onze innerlijke verbondenheid tot steun kunnen zijn voor alle mensen die het nu zo moeilijk hebben. Er is geen scheiding, we zijn één. Laten we het bewust-er-zijn, iedere nieuwe opstandingsdag opnieuw oefenen, totdat de oefening overgaat in een blijvend Zijn.
Pasen verbindt ons met alles wat leeft, en alle mensen zijn in potentie lichtdragers, licht dat nooit meer dooft.
*Ik wens alle abonnees op de publicaties en alle andere lezers, een goede en geïnspireerde Paastijd toe.
Columns: BANG VOOR MIJN KLEINDOCHTER
**Ook het Christusbewustzijn grijpt om zich heen
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
