De Verwanten

Deze vragen zijn niet makkelijk te beantwoorden, omdat er ruimte voor nodig is om jezelf te spiegelen. Het karakter is een werktuig van het zelf, maar niet zo’n goed werktuig omdat het opgebouwd is uit gewoontes en geharnast door de kwetsuren van buiten.

Er is niets zo moeilijk om daar met de wil verandering in aan te brengen, dan wordt het doorgaans alleen maar erger door en niet beter, omdat frustraties zich er dan ook in vastzetten. 


In feite zijn we gehecht aan ons opgebouwde ego/karakter, omdat we er ons mee vereenzelvigen, zoals ook aan ons verhaal, aan onze geschiedenis. Steeds maar weer herhalen we ons verhaal van wat ons overkomen, ons aangedaan is.


Aandacht is voer voor het ego, het onware zelf, zoals de duiven op het plein die alles verontreinigen zolang ze gevoerd worden. Als we ze geen voeding meer geven zullen ze op den duur verdwijnen.

Wat we onszelf aangeleerd hebben is niet zomaar af te leren, en daarin ligt het probleem. Nu heb je een leven lang je denken verder ontwikkeld en ben je behoorlijk tevreden met jezelf en dan zou dat allemaal niets te betekenen hebben voor de ontmoeting met het hogere zelf?
Wel degelijk, omdat de eigen doorleefde ervaring, keuzes maken, en kleine overwinningen op het ego uitstralen naar de geest. De geestelijke wereld heeft de menselijke ervaringen en daaruit ontstane inzichten nodig en stuurt ze vergeestelijkt terug.

Als kind zijn we kwetsbaar en door een ego op te bouwen verbergen en beschermen we die kwetsbaarheid. Een sterk ego geeft een gevoel van onkwetsbaarheid, maar laat nu juist die kwetsbaarheid de poort zijn naar het hogere zelf. Niet een beetje kwetsbaar, maar hulpeloos kinderlijk kwetsbaar omdat vader en moeder er niet meer zijn en omdat het harnas als beschermende laag losgelaten wordt.

*Kennen jullie ook zo’n soort kwetsbaarheid die beangstigend kan zijn, maar ook heel intiem?

__________________________