Vandaag liep ik mijn dagelijkse tocht door de duinen en langs de zee.
Ik verwonderde mij over de alom aanwezige schoonheid: de prille en blijde vogelgeluiden van het voorjaar, de eerste madeliefjes en paardebloemen, de wilde paarden die even naar mij opkeken, de heldere blauwe lucht met wat voorbij drijvende kansloze wolkjes, de zon die mij verwarmde… ja ik liep werkelijk in het paradijs.
Onder de oude en machtige beuk die zich naar alle kanten heeft voortgeplant en waarmee ik mij verbonden voel, bedacht ik me: We zijn niet uit het paradijs verjaagd, we leven altijd al in het paradijs. Alleen zijn we het ons lang niet bewust. Door van de boom van kennis te eten zijn we onze onschuld verloren en heeft het denken de leiding overgenomen. De zoon van de eerste mens sloeg zijn broeder al dood en de oorlog is nooit meer verdwenen uit het denken. Geen verlicht denken, maar het denken in bezit, macht en overheersing.
Maar toch is de levensboom van eeuwig leven voor altijd verbonden met het paradijs. Daar kunnen we ons mee voeden als we onze onschuld hebben teruggevonden. Zoals de kwetsbare en onschuldige kinderen die nog oordeelloos aanwezig zijn. Wonderlijk eigenlijk dat kwetsbaarheid en onschuld in de wereld met zwakte wordt geassocieerd, maar in werkelijkheid de grootste kwaliteiten zijn.
Had ik dat maar eerder geweten, dan had ik met meer zekerheid de wereld tegemoet kunnen treden.
Maar ik geloof dat juist in dat soort zekerheid de onschuld en kwetsbaarheid verloren gaat, dus koester ik met het ouder worden steeds meer de ontroering die zijn wortels heeft in mijn onschuld en kwetsbaar-zijn.
—————————
**Weer terug>> voor reactie en of aanvulling:
de FB Pagina van Jan Verduin
Antroposofische beweging en Sensitieve Beeld en Geestverwanten
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
