Kerstfeest in coronatijd

Mededeelzaamheid
Soms vraag ik mij af hoe zinvol mijn schrijverij is en of het geen overbodige mededeelzaamheid is, en mensen eerder belast dan bevrijdt. We worden immers overspoeld met informatie en nieuws uit alle uithoeken van de wereld en dat gaat dag en nacht, onafgebroken door. Het beïnvloedt onze zielenrust en brengt verwarring, machteloosheid, angst en onzekerheid teweeg. Zo ook een onophoudelijke stroom aan publicaties over hoe we gelukkig kunnen worden en ons spiritueel verder kunnen ontwikkelen.

Gematerialiseerde Akashakroniek
Het kerstkind wil geboren worden, maar wordt bedolven onder alle informatie van buiten en zakt steeds verder weg in het onderbewustzijn. Zoals alles binnen no time wegzakt in de diepste spelonken van Facebook en andere media. Alle wijsheid ligt in de mens zelf besloten, maar dat zelf-vertrouwen is veelal gebouwd op los zand: op de omgeving, op succes, op studie of hoe anderen naar ons kijken, hoe anderen ons beoordelen. Men zoekt veelal de wijsheid buiten zichzelf, in de chaos van de strijdende wereld, met internet als de gematerialiseerde Akashakroniek van deze tijd.

Het gevoel van iets gemist te hebben
In mijn jongere jaren was het juist in die tijd ongelooflijk druk en verre van stil. Het was dan heel moeilijk om ook maar iets van een kerstgevoel toe te laten, en op de dagen zelf kwam de vermoeidheid los. Daar lag voor mij de uitdaging, om mijn evenwicht te bewaren temidden van al die drukte. Ik zag de opgejaagde blik in de ogen van de mensen die vooral bezig waren met zich ‘voor te bereiden’ op het kerstfeest. Zij liepen rond met boodschappenlijsten en beklaagden zich ondertussen over al het werk dat zij weer op hun hals haalden. Blijkbaar was het onmogelijk om het anders te doen. We willen toch juist met het kerstfeest aan de hoge verwachtingen van onszelf en de anderen voldoen. En toch blijven we ieder jaar weer met een zekere teleurstelling achter. Een onbestemd gevoel van iets gemist te hebben.

De twee gezichten van de corona-crisis
Ik wil de vraag aan de orde te stellen of het nu echt zo erg is dat we dit jaar de kerst anders moeten vieren. Deze corona-periode heeft twee duidelijke gezichten: de duistere kant is, naast ellendig ziek zijn, vooral dat de mensen bang voor elkaar moeten zijn, afstand van elkaar moeten houden; het zal nodig zijn maar de ziel verkommert.
Maar er ligt ook een lichtboodschap in verborgen: waar mensen op zichzelf gezet worden en niet meer grenzeloos en egoïstisch kunnen voortleven. Zal de duistere kant de mensen uit elkaar drijven en tegen elkaar opzetten of zal de inkeer, de ontmoeting met het-zelf zijn vruchten gaan afwerpen? Zal het licht van de geest het duister kunnen verdrijven? Of is het nog even volhouden om daarna weer op de oude voet verder te gaan?
Eigenlijk wordt er een tegengesteld proces gevraagd dat haaks staat op het kerstfeest zoals wij dat gewoontegetrouw nu al zo lang volhouden. Het is alsof er alles aan gedaan wordt om nu juist die stilte en ontvankelijkheid te verdrijven. Zou de advent en kersttijd eigenlijk ook niet een feest van Ziel en Geestverwanten moeten zijn, in plaats van enkel een bloedverwanten bijeenkomst?

Voorbereiding
In de loop van de tijd groeit, als het goed is, het bewustzijn dat er iets in onze ziel geboren wil worden. Het vraagt van ons een zekere voorbereiding om alles klaar te maken om het nieuwe te ontvangen. Zo’n proces vraagt leegte, stilte en inkeer. Dus in plaats van boodschappenlijsten en winkelpromenades: Ga wandelen, ga tegen een boom zitten en verwonder je over het afsterven van de natuur vanuit de wetenschap dat het binnen korte tijd weer gaat opbloeien. Ga mediteren en zet alle digitale verleidingen uit.

Vol is vol
Advent is een voorbereidingstijd, een schoonmaaktijd om ruimte te scheppen in de ziel. Want vol is vol daar kan niets meer bij. Hang dan maar een bordje bij de deur: ‘Vol… probeer het later nog eens.’
We zijn gewend om kennis te vergaren en er zoveel als mogelijk van op te slaan.

Een beangstigende leegte
Maar op het niveau van de ziel en geest zijn afleren en loslaten de uitdagingen. Geduld, moed en vertrouwen zijn hier de kernwoorden. Net zo lang tot er een soort leegte ontstaat waar het ego geen enkel houvast meer heeft, en dat is moeilijk. Een acceptatie van niet-weten. Het vertrouwen hebben dat de vervulling van binnenuit komt. Het welt daar op uit de diepere lagen van de ziel, een nooit meer opdrogende bron. Het is de geboorte van het Licht in een donkere nacht. Terug te keren, dwars door de leegte, naar daar waar het kerstkind woont.

De Christusimpuls drukt zich uit in mededogen, creativiteit, kracht en zelf-vertrouwen. Ego-loos aanwezig zijn. De bevestiging komt vanaf dat moment van binnenuit, daar is niets van buiten meer voor nodig.

Droombeeld tijdens de twaalf heilige nachten:

—–Ik stond voor een heel mooi huis waar veel kostbaarheden in verzameld waren. Een stralend licht kwam van binnenuit. De wijzers van de torenklok wezen drie uur aan. Ik stond op het punt om een lange reis te gaan maken, op zoek naar verre horizonten. Er begon een reis die mij voerde langs en over bergen en diepe dalen, ik kwam allerlei obstakels op mijn weg tegen en niet zelden raakte ik gewond. Ik kwam voortdurend langs wegwijzers die mij een verkeerde kant opstuurden. Na vele jaren van omzwervingen kwam ik, vermoeid en grijs, weer op hetzelfde punt van vertrek uit. Bij het mooie huis met al zijn schatten, het licht brandde nog steeds en de kerkklok stond nog steeds op drie uur. Er was in die tijd niets veranderd, zelfs de tijd was niet verder gegaan.—–
We kunnen zoeken en zoeken wat we willen, uiteindelijk komen we weer bij onszelf uit, daar liggen de schatten voor ons klaar, veel dichterbij dan we ooit hadden kunnen denken. De drie was een indicatie van grote kracht die daar was, en ook onveranderd was gebleven.

Ook geplaatst: op de FB Verwantenpagina en in de community Sensitieve Beeld en Geestverwanten.