Meditatief leven in spontaniteit en enthousiasme

Meditatief leven is dat zo veel mogelijk stil in de lotushouding zitten of kan het ook op een andere manier, meer passend bij onze tijd en bewustzijn? En heeft het met spontaniteit en enthousiasme te maken?

Bovenal zou meditatie nu een onderdeel van het dagelijkse leven moeten zijn, door bewust-er-zijn, mee te stromen en je niet langer te verzetten tegen wat het leven voor je in petto heeft. Niet verkrampt leven, maar spontaan leven.
Enthousiasme is de weg, dat letterlijk betekent: in God zijn.
Spontaniteit en enthousiasme zijn geen denkkwaliteiten maar hartekrachten, ze komen voort uit de stilte, uit een innerlijk weten.

Krishnamurti verwoordde dat als volgt: “In dit natuurlijke, spontane geconcentreerd zijn, dat meditatie of ware contemplatie is, is er geen sprake van enige inspanning om de geest een bepaalde richting op te sturen of hem te trainen of leiding te geven. Deze meditatie is het leven in al zijn volheid, heel de dag lang. Het is je denken en voelen onbelemmerd in daden over te laten gaan. (denken, voelen en willen)
Dit is de vreugde van de meditatie, niet het aanbidden van een afbeelding of het herhalen van bepaalde woorden en ook niet de diepe vergetelheid waarin het ‘zelf’ verzinkt tijdens het najagen van een systeem, wat niet anders is dan het volledig lamleggen van het denken en voelen. De vreugde van de meditatie is erin gelegen dat je spontaan leeft, met de intelligentie op haar hoogtepunt.”

De scheiding is opgeheven
Tijdens een wandeling ging ik op in een kinderlijk gevoel van overgave, ik genoot met volle teugen van de kleuren, geuren, geluiden. Ik genoot van het alleenzijn, eenzaamheid nooit bestaan.
Opeens week het bos wat het volle zicht gaf op een grote groene weide omzoomd met beuken, eiken, en de valse acacia al volop in bloei met grote witte bloemtrossen, de hazen renden en sprongen over elkaar heen als acrobaten in een circus en een hert bleef verwonderd staan kijken waar die figuur opeens vandaan kwam. Het geheel gehuld in een sprookjesachtige schemer.
Ik bleef in verwondering staan, werd heel stil, en voelde mij opgaan in de omgeving: ik ben het gras, de bomen, de lucht, de hazen en het hert.
Een overweldigend geluksgevoel, er was geen scheiding, alleen verbondenheid.
Tot het moment dat ik weer begon te denken, het wilde beredeneren; het verdween zoals het gekomen was.

Dat soort ervaringen zijn geschonken momenten, die kun je niet nastreven. Meditatief leven is het eigen willen en streven achter je laten. Een nieuwe manier van leven, om het bewustzijn te versterken en rust te vinden in jezelf.
Luisteren, echt luisteren is meditatie. Sta stil tijdens een wandeling en luister naar alle geluiden, probeer ze te onderscheiden, maar geef er geen naam aan.

Luister eerst echt naar iemand voordat je een diagnose stelt. Die ander weet het zelf als ze de kans krijgt om het te vertellen.
Aandachtig zijn, je niet afwenden van de wereld maar juist alle schoonheid van diezelfde wereld zien en alle ruimte geven in jezelf die het verdient. Alles bloeit op door onze welgemeende en werkelijke aandacht voor alles wat leeft en hunkert naar gezien worden. Alles wil zich zo graag aan ons openbaren. Bij dat bewustzijn begint de nieuwe bewuste helderziendheid.

Het is overgave aan het moment, het onverwachte, het je kunnen verwonderen, het overstijgen van het denken, het ego verliest de controle en het oordelen stopt. Niet… het is mooi of lelijk, nee, alleen maar verwondering dat buiten het oordeel staat, het is er gewoon, zonder tussenkomst van het ego. Het is pure meditatie, het is kinderlijke verwondering.
—————————————