Dierenleed en de verloren eenling

Tijdens een wandeling langs de zee liep ik wat te peinzen over mijn eerste kind, die nu al tegen de vijftig is, stel je voor… een kind van bijna vijftig. Ze is al ouder dan ik, mijn innerlijke leeftijd is rond de 40 blijven steken en begint nu sterk terug te lopen.
Op haar zevende jaar zag zij eens op de tv bij een vriendje dat zeehondjes dood geknuppeld werden. Ze besloot vanaf dat moment nooit geen vlees meer te eten of bont te dragen en heeft het ook nooit meer gedaan, niets. Intuïtief begreep zij dat dat het enige juiste antwoord was op het dierenleed dat zij gezien had. Ik was solidair met haar, en ben dat ook gebleven, maar daarna ging ze langs alle deuren om handtekeningen tegen het dragen van bont te verzamelen. Toen was ik wat minder solidair, en bleef toch trots op afstand staan kijken. Zij was ook altijd druk doende aan het strand om alles wat nog enigszins leefde terug te brengen in de zee. Dus we deden een uur over 100 meter.

Een visje lag spartelend op het strand, haalde mij uit mijn overpeinzing, waarschijnlijk door de golfslag uit het water gegooid. De meeuwen cirkelde al boven deze lekkernij en wachtten tot die eenzame wandelaar verdwenen was. Voorzichtig pakte ik het hulpeloze visje op en bracht het terug in de zee, ondertussen krijsten de meeuwen mij scheldwoorden toe en het scheelde niet veel of ze hadden mij ook fysiek aangevallen. Want welk recht had ik om hen dit af te nemen.

Daarna liep ik verder en was mij bewust van de schoonheid om mij heen en een dankbaar gevoel dat ik in zo’n omgeving mocht wonen. Ik kan soms heel moe aan mijn wandeling beginnen, maar al lopend voel ik mijn krachten terugkeren en besef dan dat mijn lichaam niet zozeer moe is, maar vooral het hoofd. De natuur neemt op een bijzondere mannier die spanning van ons af, omdat we als het ware wandelen in iets wat we van nature zelf zijn.

Veel kennissen, vrienden en familie reizen de hele wereld af om steeds weer nieuwe natuurfenomenen te zien en nieuwe ervaringen op te doen, ik daarentegen heb daar geen enkele behoefte aan en blijf rustig wandelen in de buurt van mijn woning en bedenk mij dat het nergens mooier kan zijn dan hier, misschien wel anders, maar niet mooier, zonder overtreffende trap. Op het gevaar af dat ik voor een saaie man wordt aangezien, loop ik ook nog eens het liefst een seizoen lang dezelfde wandeling, en iedere keer weer zie ik nieuwe dingen, iedere keer weer word ik verrast. De vernieuwing speelt zich af op de vierkante centimeter.
Ik bedenk mij dat de natuur tot ‘zelfbewustzijn’ komt door onze aandacht.

Ik heb met het ouder worden ook geleerd om langzamer te lopen en daardoor ben ik zoveel meer gaan zien. Nog steeds kan ik erg schrikken als er plotseling iemand achter mij opduikt en hijgend ploeterend en zwetend voorbij rent, met oortjes in om maar niet te luisteren naar de muziek van de natuur. Of horden racefietsers die vanaf een afstand al schreeuwen dat ik moet verdwijnen.
Dan voel ik mij weer even een verloren eenling, een alleenganger, iemand die verdwaald is in een voor hem wezensvreemde wereld en accepteer de onvolmaaktheid van het leven.

Als antwoord daarop… ben ik opeens echt verdwenen. Ik-Ben het water, het zand, de wind en de zon. Ik-Ben de vissen en de dieren. Ik-Ben voor even wie ik behoort te zijn: geen illusie maar waarheid, geen strijd maar vrede, geen eenling maar één, geen oordeel maar ondeelbare liefde.
Het moment is mij gegeven om daarna weer in vertrouwen verder te wandelen, tevreden met mijn mens-zijn.