Over de redding van de ziel

Al mijmerend over onze nieuwe Facebook community, waar veel mensen zich in elkaar herkennen, wil ik eens wat licht laten schijnen over wat de mensen gemeen hebben en of er een gemeenschappelijke levensopdracht te bespeuren is. Ik moet dan toch ook weer denken aan het boek wat ik eens gelezen heb van Bernhard Lievegoed: Over de redding van de ziel.
Verder ben ik altijd gefascineerd geweest door graalverhalen, en het idee over de heilige graal en mijn eigen beleving daarmee.

Door de hele geestes-geschiedenis van de aarde heen zijn er altijd groepen geweest die de heilige graal moesten bewaken of in veiligheid brengen, zoals de tempelridders, de Katharen of Albigenzen. Alleen dat kon de aarde en de mensheid behoeden voor een liefdeloze en kille wereld. (het gaat hier over een innerlijke schat, die in de mens verborgen ligt)
In deze tijd is het opvallend dat velen zich verwant voelen met de kathaarse beweging, alsof daar nog herinnering aan is.

Toen de laatste uitwijkplaats de Montségur viel werden meer dan 200 volgelingen op de brandstapel gezet. De Katharen waren een bedreiging voor de katholieke leer van Rome geworden, omdat zij verkondigden dat de mens een rechtstreekse verbinding kon hebben met het Goddelijke, zonder dat de tussenkomst van de priester daarvoor nodig was.
Zij leefden en onderrichtten toen al de gelijkwaardigheid van man en vrouw, uiterste soberheid, vegetarisme, en verwerping van de mis, sacramenten en heiligen beelden. Zij hadden ook veel kennis over de werking van het duister en licht. Daar werd de door en door corrupte kerk nerveus van, hun macht en aanzien werden ondermijnd.
De mare gaat dat tijdens de verbranding een troubadour zong: dat na 700 jaar de laurier weer groen zou worden.
Of de Katharen manicheeërs waren is zeer de vraag, dat was voor de kerk wel een reden om hen te vervolgen.
700 jaar later, in 1924, is in Haarlem de school van het Gouden Rozenkruis opgericht. Zullen de rozenkruisers dan de nieuwe graalridders of katharen zijn?

Er is een groep aan het ontstaan van Geestverwanten, die in elkaar gemeenschappelijke kenmerken ontdekken. Die mooie beelden, muziek, kunstzinnige uitingen delen, en elkaar uitnodigen om te gaan wandelen, omdat dat alles de ziel voedt. De mensen die elkaar ont-moeten zijn niet zo zeer verstandsmensen die door het denken tot inzicht willen komen, ook geen wereldverbeteraars met een enorme daadkracht, maar het zijn meer mensen die een bepaald middengebied vertegenwoordigen. Deze drie gebieden hebben elkaar nodig, alleen het zwaartepunt; de interesses en mogelijkheden, zijn anders gericht. Dus er ligt hier geen enkel waardeoordeel aan ten grondslag.

Het zijn harte-mensen die een wat moeizame verhouding hebben met de overstresste wereld. Ze voelen zich vaak en steeds meer buitenstaanders, toeschouwers die zich bij regelmaat verbijsterd afvragen of ze wel op de juiste planeet zijn geïncarneerd. In het boek De Alleenganger ga ik daar uitgebreid op in, mijn persoonlijke graaltocht, mede ook… omdat alles wat ik hier schrijf ook over mijzelf gaat.

Hun geluk hangt niet meer af van alles wat die wereld te bieden heeft aan materiële overvloed, maar veel meer van een beleving van innerlijke vrede. Een grote behoefte aan Stilte, aan schoonheid, aan verdieping.
Ze hebben vaak een idealistische inslag, maar zijn door te hoge verwachtingen in de maakbaarheid van de maatschappij teleurgesteld achtergebleven. Ze zijn voortdurend weer op zichzelf gezet met de onderliggende boodschap: De wereld verandert alleen in de mate waarin het individu aan zichzelf werkt. Er ontstaat het idee dat je de wereld zelf bent, dus werk aan jezelf dan werk je aan de wereld.

Sensitieve Beeld en Geestverwanten zouden wel eens de behoeders van de ziel kunnen zijn. Wat een mooie opdracht zou dat zijn……

Al weer lang geleden las ik een boek van Bernard Lievegoed die zijn geestelijk testament liet optekenen voordat hij overging naar de geestelijke wereld. Hij beschreef een stroom van mensen die hier zijn voor de redding van de ziel. Die zich zullen manifesteren als tegenwicht voor het zich steeds verder verdichtende materialisme, dat de ziel ontkent.

Mensen die ver afgedwaald zijn van zichzelf en in coronatijd en masse de winkels leegplunderen omdat het black friday is. Die pas gelukkig zijn als ze weer iets nieuws voor een lage prijs hebben kunnen scoren. Een zeer tijdelijk geluksgevoel dat even de schrijnende leegte heeft opgevuld.
Erger is dat ook de nog gevoelige kinderen zich-zelf verliezen in de digitale schijnwereld. De Corona tijd was en is een poging om de mens weer even tot inkeer te dwingen, maar de tekenen zijn niet hoopvol.

Tijdens een voordacht zei Rudolf Steiner eens tegen wat jongere mensen: ‘Probeer eens te weten te komen, tot welke stroming je behoort?’ Ze hadden 3 maanden de tijd om het te onderzoeken, want er waren volgelingen van: de stroom van Manou.-
Rozenkruisers en Antroposofie.
Deze vraag stelde Steiner omdat er een richtingenstrijd gaande was die veel onrust en meningsverschillen veroorzaakten binnen de antroposofische vereniging.

Al weer lang geleden heeft Lievegoed dit beschreven in De redding van de ziel, en daardoor begreep ik opeens bij welke stroom ik hoorde en waarom ik niet goed overweg kon met alleen de geesteswetenschap.
Zo’n vraag kan veel onbegrip veroorzaken en groepen buiten spel zetten. Dat is niet de bedoeling. Het kan voor iedereen die een geestelijke ontwikkeling wil gaan bevrijdend zijn om te weten waar je karmische wortels liggen, waar je uit voortkomt en wat je beweegt.
De groepen hadden in die tijd veel problemen met elkaar maar stonden wel in één en dezelfde geestesstroming. Dat is nog zo, er is te weinig begrip voor het anders zijn van de ander.

Bernard Lievegoed liet op zijn sterfbed zijn geestelijk testament optekenen. Aan het eind van zijn leven begreep hij dat alle drie stromingen samengaan, als het goed is tenminste. Wel is het waar dat er altijd een accent ligt, op de Antroposofie, de Rozenkruisersstroom, of de stroom van Manou. Door de hele geschiedenis heen hebben ze elkaar de hand gereikt, elkaar aangevuld. Het is van belang om zicht te krijgen tot welke karmische stroom je primair behoort.
Je hebt nu met alle drie stromingen te maken. Je bent nooit alleen Rozenkruiser, Antroposoof of uit de stroom van Manou. Het is een drie-eenheid die elkaar kunnen bevruchten en ook nodig hebben!

Het inzicht van de antroposofie, het concrete handelen van de rozenkruisers, en het manicheïsme als weg van het midden die balans brengt tussen die twee. Het manicheïsme is sterk geworteld in het Christendom en houdt zich, volgens Lievegoed, vooral bezig met de redding van de ziel.
Mildheid en liefde zijn cruciaal in die stroom. Jezelf in dienst stellen van de moeilijkheden van de ander. De opdracht: het kwade niet te veroordelen of te verdrijven maar om te vormen tot het goede.

Een nieuwe sociale beweging van vrije mensen zou door hen kunnen ontstaan, die genoeg hebben van de egoïstisch-materialistische cultuur en die behoefte hebben een cultuur te scheppen op basis van interesse in de ander. En als er begrip en respect is voor elkaars achtergrond, de wijsheids/geestesstroom, dan kan samenwerking en inzicht groeien en conflicten vermeden worden. Door hier meer zicht op te krijgen kun je ook meer zicht krijgen op je taak in dit leven. Het is een geloof en vertrouwen in het-zelf en de wetenschap dat de ander ook jou is. In de ander zie je je-zelf.

Een oude rabbi vroeg eens aan zijn leerlingen:
Hoe kun je het moment bepalen
waarin de nacht ten einde is en de dag begint?
Is het ‘t moment als je uit de verte
een hond van een schaap kunt onderscheiden?,
vroeg één van zijn leerlingen.
Nee, zei de rabbi.
Is het als je van verre
een dadelboom van een vijgenboom kunt onderscheiden?,
vroeg een ander.
Nee, zei de rabbi.
Maar wat dan? vroegen de leerlingen.
Het is als je in het gezicht van een mens kunt kijken
en daarin je zuster of je broeder ziet.
Tot dat moment is de nacht nog bij ons.
______________________
Meer informatie over de Alleenganger – inleiding en reviews
Voel je verwantschap, kom dan eens rustig wat rondkijken in de community.