Worden wie je écht bent. Uiterlijke kennis en innerlijk weten.

Waarom is het zo moeilijk om te worden wie we in het diepst van ons wezen zijn? Zal dat komen omdat ons vanaf de vroegste jeugd geleerd wordt, ons aan te passen aan de wereld. Iemand te worden die iets voorstelt, die gezien en gerespecteerd wordt?
Door die indoctrinatie ontstaat het idee dat we onophoudelijk moeten werken om iets te worden. Niet om iets te zijn, omdat zijn stilstand in zich draagt en dat stemt niet overeen met het wereldse verlangen tot eindeloze groei.

Dat streven kan ook overslaan naar het idee over innerlijke groei en vooruitgang. Het komt voort uit geestelijke hoogmoed om meer te willen zijn dan je bent. Een waardeoordeel naar jezelf en een diep gevoel van onvrede over wie en hoe je bent. Niet gelukkig in de wereld en nog minder gelukkig in jezelf. Dat gevoel kan verlammend werken, een gevoel van er niet meer toe doen, en dat is eigenlijk heel erg.
Daarnaast mag er best wat onvrede zijn, omdat dat je er ook toe aanzet op op zoek te gaan naar iets dat je verloren hebt. Onbewust heb je weet van iets dat groter is dan jezelf, omdat we maar een een fractie gebruiken van de potentie die in ons leeft.

Dat geldt overigens ook voor het verstand en de daarbij behorende intelligentie. Dat blijkt wel uit het feit dat er steeds meer kinderen zijn die voor hun twaalfde levensjaar al naar de universiteit gaan, en mensen die ongekende ontdekkingen doen op het gebied van de techniek, geneeskunde, astrologie en ruimtevaart e.d.
De maakbare maatschappij: Wat te denken van het klonen van dieren en mensen, onder het mom dat dan ziektes uitgebannen kunnen worden en er super mensen gecreëerd worden? Laat die gedachte maar niet op hol slaan. Door plastische chirurgie kun je eeuwig jong en mooi blijven? Vrouwen willen man worden en mannen willen vrouw worden? Het zijn ethische vragen, een moreel dilemma.

Als de innerlijke ontwikkeling van de mensheid achterblijft en daarmee ook de moraliteit, het moreel kompas, om de dingen te toetsen aan het innerlijk ge-weten, dan zal de technische vooruitgang de wereld steeds meer in de greep krijgen. Het bijzondere is dat voor moraliteit en ethiek geen denken nodig is, het is er gewoon. Daarom is het ook moeilijk discussiëren tussen de hoofdmens en de gevoelsmens. De hoofdmens zegt dat aan wetenschap bewijzen ten grondslag liggen en dus waar is, en ze ergeren zich mateloos aan de gevoelsmensen die iets weten zonder dat daar bewijzen voor nodig zijn. De zuiverheid van dat weten hangt natuurlijk wel af van de staat van innerlijke ontwikkeling, anders kan het verworden tot de moraliteit van geloofsrichtingen die menen de waarheid in pacht te hebben. Deze moraalridders zijn zeker zo gevaarlijk dan de gewetenloze techneuten.

Het is dus van groot belang dat juist nu, in deze tijd, geluisterd wordt naar dat morele kompas, het innerlijk weten, zonder dat er teveel ruis omheen ligt van egoïstische nog niet vervulde verlangens. Inspiratie komt van binnenuit om de wereld mooier te maken en evenwicht te brengen tussen de uitersten. Een ongeïnspireerde wereld wordt zielloos. Wil je de wereld veranderen? Leer luisteren naar je-zelf!

Om contact te kunnen maken met de bron in je-zelf is een zekere mate van rust en vrede nodig. Tot rust gekomen verlangens, omdat verlangens ons altijd blijven voortdrijven tot het vervullen daarvan, om daarna weer verder te hollen naar de vervulling van het volgende verlangen, totdat het ook weer vervulling vindt. Dit gaat net zo lang door, tot het allerlaatste verlangen zich aandient: Nu eindelijk eens jezelf te worden, te worden wie je in het diepst van je wezen bent.

Aan dat laatste verlangen gaat heel veel ervaring vooraf: van kortstondig geluk, teleurstelling, afzien en lijden. Blijkbaar gaan we pas terug naar huis, naar onszelf, als de buitenwereld haar grenzen aangeeft. Tot hier en niet verder. Hopelijk blijf het bij een fikse burn-out en daal je af in de donkere nacht van de ziel, met als doel jezelf terug te vinden. Dan komt er eindelijk tijd voor de diepere levensvragen.
Aan de basis daarvan staat overgave; een stil verdragen van je tekortkomingen en de tekortkomingen van de ander. Het opgeven van het verzet en accepteren dat je bent zoals je bent, alleen vanuit die oprechte houding is innerlijke groei mogelijk. Dus eerst acceptatie van wie je bent met al je tekortkomingen. Wat een opluchting vindt plaats in het moment dat je besluit om gewoon mens te mogen zijn. Volmaakte mensen worden hoogstzelden geboren. Perfectie en volmaaktheid hebben ook iets saais, iets onaards in zich, er is niets te verbeteren.

Als de valkuil van ego en zijn geldingsdrang doorzien is komt het volgende gevaar om de hoek kijken: het verlangen naar een betere versie van jezelf. We nemen ons van alles voor: willen dagelijks mediteren, vegetariër worden, onbaatzuchtig, ruimhartig, geduldig, vriendelijk en hulpvaardig zijn. Nu eindelijk eens echt stoppen met drinken, teveel snoepen en eten. Of we staan dagelijks op ons hoofd om de verlichting te bespoedigen. Willen eigenlijk graag een grote geest zijn met een schare volgelingen. -)
We kijken al vroeg naar anderen en zeggen: “Zo zou ik ook willen zijn”. Dat een kind in bewondering naar grote mensen opkijkt en ze wil nabootsen is juist goed, omdat het kind voorbeelden nodig heeft om zich gezond te ontwikkelen. Voor volwassenen zijn de anderen spiegels om zichzelf te zien, en oproepen om werkelijk het ware- Zelf te worden en zeker niet om een ander te worden!
Stel jezelf geen regels om het alsmaar morgen weer te willen proberen en alsmaar de teleurstelling van het mislukken. Laat los al die regels en al die goede voornemens, de weg naar de hel is immers geplaveid met goede voornemens.
Wil je het verschil weten tussen een meester en een beginneling? Een meester heeft veel meer ‘zogenaamde fouten’ gemaakt dan de beginneling ooit heeft geprobeerd.

Het bewustzijn is wel van belang om het in een groter verband te kunnen plaatsen en te beseffen dat dit leven er één van de velen is. Verder is er echt niemand, ook geen hoger wezen, die van ons vraagt om in dit leven uit te groeien tot de perfecte mens. Het hoort echt bij onze maakbare maatschappij dat we denken alles naar onze hand te kunnen zetten, op die wijze zoals wij dat in gedachten hebben. Ook is in spirituele kringen is de gedachte in zwang dat je met het denken en je verbeeldingskracht alles kunt bereiken wat je wenst, inclusief rijkdom en meesterschap. Dat is magie inzetten voor egoïstische doeleinden en dat is dus geen witte-magie.

Er zijn periodes dat het lijden zich aaneen lijkt te rijgen, niets blijft ons bespaard. Een scheiding, het verliezen van dierbaren aan een ziekte of worden zelf ziek, we gaan failliet en raken ons werk kwijt en al onze opgebouwde materiële zekerheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dan vragen we ons verslagen af wat de zin van het bestaan is, als alles ons ook weer zomaar afgepakt kan worden. Vanuit geestelijk oogpunt heeft alles een zin en alles is gericht op ontwikkeling en groei om de mens vrij te maken. Door de dualiteit op aarde leren we keuzes te maken tussen de twee uitersten: goed en kwaad. Niets komt ons zomaar aanwaaien, alles moeten we zelf ervaren om werkelijk tot inzicht te komen. Daarom kan het niet snel gaan, het is namelijk niet te koop.
Op het vlak van de geest is geduld de grooste beproeving voor de mensen van deze tijd. Je hoeft nergens meer heen, gewoon blijven waar je bent en stil leren luisteren. Je hoef je ook niet meer zo druk te maken over hoe anderen het leven leven, omdat het hun leven is en hun unieke weg.
Er is geen leer die van enige betekenis is ten overstaan van het leven zelf. Het leven zelf is de weg.

Met het verstrijken van de jaren kunnen we steeds meer gaan zien en beleven hoe snel zo’n leventje om is, afgezet tegen de eeuwigheid stelt het namelijk niet zoveel voor. In ieder geval niet wat wij er ons van voorstellen en het belang dat we eraan hechten. Vanuit de gedachten dat dit leven eenmalig is en nooit meer terugkomt willen we er alles uithalen wat er in zit. We leven lang alsof er nooit een einde aan zal komen.
Opeens zijn we toch veertig en over niet al te lange tijd vijftig en daarna zal snel duidelijk worden, dat hoe ouder we worden hoe sneller het gaat. Iedere keer is het weer zondag en voordat we het weten vieren we weer onze verjaardag.

Ouder worden kan ook een mooi proces zijn als de wijsheid groeit met de jaren. Dan worden ouderen hopelijk niet meer gezien als uitgerangeerd en een last, maar als bronnen van wijsheid, zoals dat in vroegere tijden was en in andere culturen.
De conservatieve ouderen willen alles het liefst houden zoals het was, om zichzelf daarin veilig te voelen. De wijze oude vrouw of man kijkt naar de wereld en de uitstraling van de manier van kijken zal de voortgang beïnvloeden. Zolang het individu losgeslagen is van de eigen bron, kan het de bron van wijsheid raadplegen van de ouderen.

Als we leren om heel goed en zonder oordeel naar onszelf te luisteren en te kijken, leren we onszelf kennen en daardoor ook, op een wonderbaarlijke manier, de hele wereld en al wat leeft. Dat is een diepgaande ervaring om jezelf totaal deel te voelen van het grote geheel en het besef, tot in het diepste wezen, dat we allen broeders zijn.