Eenzaamheid als een voorrecht en kans

Dat er zoveel mensen nu alleen zijn, is ook een teken van de geestelijke vooruitgang van de mensheid. De groepsmens evolueert naar een op zichzelf staand vrij individu. Niet zielig of betreurenswaardig, maar een grote kans om te stoppen met zoeken, omdat er niets buiten onszelf is; al wat we zoeken ligt in onszelf besloten. In feite is die eenzaamheid, hoe moeilijk, zwaar of onverwachts dan ook, een geschenk en een kans. Eenzaamheid is een dwingende noodzakelijkheid om de confrontatie aan te gaan met onszelf. Een pijnlijk gebeuren om in het-zelf af te dalen, het daar te zoeken en niet meer in de buitenwereld. Iedereen en niemand uitgezonderd wordt eens met deze innerlijke roep geconfronteerd. Het is de ultieme oproep aan de mens om die weg te gaan, om die roep, die aanraking te volgen.

Dit zijn de twee fenomenen: Eenzaamheid en Relatie.
Mensen hebben al zoveel ervaringen opgedaan, zoveel geleerd in de relaties en talloze boeken gelezen, desondanks blijft men toch standvastig geloven in het ideale plaatje: Iemand die er helemaal voor je is, het liefst een tweelingziel! Verder hand in hand door het leven in volmaakte harmonie, nooit meer ongelukkig en eenzaam, maar totaal vervuld van de liefde. Iemand zei eens: “Wil je echt eenzaam worden, ga dan trouwen!” De grootste angst is om helemaal alleen te zijn of te komen. Moederziel alleen op de wereld is toch een enorm schrikbeeld.

Men is als het ware scheefgegroeid en wil op een kinderlijke manier de boom weer rechtop krijgen, rechtstreeks groeiend naar het licht. Het liefst in symbiose met de andere bomen, elkaar dragend en ondersteunend.

Zolang dit soort verwachtingen blijvend worden gekoesterd, zal men steeds weer teleurgesteld worden en dus ongelukkig blijven.
Bij uitzondering zijn er wel langdurige of kortstondige harmonieuze relaties die de ruimte bieden om bij elkaar tot rust te komen, om daarna weer verder te kunnen gaan, is het niet in dit leven, dan wel in het volgende. Verwante zielen die elkaar vinden, niet om te binden maar om te bevrijden.
Is het niet het grootste probleem dat het geluk in de buitenwereld gezocht wordt, om maar niet geconfronteerd te worden met de leegte die we zelf zijn. Wanhopig vullen we het op met de waan van de dag, om steeds weer verstrikt te raken in de dualiteit. Zo verworden de relaties tot een strijdperk voor de ego’s. Er is veel wijsheid en geduld nodig om je staande te houden in de relatiesfeer.

Ik zie het bestaan soms beeldend voor mij: Dat alle mensen zich bewegen rond een gapende lege ruimte waar ze doodsbang voor zijn. Er alles aan doen om te ontkomen aan de zuigende werking van die leegte.
Alsmaar verder er vandaan en toch nooit in staat om er duurzaam aan te ontkomen. Letterlijk en figuurlijk als de dood voor die stille leegte, wanhopig proberend die te vermijden en op te vullen met een voortdurend illusionair in contact zijn. We worden heel nerveus als er niet voortdurend berichtjes binnen komen van heel veel vrienden die ons moeten bevestigen in wie we denken te zijn, of wat voor beeld we over onszelf graag in stand houden.

Het fenomeen eenzaamheid hoort net zo goed thuis in relaties en is zelfs vaak schrijnender, er is echt veel eenzaamheid binnen relaties. Dan ontstaat de gedachte: omdat ik eenzaam ben heb ik dus een slechte relatie! Het kan ons echter ook uitnodigen om de ander die ruimte te gunnen om alleen en/of eenzaam te zijn, zonder dat direct te willen verbinden met een uitgesproken oordeel over de relatie. Een gevoel van eenzaamheid is onontbeerlijk voor geestelijke groei, ook al hebben we uiterlijk gezien nog zo’n mooie relatie. Eenzaamheid, je bij tijd en wijle eenzaam te voelen, is ook binnen in een relatie een recht en een kans.
We voelen ons in feite eenzaam van onszelf, niet van de ander. Het is een verwijdering van het eigen wezen.

Mensen in ontwikkeling hebben vaak ook onverklaarbare angsten en paniekgevoelens. Men is zo ver verwijderd van zich-zelf dat het lijntje knapt. Een soort navelstreng die je verbond met het-zelf. Dan kan de weg niet meer teruggevonden worden, ben je ontworteld en slaat de paniek toe.
Het contact met het diepste zelf is verbroken en in de wereld ben je displaced. Meestal komt het boven drijven na een ingrijpende gebeurtenis, waardoor je opeens helemaal op jezelf gezet wordt. Het kan een verschrikkelijke situatie zijn waar je zonder hulp niet meer uitkomt. Los daarvan is het ook een teken om de weg naar huis weer te vinden, maar nu met een groeiend bewustzijn over de eigen kracht.

Eenzaamheid is niet onrechtvaardig maar een uitdaging.

Een echte vrije relatie is eigenlijk alleen mogelijk tussen mensen die zichzelf teruggevonden hebben en in goede relatie zijn met zichzelf en weten wie ze ten diepste zijn. Of we dan nog over een relatie kunnen spreken en nog zo’n relatie willen, is de vraag? Het kan dan in ieder geval meer een vrije keus zijn, los van lotsbestemming, om met zo iemand in relatie te zijn. Zij hebben niets van de ander nodig om zichzelf aan te vullen of te verbeteren, zo’n relatie gaat uit van compleetheid.
Daaraan voorafgaande is en blijft het een spiegelgevecht; jezelf leren kennen door de herkenning in de ander. Dat is tegelijkertijd ook het grootste wonder van relatie, dat alles er blijkbaar op is gericht om jezelf te leren kennen: Mens ken uzelf!

Het is als de fysieke dood; de dood van het aardse voertuig en het denken. We kunnen het ontkennen en toch worden we vroeg of laat ingehaald, er is geen ontkomen aan. De overwinning op de fysieke dood is opstaan in de Geest terwijl je leeft. In feite is dat de grootste uitdaging en opdracht, dan is de dood overwonnen. Dan is sterven alleen nog het fysieke omhulsel loslaten, maar het leven en het bewust-zijn eindigen niet.
Goethe zei: “Als je niet sterft voor je sterft, sterf je wanneer je sterft.”

Alleen als we moedig de leegte onder ogen durven te komen, de leegte die overblijft als we de aardse verschijnselen en het denken doorzien hebben, zal die schijnbare leegte verdwijnen en opgaan in een gevoel van heelheid. Dat is niet gemakkelijk maar een enorme beproeving van het geloof onszelf, in Het Zelf. Bij de leegte hoort de stilte, en in die stilte vinden we onszelf terug, dan kunnen we zeggen: Wees stil en weet dat ik God Ben!

Mensen die de eenzaamheid onder ogen zijn gekomen en het alleenzijn hebben geaccepteerd staan heel dicht bij de vervulling van hun leven.

Als door levenservaring en inzicht alle verlangens en verwachtingen buiten het-zelf vervuld en doorzien zijn is de ‘redding nabij.’
Niet meer afhankelijk van de zon, maar zelf die zon te zijn. Dat is uiteindelijk het ultieme doel van de menselijke opdracht

In feite is het huwelijk het uiterlijke beeld van het innerlijke huwelijk, het samenvallen van het vrouwelijke en mannelijke, het opheffen van de dualiteit…het Kosmische Huwelijk.
Het ultieme All-één zijn.

Uit: De Alleenganger/ Eenzaamheid … een uitdaging!